Την ως άνω ρήση την έλεγε, καλή του η ώρα, ο πατέρας μου. Ήταν της εποχής του. Της περίφημης ανατρεπτικής δεκαετίας του ’60. Όταν η Ελλάδα ανακάλυπτε ξανά τον κόσμο χωρίς να χρειάζεται να είναι κανείς ζάπλουτος ή γόνος οικογενείας αρίστων ή, σε κάποιες περιπτώσεις, απλώς τυχοδιώκτης.
Σε ένα από αυτά τα ταξίδια μου, τα οποία πλήρωνε αγογγύστως ως μέρος της διαμόρφωσης προοδευτικής κουλτούρας του νεότερου υιού του, έμαθα και την πρωτο-καταγωγή της εκφράσεως.
Ήταν, τι άλλο, γαλλικής εμπνεύσεως. Την είχε εισαγάγει ο μεγάλος Μοντaίνιος (Montaigne ή Μισέλ ντε Μονταίνι, 1533-1592) πατέρας των γαλλικών γραμμάτων. Ο εν λόγω είναι σοβαρή περίπτωση γιατί έδειξε εν μέσω Αναγέννησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού ότι ο Λόγος δεν επαρκεί στην αποκάλυψη της Αλήθειας, κάτι που δεν μου μοιάζει και πολύ χριστιανικό.
Στην πιο κοντινή σε εμάς πραγματικότητα, η παρότρυνση της φυγής συνδέθηκε από γελοιογράφο της εποχής τους, με τον Έρωτα του Βερλέν προς τον Ρεμπό, αμφότεροι υπέρτατοι ποιητές, που κρυβόντουσαν ερωτικά στο Λονδίνο της βιομηχανικής επαναστάσεως. Έρωτας εκείνος πνευματικός αλλά και γοητευτικά σαρκικός, έρωτας παράνομος της εποχής, όταν ακόμη απαγορευόταν η ένωση ανθρώπων ομοίου φύλλου. Σίγουρα πολύ πριν κανονικοποιήσουμε την γαμήλια αποδοχή του εδώ στην Αθήνα.
Η οποία Αθήνα θα μοιάζει πολύ μακρινή για τον μήνα που διατρέχουμε στον κ. πρωθυπουργό. Αφού, σύμφωνα και με τις σχετικές ανακοινώσεις του εκπροσώπου της Κυβερνήσεως κ. Μαρινάκη, ο πρωθυπουργός μεταβαίνει ήδη στην Ουασιγκτόνα για την ετήσια σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ. Σημαντικό. Ακολούθως, δίπλα είναι, την Παρασκευή 12 του μηνός θα συναντηθεί στη Νέα Υόρκη με τον Αντόνιο Γκουτέρες, γενικό γραμματέα του ΟΗΕ. Σημαντικό κι αυτό.
Στον δρόμο της επιστροφής, την 14 Ιουλίου, είναι πολύ πιθανόν να κάνει ένα stop-over στο Βερολίνο προκειμένου να ανταποκριθεί στην πρόσκληση να παρακολουθήσει τον τελικό του ποδοσφαιρικού Euro. Ευχάριστο. Και σημαντικό.
Ακολούθως θα κινηθεί στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος προς Λονδίνο, όπου, στις 17-18 τρέχοντος θα έχει την ευκαιρία να γνωριστεί με τον νέο Βρετανό ομόλογό του Κιρ Στάρμερ κατά την 4η Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας στην περιοχή Woodstock και ειδικότερα στο ανάκτορο Μπλενχάιμ, εξοχικό του πρώτου δουκός του Μάρλμπορο, στον οποίο δωρήθηκε επειδή νίκησε τους Γάλλους και τους Βαυαρούς κατά τον υπερδεκαετή Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής. Σπουδαία πράγματα. Και σημαντικά.
Δύο ημέρες αργότερα, στις 20 του μήνα, ημέρα ντροπής για την Ελλάδα, θα βρίσκεται στη Λευκωσία, στο πλευρό του προέδρου Χριστοδουλίδη. Απαραίτητο αφού την ίδια μέρα για τον εντελώς αντίστροφο λόγο, ο «φίλος» Ταγίπ θα εορτάζει στα κατεχόμενα.
Αμέσως μετά, ο Έλλην πρωθυπουργός θα επισκεφθεί τη Νορμανδία και το Λοριάν της Βρετάνης, της γαλλικής, όπου και τα περίφημα στρατιωτικά ναυπηγεία, προφανώς για να διαπιστώσει την πρόοδο των αμυντικών παραγγελιών μας. Η νοηματοδότηση είναι σαφής και γι αυτό, βασίμως υποθέτω, θα συνοδεύεται κατά πόδας από τον υπουργό Στρατιωτικών Νίκο Δένδια. Σημαντικά και τα δύο.
Τα άκρως εθνικο-μορφωτικά ταξίδια του Κυριάκου Μητσοτάκη θα κλείσουν στο Παρίσι, όπου θα συναντηθεί με τον επιβιώσαντα της πρόσφατης πολιτικής αναμπουμπούλας που δημιούργησε ο ίδιος για να επιβεβαιώσει πόσο σπουδαίος είναι, κάτι σαν κι αυτά που συμβαίνουν στα γαλλικά κρεβάτια προς ανανέωσιν του ενδιαφέροντος νυμφευμένων όταν έχουν κουραστεί από την μονοτονία του γάμου.
Ακολούθως θα επιστρέψει στην καθημερινότητα των Αθηνών.
Για να διαπιστώσει αν οι υπουργοί του ασχολούνται επαρκώς με την καθημερινότητα. Αυτό κι αν είναι σημαντικό,
Δεν γνωρίζω αν θα λάβει μέτρα τιμωρητικά προς όσους δεν έχουν ασχοληθεί επαρκώς με την καθημερινότητα κατά την απουσία του. Είναι όμως πιθανόν.
Μετά από τόσο μακράν απουσία, υπάρχει, βεβαίως, περίπτωση, να μη θυμάται πότε τοποθέτησε ποιόν και σε ποιάν κρίσιμο κυβερνητική αποστολή.
Ευτυχώς υπάρχει το επιτελικό κράτος για να του κλείσει τις ρωγμές μνήμης που δημιουργεί η ενασχόληση με τα σημαντικά.
Γιατί, προφανώς, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τα σημαντικά είναι ήδη αλλού. Μόνον ο Καβάφης, γνωστός οπαδός των προ-μνημονευθέντων ποιητών, μπορεί να τον εκφράσει:
Έτσι σοφός που έγινε με τόση πείρα η Ιθάκη «που σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι, άλλα δεν έχει να σε δώσει πιά».
