Άντε πάλι με το «κομπόδεμα». Η δήλωση Κασσελάκη για το πόσο κακό έκανε στη χώρα και τους πολίτες το «μαξιλάρι 37 δισ.» ήρθε out of the blue και η μόνη εξήγηση, πολιτικά, θα ήταν να είχε πληροφορίες ο νυν πρόεδρος ότι ο πρώην πρόεδρος Τσίπρας θα συζητούσε το βραδάκι με παλαιό συμπαθέστατο στέλεχός του, τις προοπτικές ενός after Stefanos. Επειδή όμως όλα αυτά είναι άκρως συνωμοτικά, προτείνω να δεχθούμε ότι ο νυν πρόεδρος αντιμετώπιζε ένα εφιαλτικό hangover επειδή πέρασε το «σκ» του κυνηγώντας Monsters στην κονσόλα της κεντρικής επιτροπής.
Ακόμη κι έτσι όμως, ήταν βαρύ να καταρρακώσει ό,τι έχει απομείνει στον παλαιό Σύριζα, από την περίοδο 2015-2019, σε μονάδες ηθικής παρακαταθήκης, λέγοντας ότι «πιο μνημονιακή απόφαση δεν έχει γίνει από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από το μαξιλάρι του κ. Τσακαλώτου». Η κατηγορία είναι βαριά και δικαιολογεί, πιστεύω (αν και δεν συμφώνησα ποτέ με τον πυρήνα της επιλογής εκείνης της εποχής) την απάντηση που έδωσε ο Γιώργος Σταθάκης, που αξίζει να την γνωρίζετε ολόκληρη: «Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε αυτή τη λύση και απέφυγε το ΔΝΤ. Απορώ γιατί επαναφέρει κάποιος το θέμα χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για τα 37 δισ. και τι ρόλο έπαιξαν στην καθαρή έξοδο της χώρας από το μνημόνιο. Προφανώς και αυτονόητα ήταν μία μομφή κατά του Τσακαλώτου, αλλά είναι και μία ανοησία επιπρόσθετη. Η ομάδα των λαϊκιστών, έλεγε για τα 37 δισ. να κρατήσουμε τα 30 δισ. και να δώσουμε τα 7 δισ. στον λαό για να κερδίσουμε τις εκλογές. Επίσης και αυτό ήταν μια ανοησία» (Mega TV).
Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές άκουσα στη Βουλή (αλλά και σε πολλές δημόσιες συζητήσεις) τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και άλλα στελέχη περιωπής της συγκεκριμένης πλευράς, είτε να υπερασπίζονται είτε να ακίζονται για την σπουδαιότητα του «μαξιλαριού». Ηταν το γιατροσόφι, η φιλοσοφική λίθος των έκπτωτων από την κυβερνητική εξουσία «αριστερών». Το «μαξιλάρι» επέλεγαν για πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν και κάθε φορά που πυροβολούσαν την πλειοψηφία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή.
Κι ας ήταν πάντοτε, σχεδόν, ο ίδιος ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, προσεκτικός στο θέμα αυτό. Κυρίως γιατί ο Τσίπρας είχε καταφέρει να εμφανίζει ως πραγματικό το δίλημμα «μαξιλάρι ή νέο μνημόνιο». Το δεύτερο υποτίθεται ότι θα ήταν η, ενδεχόμενη αλλά σε καμία περίπτωση υποχρεωτική, επιλογή της προληπτικής γραμμής πίστωσης. Ηταν προφανές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα βρισκόταν ποτέ στην μέγγενη της «γραμμής» επειδή έχαιρε πριν ακόμη εκλεγεί της εμπιστοσύνης των αγορών και θα ακολουθούσε, όπως και τώρα κάνει, ισορροπημένη δημοσιονομική πολιτική.
Ανοησίες, πράγματι, αφού σε κάθε περίπτωση η ιστορία με το «μαξιλάρι» είναι μια τελειωμένη σήμερα υπόθεση. Ενδιαφέρουσα μόνον για ιστορικούς λόγους, αλλά προφανώς δεν είναι η μοναδική περιπέτεια εκβιαστικών επιλογών που χρειάζεται να συζητηθεί όταν θα μετρήσουμε το κρυφό κόστος των μνημονίων. Αλλά με ηρεμία και διαλεκτική διάθεση, χωρίς τις λαϊκίστικες ασυναρτησίες των Πολάκη-Παππά-Κασσελάκη.
