Η πολιτική κονίστρα τείνει να καταστεί αδιάφορη. Ευτυχώς υπάρχουν μερικοί εκεί πέρα στο Σύριζα που συντηρούν το καφενείο της πολιτικής με κάτι ιστορίες άνευ αλκοόλ: «πήγε στη Σίβα και με ποιους», ο Μητσοτάκης; Και κάποιοι άλλοι στην αντιπέρα όχθη «ποιος κουμαντάρει τώρα τα αστακοκάραβα»;
Το λάιφ στάιλ καλά κρατεί ενώ εμβριθείς είναι οι αναλύσεις για το τάιμ σκέντιουλ του Στεφάν εντός στρατοπέδου. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι οποιοσδήποτε φαντάρος αλλά… «αρχηγός κόμματος», άκουσα στην TV. Ανάποδα διαβασμένο το τελευταίο αυτό, ίσως έχει περισσότερη ουσία για τα 14χρονα και κάτι άλλα νέα παιδιά.
Μιλώ για αυτά τα παιδιά που θα συμμετάσχουν στις εκλογές του 2027. Μπορεί και να βρήκαν πολύ κουλ πόσο κωλόχαρτο στο ροδάτο έβαλε στο βαλιτσάκι του ο πρόεδρος. Τόσο που εξαναγκάστηκε να κρατά το νεσεσέρ στο χέρι. Τόσο μεγάλο νεσεσέρ για τόσες λίγες μέρες, μόνον κάτι πολύ φινετσάτες φιλενάδες κρατούσαν, αλλά αυτό δεν είναι θέμα της πολιτικής και καλύτερα να το προσπεράσουμε.
Υπάρχουν βεβαίως και τα άλλα που δεν είναι καθόλου παιδιά. Που πωλούν την ψυχή τους για ένα δράμι χασίς ή ένα φιξάκι ό,τι του βρίσκεται του κάθε αλήτη που κάνει το εμπόριό του με τις ψυχές τους.
Αλλά στο μεταξύ αστυνομικοί και δικαστές χαραμίζουν ατελείωτες ώρες για να συλλάβουν, εξετάσουν και τελικά να κάνουν «ταπ-ταπ» στην πλάτη τα παιδιά των καλών οικογενειών, που διασκεδάζουν διαλύοντας το κοινόβιο πανεπιστήμιο για να μην γίνει ποτέ το ιδιωτικό.
Κι άντε οι μανάδες, άντε η στρατιά δικηγόρων που τρέχουν να πάρουν να υπερασπιστούν τα «παιδιά» και τα όνειρά τους.
Δεν θα ήταν σωστότερο όλες αυτές οι ώρες των αστυνομικών να είναι αφιερωμένες στο άλλο έγκλημα;
Ας αφήσουμε στα χέρια των πανεπιστημιακών αυτονόμων δασκάλων την προστασία έκφρασης των καλόπαιδων των καλών οικογενειών, αφού τόσο αγαπούν την ανοχή του διαφορετικού.
Αν και δεν δηλώνει κάτι τέτοιο ο τρόπος που κρατούν τα καλοτροχισμένα παλούκια στο ένα χέρι και στο άλλο το μπυρόνι για να κάψουν «μπάτσους» με τα Μολότοφ.
Αυτού του απάνθρωπου μπολσεβίκου Μολότοφ, εμπίστου (κατά περιόδους) του Στάλιν, που έριχνε τις εμπρηστικές βόμβες στους Φινλανδούς και τις ονόμαζε ανθρωπιστική βοήθεια. Του ιδίου που υπέγραψε το κατάπτυστο σύμφωνο με τον Ρίμπεντροπ του Χίτλερ για να σφαγιάσουν μαζί Πολωνούς και τους άλλους εκεί γειτόνους.
Κι ενώ τίποτε νεότερο και άξιο λόγου δεν συμβαίνει στο ελληνικό πολιτικό μέτωπο και το μόνο που έχει «πλάκα» είναι που θα κάτσει η μπίλια του κραταιού Νικόλα, εκεί έξω, στην Ευρώπη, κάποιοι, δικαίως ανησυχούν με αυτό που τροφοδοτεί τη στερνή ελπίδα του συντρόφου Παναγιώτη (Λαφαζάνη), παρατηρητή των δημοκρατικών εκλογών του Πούτιν και πρώην υπουργό Βιομηχανίας του Αλέξη Τσίπρα όταν κι οι δύο μαζί ζήτησαν από τη χώρα να χορέψει όπως-όπως τον Ζάλογγο.
Όσο όμως όλα τούτα τα δικά μας είναι μικρά και μάταια, γιατί η μπίλια θα κάτσει στο Κέντρο και εκεί έχει ποντάρει παντού ο Κυριάκος, τόσο πιο προσεκτικά πρέπει να παρακολουθήσουμε τις προσπάθειες, αγωνιώδεις και καθυστερημένες, των Ευρωπαίων να εξηγήσουν στους συμπατριώτες ότι όποιος θέλει Ειρήνη πρέπει να ετοιμάζεται για Πόλεμο. «Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της ασφάλειάς της και να μην εξαρτάται σε τόσο μεγάλο βαθμό από την υποστήριξη χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες» γράφει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Μισέλ, προετοιμάζοντας την αυριανή σύνοδο που θα δώσει νέα ώθηση στην ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία.
Προφανώς η προετοιμασία μας θα είναι απέναντι στον Πούτιν, που μόλις μας απείλησε με τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτός κι αν προτιμάτε να πιστεύετε τις καρδούλες του Κουτσούμπα.
