Συντηρητικοί, στον τρόπο που βλέπουν την πολιτική, υπάρχουν σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Όπως υπάρχουν και αναρχικοί. Προφανώς δεν ξεχνώ τους μοντερνιστές. Και αυτοί είναι παντού. Πρόκειται άλλωστε για μια εκλεπτυσμένη ομάδα άκρως προοδευτικών ατόμων, όχι βεβαίως με την έννοια που προσπαθεί να σφετεριστεί η ομάδα της παλαιοκομματικής «αριστερά».
Οι πολιτικές τοποθετήσεις δεν είναι πάγιες. Ακόμη κι όταν οι ίδιοι πολίτες ρίχνουν το ίδιο ψηφοδέλτιο, δεν σημαίνει ότι δεν προβληματίζονται. Απόδειξη -και πιστεύω ότι, με τα δεδομένα της στιγμής, θα την δούμε στις προσεχείς ευρωκάλπες- αυτοί που σκέφτονται και πολύ πιθανόν να προτιμήσουν να εκδράμουν εκτός κάλπης.
Ώστε, με άνεση και με δεδομένη την απόσταση που θα έχουν, με τη στάση τους, πάρει, αλλά και με αυξημένο ενδιαφέρον, να παρακολουθήσουν το βράδυ της Κυριακής τα αποτελέσματα. Και με αυτή τη φρέσκια εκτίμηση των πραγμάτων αναπροσδιορίσουν τη θέση τους. Σε κάθε περίπτωση, η καλύτερη δημοσκόπηση είναι η πραγματική κάλπη. Αυτό δεν αλλάζει ποτέ και με τίποτε.
Τι δεν αμφισβητείται; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι πρωθυπουργικές του προδιαγραφές. Τι αμφισβητείται; Η αποτελεσματικότητα των μετεκλογικών κυβερνήσεων Μητσοτάκη. Δεν είναι και λίγο.
Αν η κάλπη του Ιουνίου βγάλει την κυβερνητική παράταξη με το «2 μπροστά» η αμφισβήτηση θα είναι σοβαρή και θα χρειαστεί άμεσα μέτρα.
Όχι υποχρεωτικώς όπως συνέβαινε στην εποχή του Αντρέα.
Ο Μητσοτάκης έχει άριστα αφομοιώσει τις ευφυείς γυριστές που καθιέρωσε ο Παπανδρέου. Τις οποίες ο τελευταίος αυτός εφήρμοζε κάθε φορά που ένοιωθε να απομακρύνεται από τον ίδιο η «λατρεία του λαού».
Βεβαίως, ο σημερινός πρωθυπουργός, διαφέρει πολύ και στη λογική της πολιτικής και στην πρακτική της εξουσίας. Όσο μακρινός παρέμενε ο Αντρέας, τόσο «hands on» (αποπάνω, ενεργός και πρακτικός), είναι ο Κυριάκος.
Η κυβερνώσα παράταξη θα έχει τρία γεμάτα χρόνια μπροστά της. Ακόμη κι αν απαιτηθούν πρόωρες κάλπες, που αποδεδειγμένα δεν τις συμπαθεί ο Μητσοτάκης, χρόνος υπάρχει.
Πλην όμως ο χρόνος περνά γρήγορα. Με δεδομένη μάλιστα την αναταραχή στην ευρωπαϊκή σκηνή, που σίγουρα θα ξεσπάσει μετά τις ευρωεκλογές.
Κανείς δεν ξεχνά ότι ο Μητσοτάκης είχε κερδίσει τις προηγούμενες ευρωεκλογές με «μόλις» 33%. Ποσοστό που υστερούσε βεβαίως κατά 8 μονάδες από το μετά λίγες εβδομάδες αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών (το οποίο επιβεβαιώθηκε θριαμβευτικά προ ολίγων μηνών). Κι ας ήταν μεγαλύτερο κατά 10 μονάδες της ίδιας, ευρωπαϊκής, αναμέτρησης, προηγηθείσας κατά πέντε έτη.
Αλλά και στην άλλη «πλευρά», ο Τσίπρας έχασε τις ευρωπαϊκές εκλογές με 10 μονάδες διαφορά από τον πρώτο, αλλά ανέβηκε εντυπωσιακά -και αυτός- στις εθνικές του 2019 με 32%, για να γκρεμιστεί στο 17% το 2023.
Υπάρχει επομένως ρευστότητα. Όσο κι αν οι δημοσκοπικές μετρήσεις, που ανακοινώνονται και γίνονται με παραδεδεγμένη μέθοδο, δείχνουν σταθερότητα, υπάρχουν πολλές και σημαντικές φωλεές δυσαρέσκειας.
Και δεν αναφέρομαι εδώ στις μονότονες και προδιαγεγραμμένες διαμαρτυρίες των ίδιων πάντα κύκλων, που καταφέρνουν να κινητοποιούν κάποιες χιλιάδες ατόμων και μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρων.
Ακρίβεια, Α(ν)ασφάλεια, Ασυνέπεια είναι τα τρία προβλήματα που αντιμετωπίζει η διακυβέρνηση στους προβληματισμούς των εκλογέων.
Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να διαταραχθεί η πυραμίδα της εξουσίας. Κυρίως επειδή οι έσχατοι είναι πολύ μακριά από το σημείο στο οποίο θα ήλπιζαν να «έσονται πρώτοι». Ο Κασσελάκης δεν τραβά και ο Ανδρουλάκης δεν εμπνέει.
Άρα, το ήδη μεγάλο βάρος που αναλογεί σήμερα στον Μητσοτάκη θα γίνει μεγαλύτερο αν ένα σεβαστό τμήμα των δικών του ψηφοφόρων, είτε δεν πάνε στις κάλπες, είτε αλλάξουν την επιλογή τους υπέρ κάποιου από τους πολλαπλούς μικρούς συνδυασμούς. Οι ψηφοφόροι δεν είναι ποτέ δεδομένοι.
