Του Γιώργου Φιντικάκη
Την άμεση εξόφληση των νέων ποσοτήτων ρεύματος που θα της παραδίδει από εδώ και στο εξής, απαιτεί καταρχήν η ΔΕΗ από τη ΛΑΡΚΟ, προκειμένου να μην της κατεβάσει τον διακόπτη.
Στη συνάντηση των διοικήσεων των δύο εταιρειών για την υπογραφή νέας σύμβασης παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, που ξεκίνησε σήμερα- σύμφωνα με πηγές της ΔΕΗ έγινε σε κλίμα καλής θέλησης, και θα επαναληφθεί αύριο- η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού ζητά να δεσμευτεί η νικελοβιομηχανία για την ολοσχερή εξόφληση των νέων λογαριασμών της, καθώς επίσης να της δώσει συγκεκριμένες εγγυήσεις για την αποπληρωμή των νέων οφειλών που έχουν συσσωρευτεί. Στο τραπέζι βρίσκεται προφανώς και το ζήτημα της ρύθμισης των παλαιών χρεών προς τη ΔΕΗ, ύψους πλέον κοντά στα 300 εκατ. ευρώ. Σημειωτέον ότι η ΔΕΗ έχει θέσει χρονικό όριο μέχρι τις 11 Ιανουαρίου, δηλαδή μέχρι την επόμενη Παρασκευή, προκειμένου να βρεθεί κοινός τόπος ανάμεσα στις δύο πλευρές, δηλαδή να υπογραφεί μεταξύ τους μια νέα σύμβαση.
Σε μια πάντως από τις λύσεις που έχει προταθεί από το υπουργείο Ενέργειας πριν τα Χριστούγεννα, η πρόταση ήταν να μειωθεί η παραγωγή, άρα και η κατανάλωση ρεύματος της ΛΑΡΚΟ, προκειμένου να καταστεί έτσι πιο εύκολη από τη τελευταία, η αποπληρωμή του ρεύματος προς τη ΔΕΗ. Διαφορετικά, αν δεν υπάρξει συμφωνία, τότε η ΔΕΗ είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να προχωρήσει τις διαδικασίες για διακοπή της ηλεκτροδότησης, όπως ακριβώς έπραξε και στην περίπτωση της Χαλυβουργικής.
Σήμερα, η παραπαίουσα νικελοβιομηχανία των 1.200 εργαζομένων, που συγκαταλέγονταν στους κορυφαίους προμηθευτές της Ευρώπης, φλερτάρει μονίμως με τον «ξαφνικό θάνατο», κάτω από ένα συνδυασμό καθημερινών ζημιών, μεγάλου εργατικού κόστους, υποχρέωσης επιστροφής 136 εκατ. ευρώ που έχουν κριθεί ως παράνομες κρατικές ενισχύσεις, και χρεών 300 εκατ. ευρώ προς τη ΔΕΗ.
Στην κυβέρνηση, αναζητούν εδώ και μήνες σχέδιο διάσωσης της νικελοβιομηχανίας, με προτάσεις όπως νέα σύμβαση με τη ΔΕΗ και μείωση της παραγωγής της προκειμένου να περιοριστούν οι ζημιές, το μεγάλο ωστόσο ερώτημα στο οποίο ουδείς απαντά, είναι ποιος στρατηγικός επενδυτής - και κυρίως με ποιο τίμημα- θα βρεθεί να τοποθετήσει κεφάλαια για να αποκτήσει μια βιομηχανία που κουβαλά ένα βουνό χρεών, λειτουργεί με πεπαλαιωμένο εξοπλισμό, και υπερβολικά μεγάλο αριθμό εργαζομένων.
Εδώ και χρόνια, η βιομηχανία επιβιώνει, αθετώντας μέρος των πληρωμών του ρεύματος που καταναλώνει, και το οποίο αποτελεί έναν από τους βασικότερους συντελεστές κόστους. Σήμερα για κάθε τόνο νικελίου που παράγει, η ΛΑΡΚΟ ζημιώνεται, καθώς ενώ η χρηματιστηριακή του τιμή, έχει κατακρημνιστεί, το κόστος παραγωγής του παραμένει υψηλό. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια όπου η τιμή του νικελίου είχε υποχωρήσει σε κάτω από 11.000 δολάρια τον τόνο, το κόστος παραγωγής του παρέμενε τόσο υψηλό, ώστε η ΛΑΡΚΟ να μπαίνει μέσα κατά 40 έως 60 εκατομμύρια ετησίως.
Το βέβαιο είναι ότι αποτελεί μονόδρομο για τη βιομηχανία κάποιο σχέδιο ειδικής εκκαθάρισης εν λειτουργία, σχέδιο παρόμοιο με εκείνο που ξεκίνησε να υλοποιείται το 2014 κατόπιν έγκρισης της Κομισιόν, αλλά η ίδια η κυβέρνηση το ακύρωσε, προτάσσοντας τότε το σύνθημα «δημόσια και ισχυρή ΛΑΡΚΟ», παρόλο που δεν διαφαίνονταν καμία προοπτική βιωσιμότητας.
