- Από τη στήλη του Φιλελεύθερου «51+49» *
Σήμερα το 51+49 είναι κουραστικό, γιατί περιλαμβάνει πολλά ερωτήματα που πρέπει πρώτα να τεθούν και μετά να απαντηθούν
Ετσι όμως αντιμετωπίζονται πάντα τα προβλήματα - με ανάλυση, με συζήτηση και στο τέλος με σύνθεση.
Την προηγούμενη εβδομάδα ακούσαμε ότι θα σταματήσουν τα επιδόματα σε αυτούς που έχει χορηγηθεί άσυλο, και έτσι μου ήρθε η ιδέα να περιγράψω πώς ένας τεχνοκράτης σύμβουλος θα αντιμετώπιζε το μεταναστευτικό.
Δίνουμε επιδόματα στους πρόσφυγες; Τι είδους επιδόματα είναι αυτά; Για πόσο διάστημα; Για πάντα;
Μήπως παίρνουν περισσότερα από τους Ελληνες συμπατριώτες μας που βρίσκονται σε ανάλογη θέση αδυναμίας;
Υπάρχει διαφορετική μεταχείριση ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πάρει άσυλο και σε αυτούς που τους το έχουν αρνηθεί;
Και τώρα αυτοί που θα σταματήσουν να παίρνουν τα επιδόματα τι θα απογίνουν;
Θα έχουμε ανθρώπους που θα αφεθούν στην τύχη τους να περιφέρονται τυχαία σε όλη την επικράτεια;
Πόσοι θα είναι αυτοί, άνδρες, γυναίκες παιδιά;
Μιλάνε ελληνικά; Τι εκπαίδευση έχουν; Τι εργασίες μπορούν να κάνουν;
Τι ανάγκες υπάρχουν ανά την επικράτεια ώστε να τους κατευθύνουμε προς τα εκεί που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι;
Είναι κάθε χρόνο γνωστά σε όλους μας τα ρεπορτάζ για τα ροδάκινα και τα πορτοκάλια που παραμένουν αμάζευτα. Πόσοι από τους δικαιούχους ασύλου θα μπορούσαν να απασχοληθούν σε αυτές τις εργασίες;
Είναι εύκολο για κάποιον να τους προσλάβει; Να πληρώνει ένσημα;
Εκείνοι μπορούν να νοικιάσουν ένα σπίτι;
Η πολιτεία θα είναι σε θέση να γνωρίζει πού βρίσκονται αυτοί και οι οικογένειές τους;
Τα σχολεία μπορούν να παρέχουν εκπαίδευση στα παιδιά τους;
Τι προγράμματα εκπαιδευτικά χρειάζονται και με τι κόστος υλοποίησης;
Η θρησκεία και η καταγωγή πόσο ρόλο παίζουν στην προσπάθεια ενσωμάτωσης;
Σύροι, Αφγανοί και Σομαλοί θα έχουν τα ίδια ή διαφορετικά προγράμματα ένταξης;
Ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα από την κοινή ζωή στις περιοχές με έντονο μουσουλμανικό στοιχείο όπως η Θράκη;
Τι ενδιαφέροντα παραδείγματα καλής συμβίωσης πρέπει να αντιγραφούν και να εφαρμοστούν στις υπόλοιπες περιοχές της επικράτειας;
Ολα αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθούσε να θέσει και στη συνέχεια να απαντήσει ένας τεχνοκράτης σύμβουλος.
Είναι σίγουρα εντυπωσιακό το πόσο λίγο απασχολούν την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης αυτά τα ουσιαστικά ερωτήματα, παρ' όλο τον χρόνο που αφιερώνεται για το μεταναστευτικό στα δελτία των ειδήσεων.
Αντί να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ουσιαστικά ερωτήματα, να πάρουμε αποφάσεις και να τις υλοποιήσουμε, προτιμούμε να βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας συνέχεια και συνέχεια ανθρώπους να προσπαθούν να γκρεμίσουν έναν φράκτη.
Τα ερωτήματα δεν σταματούν όμως εδώ. Συνεχίζουν ασταμάτητα.
Πώς διαχωρίζουμε πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες;
Είναι ξεκάθαρη η διαδικασία; Πόσους ανθρώπους χρειάζεται αυτή η διαδικασία ταυτοποίησης διαχωρισμού; Τι εκπαίδευση πρέπει να προσφέρω σε αυτούς που θα διαχειριστούν τη διαδικασία παροχής ασύλου;
Ποια θα είναι η δομή της πυραμίδας των υπηρεσιών που θα διαχειρίζονται τους πρόσφυγες;
Πόσα αιτήματα μπορώ να διαχειριστώ και σε πόσο χρόνο αποδίδω ή απορρίπτω τις αιτήσεις ασύλου;
Εχουν δημιουργηθεί και συμφωνηθεί ποιοτικοί και ποσοτικοί στόχοι;
Διαβάσαμε πως ο μέσος χρόνος που χρειάζεται για να τελεσιδικήσει μια απόφαση ασύλου ξεπερνάει τα 2-3 χρόνια και τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος τον οποίο αφορά η απόφαση δεν ξέρει στο τέλος κανείς πού βρίσκεται!
