Είναι παλαιά ασθένεια. Των μεταδικτατορικών φοιτητικών συνελεύσεων. Όταν δεν έχεις επιχειρήματα, έριχνες ένα «επί της διαδικασίας», διέκοπτες τη συζήτηση επί των αποφάσεων (κρισίμων ή όχι είχε μικρότερη σημασία) και συνεχιζόταν επί ώρες η αρλουμπολογία και οι γενικούρες.
Αργότερα, στα χρόνια του νεαρού Τσίπρα, δεν υπήρχε καμία (σοβαρή) διαδικασία. Οι πασόκες είχαν γίνει κυβέρνηση και δεν σύχναζαν, οι δεξιοί είχαν άλλες ασχολίες, έμειναν οι κομμουνιστές με τους αριστεριστές να διαπληκτίζονται.
Η κατάσταση στην αντιπολίτευση κινδυνεύει να μοιάσει σε αυτές τις «θύμησες».
Όχι τόσο στο ΠΑΣΟΚ, ευτυχώς, αλλά σίγουρα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Για να τελειώσω όμως με τους πράσινους, χρειάζεται να μας διαφωτίσουν, όχι για τα σημεία στα οποία συμπίπτουν, αλλά σε εκείνα που έχουν διαφορετικές ιδέες και προτάσεις.
Μέχρι στιγμής όλες/όλοι το πηγαίνουν περίπου όπως το πήγαινε ο Γιώργος το 2004, όταν έχασε από τον Καραμανλή. Με μία -ουσιώδη- διαφορά, ότι τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν μεγάλο κόμμα και, κυρίως, κυβέρνηση, ενώ τώρα έχει ξεχάσει το δρόμο προς τα υπουργεία και είναι ένας μικρομεσαίος σχηματισμός.
Πού διαφέρουν μεταξύ τους; Τι είναι αυτό που υποψιάζεται ο Νίκος ότι θα κάνει η Άννα και θέλει να την εμποδίσει; Σε πόσους και ποιους ακριβώς θέλει να ανοίξει την πόρτα της εξουσίας ο Δούκας και με ποιες «πλάτες» δουλεύει τη συνένωση όλων εναντίον ενός (του Μητσοτάκη);
Εκεί όμως που το σύστημα είναι τελείως ξεχαρβαλωμένο, είναι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ειλικρινά, κανείς δεν κατανοεί γιατί έπρεπε, αυτή τη στιγμή και ενόσω ετοιμάζεται ολόκληρο συνέδριο, να ρίξουν οι παλιοί τον νεοφερμένο εφευρίσκοντας μάλιστα απίθανες προφάσεις για να εφαρμόσουν απίθανες διαδικασίες.
Μόνον μια εξήγηση υπάρχει: μέχρι το Συνέδριο, ο Κασσελάκης θα τους είχε πάρει για τα καλά και ανεπιστρεπτί το κόμμα.
Στην παλαιών αρχών αριστερά αποδίδουν, παραδοσιακά, μεγίστη σημασία στον έλεγχο του κόμματος και της «σφραγίδας».
Στη σημερινή αριστερά, στην παράδοση της σφραγίδας προστέθηκαν και όσα συνδέονται με αυτό που οι καπιταλιστές καθιέρωσαν ως «τα καλά και συμφέροντα». Κυρίως κτίρια, κρατική επιχορήγηση και βεβαίως η συνδρομή των μελών και, ακόμη περισσότερο, των φίλων και των «φίλων».
Δεν έχω ακούσει, μέχρι στιγμής, τίποτε για την ουσία της πολιτικής στον ΣΥΡΙΖΑ (ούτε στο ΠΑΣΟΚ για να είμαστε ειλικρινείς).
Είναι απίθανο όμως πόσες άγνωστες διαδικασίες έχουν αναδυθεί τις τελευταίες μέρες.
Βεβαίως, για να αποδώσει η πολιτική των διαδικασιών χρειάζονται δύο συστατικά: μηχανορράφοι και «προδότες».
Η μηχανορραφία είναι βεβαίως αποδεκτό και αναμενόμενο συστατικό όλων των κομματικών διεργασιών.
Οι «προδότες» είναι όμως εκείνοι που με τη στάση τους, ειδικά επειδή κρύβονται μέχρι την τελευταία στιγμή, μπορούν να ανατρέψουν και το καλύτερο σχέδιο μιας αμυνόμενης ηγεσίας, να κάψουν και τις καλύτερες πολιτικές ιδέες και, προφανώς, να ανατρέψουν ευκολότερα όποιον θεωρεί εαυτόν άτρωτο.
Αυτό έπαθε ο Κασσελάκης και αυτό παθαίνει, όσο μιλούμε εμείς, και ο Ανδρουλάκης. Για τον πρώτο ήταν αναμενόμενο και δεν θα πάθει κάτι περισσότερο από ένα στραπατσάρισμα του ανδρισμού του.
Για τον δεύτερο, που στη ζωή του δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο παρά «Πασόκ μόνον Πασόκ», θα είναι οδυνηρό. Ευτυχώς, στο ΠΑΣΟΚ, οι απανωτές καταιγίδες παρέσυραν την ιλύ της προσωπολατρίας.
Όταν πια οι κόκκινοι θα έχουν ξοδέψει και την τελευταία ικμάδα του ΣΥΡΙΖΑ, θα περιμένουμε κάτι καλύτερο από τους έμπειρους παίκτες των πρασίνων.
Κατά τα λοιπά, χρειάζεται να αποκτήσει και η Ελλάδα ένα ελάχιστο νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία των κομμάτων. Τα καταστατικά δεν μπορεί να είναι ραμμένα στην τελεολογία της εκάστοτε ηγεσίας. Οι διαδικασίες πρέπει να μπορούν να κριθούν στα δικαστήρια: οι βασικές βεβαίως. Ούτε όλες, ούτε προφανώς οι πολιτικές και ιδεολογικές αρχές.
Όταν οι διαδικασίες δεν είναι δολοπλόκες τότε μένει χώρος για πολιτική.