Στα υπόλοιπα, θα χαρείτε όλοι να μάθετε ότι, πρώτον, το «ταμειακό απόθεμα» ή cash buffer, ζει και βασιλεύει και τις αγορές (ομολόγων) κυριεύει και μάλιστα πλησιάζει τα 39 δισεκ., που θα μείνουν 30 στο τέλος του έτους που κλείνει το οικονομικό έτος του προϋπολογισμού.
Το κυρίως γέμισμα του «μαξιλαριού» είναι τα «φτερά και πούπουλα» που μένουν στα εκατοντάδες κρατικά ταμεία απανταχού της επικράτειας μεταξύ πληρωμών και εισπράξεων. Δήμοι, Περιφέρειες, Δημόσιοι Οργανισμοί και, κυρίως, ο κεντρικός λογαριασμός του υπουργείου Οικονομικών, επειδή είναι αδύνατον να προγραμματίσουν ορθολογικά και, το σπουδαιότερο, κατά τρόπο εξοικονομητικό, κρατούν στο ταμείο «διαθέσιμα». Πόσα είναι αυτά; Πολλά, πάρα πολλά, λίγο πάνω από τα 19 δις που ανάφερε ο Σταθάκης, για τότε. Χρειάζονται να κάθονται τόσα πολλά χρήματα;
Προφανώς όχι! Αυτό θα καυτηρίαζε ο Κασσελάκης, αν ήξερε που του πάνε τα τέσσερα, και δεν θα έλεγε ότι θα τα «μοιράσει στους φτωχούς» όταν από πριγκιπόπουλο θα στεφθεί βασιλέας της Ψωροκόσταινας. Όταν το χρέος σου φθάνει τα 357 δις δεν έχει είναι «λεφτά για ξόδεμα».
Ελεος. Αποκάλυψε όμως, εν τη αφελεία του, ένα βασικό στοιχείο της λαϊκίστικης γραμμής με την οποία σκοπεύει να κινηθεί. Να πλασάρει δηλαδή, αδιαμεσολάβητα, τις παλιακές ιδέες του «λεφτά υπάρχουν» και θα σας τα δώσω εγώ, επειδή εγώ θα τα πάρω από τις τσέπες των «διεφθαρμένων» πολιτικών.
Το άλλο σημαντικό συνθετικό του μαξιλαριού είναι η τελευταία δόση του δανείου του τρίτου μνημονίου, ένα ποσό 9,5 δις αν δεν απατώμαι, που το πήραμε «έτσι, να υπάρχει…», αφού δεν το χρειαζόμασταν για τίποτε συγκεκριμένο και το παρκάραμε σε κλειδωμένο λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος.
Όλα τα χρήματα (πλην του δανείου) προήλθαν, κυρίως στα χρόνια 2017-2018, από υπερβολική φορολόγηση και υπερβολικές ασφαλιστικές εισφορές, όπως ορθώς είχε πολλές φορές σημειώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη θέση της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος ο Τσακαλώτος παραδέχεται (στις σελίδες πρόσφατου βιβλίου του, το οποίο πρότεινε να διαβάσει ο Κασσελάκης…) ότι επρόκειτο για «υπερπλεόνασμα», που προέκυψε από βαρύτερη φορολόγηση. Επειδή ούτε αυτός, ούτε το οικονομικό επιτελείο της εποχής, ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας κατόρθωναν να πείθουν τους «θεσμούς» ότι και με μικρότερους φόρους και πάλι η Ελλάδα θα έπιανε τους στόχους του συριζαϊκού Μνημονίου. Πιάσε τ’ αυγό και…
Η πραγματικότητα είναι ότι όλα εκείνα τα αχρείαστα χρήματα αφαιρέθηκαν από τα νοικοκυριά, αντί να πέσουν στην οικονομία, μπήκαν στα σεντούκια του κράτους και αραχνιάζουν πάντοτε εκεί για να νοιώθει «άνετα» η κυβέρνηση.
