Του Χρήστου Ν. Κώνστα
Αν στον τομέα των εργασιακών δικαιωμάτων υπήρχε ένας... ΟΗΕ αυτός θα ήταν η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO) στην οποία συμμετέχουν όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι εργοδοτικές οργανώσεις και οι κυβερνήσεις από ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.
Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO) είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά της: Μια ειδικευμένη οργάνωση του ΟΗΕ που προωθεί τα διεθνώς αναγνωρισμένα εργασιακά δικαιώματα και καθορίζει τα διεθνή πρότυπα εργασίας.
Η ελληνίδα υπουργός Εργασίας, κυρία Ευτυχία Αχτσιόγλου, επιμένει ωστόσο να αγνοεί τις κατευθύνσεις του ILO και να νομοθετεί, με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον των εν Ελλάδι δικηγόρων εργατολόγων (τύπου Κατρούγκαλου, Πετρόπουλου κλπ.) μαζί φυσικά με τα μικροκομματικά μικροσυνδικαλιστικά μικροσυμφέροντα του στενού της περιβάλλοντος.
Η κυρία Αχτσιόγλου, επιμένει να νομοθετήσει τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην Διαιτησία, κάθε φορά που κρίνουν ότι η διαπραγμάτευσή τους με τους εργοδότες ή/και το κράτος δεν παίρνει την κατεύθυνση που οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές επιθυμούν.
Με απλά λόγια, η υπουργός Εργασίας επιδιώκει να επαναφέρει το καθεστώς που ίσχυε στο παρελθόν, για τον τρόπο εφαρμογής του συστήματος υποχρεωτικής διαιτησίας στη χώρα μας.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα τελευταία 107 χρόνια, πραγματοποιείται στη Γενεύη που είναι η έδρα του ILO, η Σύνοδος της Διεθνούς Διάσκεψης Εργασίας που διαρκεί 15 μέρες και στην οποία φυσικά συμμετέχει και η ελληνική κυβέρνηση όπως και τα συνδικάτα οι εργοδότες κλπ.
Αυτή λοιπόν η Σύνοδος της Διεθνούς Διάσκεψης Εργασίας, αφού συζήτησε δια μακρόν τα ελληνικά πονήματα απεφάνθη ότι το σύστημα υποχρεωτικής προσφυγής στη Διαιτησία που επιχειρεί να εφαρμόσει η Ελλάδα είναι «ασύμβατο και αντίθετο με τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας 98 (ΔΣΕ 98) που αφορά την εφαρμογή των αρχών του δικαιώματος στην οργάνωση και συλλογική διαπραγμάτευση».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΙLO καταδικάζει αυτό το μικρό οικοσύστημα που είχε στηθεί εδώ στην Ελλάδα το οποίο καταδίκαζε εκ προοιμίου κάθε προσπάθεια συλλογικής διαπραγμάτευσης Εργοδοτών και Εργαζομένων, σε αποτυχία. Γιατί να συμφωνήσουν οι συνδικαλιστές όταν μπορούν πάντα και χωρίς όρους ή προϋποθέσεις να προσφύγουν μονομερώς στη Διαιτησία;
Την περασμένη Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ) - ILO και ειδικότερα η Επιτροπή Εφαρμογής των Διεθνών Κανόνων Εργασίας της ΔΟΕ (Committee on the Application of Standards) εξέφρασε -για μία ακόμη φορά- την ανησυχία της σχετικά με τις θέσεις της κυβέρνησης για το σύστημα υποχρεωτικής διαιτησίας.
Η 107η Σύνοδος της Διεθνούς Διάσκεψης Εργασίας, κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση, να εξασφαλίσει, ότι η μονομερής προσφυγή στην υποχρεωτική διαιτησία θα προβλέπεται μόνο σε πολύ περιορισμένες περιπτώσεις –δηλαδή στις περιπτώσεις «ουσιωδών υπηρεσιών» και στις περιπτώσεις όπου τίθεται σε κίνδυνο η «κοινωνική ειρήνη».
Προφανώς η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας δεν είναι αρκετά «αριστερή» για να καταλάβει την πολιτική της κυβέρνησης που εφαρμόζει η κ. Έφη Αχτσιόγλου Προφανώς τα κομματικά μικροσυμφέροντα της κυβέρνησης υπερτερούν των δικαιωμάτων των εργαζομένων και εργοδοτών.
Αλλά τι ξέρουν αυτοί;