Θα πρέπει να εξηγούμε σε κάθε αιτούντα άσυλο τις πιθανότητες επιτυχίας που έχει το αίτημά του, όπως και τον αναμενόμενο χρόνο εξέτασης του αιτήματός του;
Δηλαδή, σε κάποιον που εμφανώς δεν δικαιούται άσυλο του το λέω από την αρχή ή τον αφήνω να περιμένει μήνες χωρίς καμία ένδειξη;
Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καμία περίπτωση πως έχουμε να διαχειριστούμε ανθρώπους με συναισθήματα, προσδοκίες, αντιλήψεις και φόβους.
Ανθρώπους ταλαιπωρημένους που βιώνουν καταστάσεις απίστευτης δυσκολίας και κακουχίας.
Δεν τελειώνουν τα ερωτήματα, όμως και οι δύσκολες αποφάσεις έρχονται στη συνέχεια.
Ποια είναι η μεσοπρόθεσμη πολιτική διαχείρισης των ανθρώπων που βρίσκονται στο έδαφός μας;
Τι κάνουμε για αυτούς που θα παραμείνουν και πώς θα επιστραφούν πίσω στην πατρίδα τους αυτοί οι οποίοι δεν έλαβαν άσυλο;
Τι θα τους προσφέρουμε σαν υπηρεσίες, τροφή, στέγαση, εκπαίδευση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;
Για πόσα χρόνια θα τους τα προσφέρουμε;
Τι κοστίζουν αυτές οι υπηρεσίες ανά κατηγορία;
Ποιος αναλαμβάνει το κόστος; Σε τι ποσοστό μας καλύπτει η Ευρωπαική Ενωση;
Τα χρήματα που μας δίνουν είναι αρκετά ή όχι;
Οπως καταλαβαίνετε, ένα νούμερο από μόνο του, όπως αυτό που ακούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα για 700 εκατομμύρια, δεν μας λέει κάτι.
700 εκατομμύρια αρκούν για να καλύψουν τα έξοδα πόσων μεταναστών, για πόσο καιρό και με τι επίπεδο παροχών;
Η ουσιαστική διάσταση όμως για την οποία ελάχιστα συζητάμε είναι πόσους μπορούμε να ενσωματώσουμε;
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που θα προσδιορίσουν αυτόν τον αριθμό;
Τι γνώσεις μάς χρειάζονται για να μας διευκολύνουν σε αυτή την άσκηση;
Αυτά τα θέματα θα έθετε σαν αρχική βάση συζήτησης ένας τεχνοκράτης σύμβουλος.
Είμαι βέβαιος ότι κουραστήκατε, όπως και εγώ κουράστηκα για να τα περιγράψω.
Αυτά όμως είναι τα ουσιαστικά θέματα που πρέπει διεξοδικά να συζητάμε, όχι μόνο στον πολιτικό στίβο, αλλά κυρίως στις μεταξύ μας, στις καθημερινές μας συναναστροφές.
Θέματα που θα απαντηθούν με κοινή λογική, ανθρωπιά, αλλά και με πρακτικές παραμέτρους, όπως πόσους ανθρώπους μπορούμε να δεχτούμε, με τι τρόπο αλλά και πόσα χρήματα θα χρειαστούμε;
H πολιτική πρέπει να απαντά στα βασικά θέματα με σύνεση και λογική.
Εάν συνθηματολογεί και κατηγορεί τους προηγούμενους, δεν μπορεί στο τέλος να δώσει λύση σε κανένα πρόβλημα.
Ωστόσο, όσο και να σκέφτομαι σαν τεχνοκράτης σύμβουλος, το 51 θα το έδινα στους πολιτικούς και το 49 στους συμβούλους, γιατί στο τέλος το απαιτούμενο είναι να βρούμε τη χρυσή ισορροπία, και μόνο οι πολιτικοί μπορούν να το πράξουν αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τους και τους αριθμούς αλλά και τους ανθρώπους.
* Η στήλη «51+49» δημοσιεύεται στην οικονομική εφημερίδα «Liberal markets» που κυκλοφορεί με τον «Φιλελεύθερο» του Σαββάτου
