Απαιτείτο πολύ «ταλέντο»… Πάντως πολλή ακρισία… Αδιανόητη αδυναμία αξιολόγησης του συσχετισμού επαπειλούμενης διακινδύνευσης και προσδοκώμενου οφέλους… Ίσως και πολύ διογκωμένη αλαζονεία…
Ώστε…
Να επιτρέψεις να εμφανίζεται ως …ηθικά πλεονεκτών ο πολιτικός ηγέτης, ο οποίος…
Ουδέν ψέλλισε, όταν η επί των Δημοσίων Οικονομικών υπουργός του, ενεργούσα με κριτήρια τελείως ιδιωτικοοικονομικά, φρόντισε για την ολοσχερή κένωση -εκ του περιεχομένου της- της οικογενειακής τραπεζικής θυρίδας, λίγες ώρες πριν οι ανενημέρωτοι κοινοί θνητοί χάσουν κάθε δικαίωμα πρόσβασης στις ανάλογες δικές τους…
Ουδέν σχολίασε, όταν ο επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός του ξέχασε –και δεν βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, γιατί τον πιστεύω: όταν έχεις πολλά, πράγματι είναι δυνατόν να ξεχάσεις κάποια- να συμπεριλάβει στη δήλωση περί Πόθεν Έσχες επταψήφια κατάθεση σε δολάρια ΗΠΑ…
Ακρίτως –ήτοι άνευ οιασδήποτε κρίσης, αλλά με ειδικό νόμο φέροντα στην ακαδημαϊκή αργκό το όνομά της- κατέστησε πανεπιστημιακή καθηγήτρια τη σύνευνο/σύζυγό του…
Διαμόρφωσε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αρχικά με κόμμα καμμέν(ει)ου ήθους, στη συνέχεια δε με κάποιους ειδικής ακτινοβολίας, πλην κομματικώς άστεγους, βλαστούς της δημόσιας ζωής της χώρας… Από την «αρχιλεβέντισσα» Μεγαλοοικονόμου μέχρι την –υπουργοποιηθείσα μάλιστα- αρχικαραμανλική Παπακώστα…
Ενώ τα χρόνια της διακυβέρνησής του μια μόνο αδυναμία ανέδειξε (την οποία, άλλωστε, προσπάθησε να συγκαλύψει, αλλά ας όψονται οι ζηλόφθονες καμαρότοι και τα σύγχρονα κινητά): Αυτή για τα κότερα…
*
Κυρίως όμως χρειαζόταν αδιανόητη αίσθηση πολιτικής αυτάρκειας και ακατάβλητης πολιτικής ηγεμονίας…
Ώστε…
Να επιτρέψεις να εμφανίζεται ως …προστάτης –όχι με τη χυδαία και οικεία στα περιβάλλοντα των οίκων ανοχής έννοια, αλλά- ως προστάτης των …θεσμών, ο δημόσιος άνδρας ο οποίος…
Κατέστησε υπουργό επί της …Διαφάνειας και Πάταξης της …Διαφθοράς, πρόσωπο ασκούν τα καθήκοντά του δια παροτρύνσεων προς εισαγγελείς να παραπέμπουν άνευ στοιχείων και ενδείξεων ενοχής πολιτικούς αντίπαλους…
Επιχείρησε με …βοσκοτόπια να ελέγξει το όλο επικοινωνιακό/γνωμοδιαμορφωτικό τοπίο…
Πολλάκις υποκατέστησε τον θεσμό και τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, όχι απλώς προεξοφλώντας την κρίση της/κρίση τους επί του αποδεκτού και σύννομου της διαδικασίας, δια της οποίας επιχειρήθηκε ο ως άνω έλεγχος του επικοινωνιακού τοπίου –«μήτε μια στο εκατομμύριο να ακυρωθεί»-, αλλά και μυριάκις απαγγέλλοντας την ενοχή και καταδίκη του Σταύρου Παπασταύρου. (Απόφαση που απήγγειλε το μονομελές …τσιπροδικείο).
Χρειάστηκε δε τη σθεναρή αντίσταση του επί της Δικαιοσύνης υπουργού του –ευλόγως ίσως, μη ανήκοντος πλέον στο κόμμα του- για να «πεισθεί» ο «νομικός νους του» πως όταν το Σύνταγμα λέει πως οι δικαστικοί λειτουργοί αποχωρούν υποχρεωτικώς με τη συμπλήρωση του 67ου έτους, δια του «υποχρεωτικώς» δεν εννοεί «προαιρετικώς»… Όπως ωστόσο ισχυριζόταν η εκλεκτή του κυρία, στην οποία -προφανώς δια να την επιβραβεύσει δια τη νομική της οξυδέρκεια, πάντως δε για την ικανότητά της στην ανάγνωση- παρέδωσε στη συνέχεια τον έλεγχο της νομιμότητας των πράξεων του πρωθυπουργικού γραφείου… (Τον ρόλο του νομικού αρωγού του κράτους τον είχε παραδώσει, νομίζω νωρίτερα, σε έναν –αυτόν πράγματι αναμφίβολα- οξυδερκή νομικό, στενό συνεργάτη άλλοτε του Μένιου Κουτσόγιωργα…).
*
Αν όμως η σημερινή κυβερνητική ηγεσία κατάφερε να διασπαθίσει τόσο εύκολα το κεφαλαίο πολιτικής ηγεμονίας που με τόση προσπάθεια αλλά και αποτελεσματικότητα στην προώθηση του κυβερνητικού έργου είχε αποκτήσει… Και να επιτρέψει στη συγκεκριμένη προσωπικότητα να εμφανίζεται σήμερα, με την όποια πειστικότητα, ως ηθικώς πλεονεκτούσα και ως δύναμη προστασίας των θεσμών… Την ίδια στιγμή που η ως άνω προσωπικότητα εμφανίζει τη μελλοντική της επιστροφή στην εξουσία –πλέον αυτό δεν δείχνει πλήρως αδιανόητο- όχι απλώς ως θεσμική κοσμογονία, αλλά ως μια αλλαγή, η οποία από τα συμφραζόμενα προαναγγέλλεται όχι απλώς ως κυβερνητική αλλά ενδεχομένως και ως …καθεστωτική!
Τότε…
Η ελληνική κοινωνία δικαιούται πλέον να βλέπει τη σημερινή ηγεσία της κυβέρνησης όπως περίπου θα έβλεπε τον σύντροφό της μια ταλαιπωρημένη -από τις προηγούμενες σχέσεις της- γυναίκα, η οποία νόμισε πως στο πρόσωπό του βρήκε τον ιδανικό σύζυγο, δουλευταρά, ικανό, τίμιο κλπ. Για να ανακαλύψει στη συνέχεια πως την απατούσε στον πυρήνα των αξιών της.
Τώρα, το αν όλα αυτά θα μπορούσαν να οδηγήσουν μια ογκώδη πολιτική προσωπικότητα, ευρισκόμενη τα τελευταία χρόνια στην εφεδρεία της Δημοκρατίας, να επανέλθει ως επικεφαλής κόμματος προβάλλοντος ως ισχυρό πρόταγμα την αποκατάσταση της αξιοπιστίας των θεσμών, αυτό είναι κάτι που δεν ξέρω να απαντήσω…
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
