Τι είναι η «αντικειμενική συμπληρωματικότητα γυναίκας - άνδρα στην αναπαραγωγή του είδους»;
Τι είναι το «κοινωνικό δικαίωμα του παιδιού στη σχέση μητρότητας - πατρότητας, ως μια εξελισσόμενη βιοκοινωνική σχέση»;
Γιατί «η σχέση του γονιού με το παιδί αντανακλά τις υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις»;
Πώς πρέπει να αισθάνονται οι εραστές «αφού η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών τους μπορεί να συντελεστεί αποκλειστικά με κοινωνικό τρόπο»;
Πώς εξηγείται το άλμα σκέψης ότι ο γάμος ανεξαρτήτως φύλου «ανοίγει τον δρόμο για εμπορία παιδιών προσφύγων, αλλά και από χώρες που λιμοκτονούν, που η ανθρώπινη ζωή, ειδικότερα η βρεφική, παιδική, είναι ευτελισμένη;»
Αυτά είναι μερικά, μόνον, από τα ερωτήματα για τα οποία δεν θα βρείτε καμία λογικοφανή απάντηση στην εκ 4.839 λέξεων απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, με την οποία επιδιώκει να δικαιολογήσει την πάγια σταλινική «σιχασιά» που επεδείκνυε το σταλινικό κομμουνιστικό καθεστώς για τους ομοφυλόφιλους.
Επ’ αυτής της βάσης κυνηγήθηκαν, εξορίσθηκαν και συχνά εξοντώθηκαν ομοφυλόφιλοι άνθρωποι στα σοβιετικά κράτη. Εξαιρέθηκαν μόνον κάποια «λιγοστά» μέλη των μηχανισμών εξουσίας, με την προϋπόθεση ότι ποτέ δεν θα εκδηλωνόντουσαν και ποτέ δεν θα διεκδικούσαν τα ίδια δικαιώματα που παραχωρούσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός στους υπόλοιπους, λιγοστά και ελεγχόμενα έτσι κι αλλιώς.
Οι κομμουνιστές «υπεράνω υποψίας» στην Ελλάδα, πιστεύουν ότι η κοινή γονική μέριμνα «είναι η εμπορευματοποίηση της τεκνοποίησης και της τεκνοθεσίας». Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο, όπως λένε, θα καταψηφίσουν την επέκταση του πολιτικού γάμου.
Στο πίσω μέρος της νομικής «λογικής» των Κουκουέδων είναι ο απολύτως πονηρός και ολοκληρωτικός αφορισμός ότι δηλαδή το παιδί είναι αποτέλεσμα κοινωνικής διεργασίας και ως εκ τούτου το παιδί ανήκει στην κοινωνία. Δευτερευόντως και στους γονείς του. Αν όμως οι γονείς είναι «διεστραμμένοι», αν δεν ακολουθούν τις επιβεβλημένες (με τη βία προφανώς) συνταγές εξουσίας του καθεστώτος, τότε οι κρατικές υπηρεσίες του καθεστώτος πρέπει να αναλάβουν την ανατροφή του παιδιού.
Μη μπείτε στον κόπο να καταλάβετε τι εννοεί το κόμμα όταν, στην ίδια απόφαση, υποστηρίζει ότι υπάρχει μόνον η «κοινωνική μητρότητα». Η οποία μάλιστα ισχύει μόνον όταν το παιδί «ανήκει» αποκλειστικά σε ανδρόγυνο. Λες και μπορεί να γίνει διαφορετικά, κατά τη βιολογική έννοια. Φθάνουν μάλιστα σε τέτοια απώλεια λογικής στήριξης, ώστε να ισχυρίζονται πως αν αποκλειστεί η «κοινωνική μητρότητα» τότε «αφαιρείται η μητρότητα ως κατάκτηση της μακραίωνης ανάπτυξης του ανθρώπου».
Αρλούμπες.
Ακόμη και στα πιο αποτρόπαια γενετικά πειράματα δεν ισχυρίζονταν, οι μισότρελλοι επιστήμονες, τέτοια πράγματα. Ούτε είχαν καν σκεφτεί τον δεύτερο, βασικό για τα ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ, λόγο απόρριψης της κατοχύρωσης του νέου δικαιώματος για όλους, γιατί, όπως σημειώνουν, με την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια «παρακάμπτεται το κοινωνικό δικαίωμα του παιδιού στη σχέση μητρότητας - πατρότητας, ως μια εξελισσόμενη βιοκοινωνική σχέση».
Αν όμως δεν «παρακάμπτεται»; Στα περισσότερα σύγχρονα ζευγάρια, ακόμη και διαζευγμένα, που αγαπούν βαθιά τα παιδιά τους, όπως κατά κανόνα συμβαίνει, είναι πρακτικώς αδύνατον να ξεχωρίσει το παιδί την αγάπη και τη φροντίδα μητρός και πατρός. Πολύ συχνά το ένα μέρος έχει τα «χαρακτηριστικά» του άλλου. Ακόμη συχνότερα είναι αλληλοσυμπληρούμενα. Οι αφορισμοί των «ορθοδόξων» κομμουνιστών της χώρας μας είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα ίσως και γιατί δεν γνωρίζουν πόση αγάπη επενδύουν τα ομόφυλα ζευγάρια στα παιδιά τους.
Η μόνη «λογική» εξήγηση της αντιδραστικής συμπεριφοράς του Κουτσούμπα και των άλλων ομοταγών, είναι ότι όλα αυτά τους θυμίζουν πόσο σαρωτική και συμπεριληπτική εξακολουθεί να είναι η εξέλιξη της φιλελεύθερη αστική δημοκρατία σε συνθήκες συνεχών μεταλασσόμενου καπιταλισμού. «Κανένα ατομικό δικαίωμα δεν μπορεί να αποσπαστεί από τις εκμεταλλευτικές, καπιταλιστικές σχέσεις» υπενθυμίζουν προς τους ακολούθους τους στα διάφορα δίκτυα που έχουν αναλάβει την ωραιοποίηση αναχρονιστικών αντιλήψεων.
Επιπροσθέτως, οι ιεράρχες του Περισσού εκνευρίζονται πολλαπλώς από ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες όπως η πρόσφατη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου (14/12/2023) για το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Γονικής Σχέσης».
Στην κατακλείδα της αντιδραστικής σκέψης τους KKE παραμένει η σκοταδιστική άρνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως ατομικών και απόλητων και όχι ως παραχωρημένων από το κράτος. Όπως ωραία το σημειώνουν στην απόφασή τους εμείς που υποστηρίζουμε όλες τις ελευθερίες για όλους όσους τηρούν τους νόμους, το κάνουμε στο όνομα του «ατομικού δικαιωματισμού» γιατί δήθεν αρνούμαστε «το κοινωνικό περιεχόμενο κάθε ατομικού δικαιώματος».
