Η Ελλάδα κατέχει ηγετική θέση στον παγκόσμιο τουρισμό, διαθέτοντας το πέμπτο ισχυρότερο τουριστικό brand name και αποτελώντας τον τρίτο πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό στον κόσμο για το βασικό τουριστικό προϊόν «Ήλιος και Θάλασσα». Ενώ, τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί και στην κατηγορία του luxury tourism και αναδεικνύεται συνεχώς ως ο καλύτερος ή ένας από τους καλύτερους προορισμούς τουρισμού πολυτελείας στον κόσμο.
Έχοντας κατά νου αυτές τις εντυπωσιακές περγαμηνές, ο τουρίστας που επισκέπτεται τη χώρα μας για διακοπές εύλογα αναμένει και το αντίστοιχο επίπεδο ποιότητας, εξυπηρέτησης και ευκολίας των προσφερόμενων τουριστικών υπηρεσιών. Και σίγουρα δεν αναμένει να βιώσει τριτοκοσμικές καταστάσεις, όπως αυτές που περιγράφονται στο παρόν άρθρο, προσπαθώντας να κανονίσει μία απλή τουριστική μεταφορά, όπως αυτή από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο του και το αντίστροφο, ή μία απλή τουριστική περιήγηση σε ένα δημοφιλές ελληνικό νησί ως επιβάτης κρουαζιέρας.
Οι τριτοκοσμικές αυτές καταστάσεις δημιουργούνται εξαιτίας ενός πλέγματος ασφυκτικών και παράλογων περιορισμών, που προβλέπονται από το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων εκμίσθωσης Επιβατηγών Ιδιωτικής Χρήσης (Ε.Ι.Χ.) αυτοκινήτων με οδηγό, στην προσπάθεια του κράτους να οριοθετήσει και να περιορίσει την άσκηση της συγκεκριμένης επιχειρηματικής τουριστικής δραστηριότητας. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και ποιοι ευνοούνται, νομίζω πως είναι προφανές.
Ας εξετάσουμε λοιπόν καταρχήν την πιο απλή τουριστική μεταφορά. Αυτή της μετάβασης ενός τουρίστα από το αεροδρόμιο ή το λιμάνι του νησιού στο ξενοδοχείο του. Μία βασική τουριστική υπηρεσία, η οποία είναι ιδιαίτερα σημαντική για κάθε τουρίστα και ιδίως για αυτόν που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη χώρα μας. Μία υπηρεσία, η οποία θα πρέπει να είναι απλή, γρήγορη, ποιοτική και αξιόπιστη, αν αναλογιστούμε ότι ο τουρίστας συνήθως προέρχεται από ένα πολύωρο ταξίδι και επιθυμεί να μεταβεί εύκολα, γρήγορα και άνετα στο ξενοδοχείο του, ιδίως όταν η άφιξή του γίνεται κατά τις νυχτερινές ώρες.
Στις περισσότερες τουριστικές χώρες, ακόμα και σε εκείνες που εμείς θεωρούμε (εσφαλμένα) ως τριτοκοσμικές, η ως άνω υπηρεσία είναι απλή, εύκολη και γρήγορη. Με την άφιξή του στο αεροδρόμιο ο τουρίστας μπορεί να επιλέξει επί τόπου το μέσο μεταφοράς προς το ξενοδοχείο του (λεωφορείο, ταξί ή ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο με οδηγό). Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Λεωφορεία στα αεροδρόμια ή τα λιμάνια των νησιών συνήθως δεν υπάρχουν ή τα δρομολόγιά τους δεν είναι τακτικά.
Τα ταξί δεν επαρκούν για να εξυπηρετήσουν τη ζήτηση, καθώς ακόμα και στα πιο τουριστικά νησιά της χώρας οι άδειες ταξί δεν ξεπερνούν τις 40. Φανταστείτε λοιπόν 40 ταξί να προσπαθούν να εξυπηρετήσουν νησιά όπως η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Πάρος κλπ., τα οποία υποδέχονται κάθε χρόνο πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες. Οι τουρίστες αυτοί, λοιπόν, εξυπηρετούνται στην πλειοψηφία τους από τα Ε.Ι.Χ. αυτοκίνητα με οδηγό. Ας δούμε, όμως, υπό ποιες προϋποθέσεις:
Προκράτηση τουλάχιστον δύο ωρών. Ένας ξένος τουρίστας, λοιπόν, ο οποίος θα φτάσει στις 10 το βράδυ στο αεροδρόμιο της Μυκόνου ή της Σαντορίνης, προερχόμενος από ένα πολύωρο και κουραστικό ταξίδι, πολύ δύσκολα θα καταφέρει να βρει επί τόπου μέσο μεταφοράς για το ξενοδοχείο του, εάν δεν έχει φροντίσει να κανονίσει τη μεταφορά του εκ των προτέρων. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι στο αεροδρόμιο ή στο νησί θα υπάρχουν πολλά διαθέσιμα Ε.Ι.Χ. αυτοκίνητα με οδηγό. Εάν ο τουρίστας απευθυνθεί σε αυτά για τη μετάβαση προς το ξενοδοχείο του, η απάντηση του ιδιοκτήτη ή του οδηγού θα είναι, ότι θα πρέπει να περιμένει δύο ώρες, διότι η ελληνική νομοθεσία απαιτεί την προκράτηση του οχήματος τουλάχιστον δύο ώρες πριν από την εκτέλεση της μεταφοράς.
Φανταστείτε πόσο παράξενο ηχεί αυτό σε έναν ξένο τουρίστα, ιδίως όταν αυτός έχει ταξιδέψει και σε άλλες τουριστικές χώρες. Σκεφτείτε το πόσο κακή εικόνα δημιουργεί για τη χώρα μας και για τον ελληνικό τουρισμό αυτή η πρώτη αρνητική εντύπωση, ιδίως σε έναν τουρίστα που φτάνει στην Ελλάδα μετά από ένα πολύωρο αεροπορικό ταξίδι.
Έγγραφη σύμβαση μίσθωσης του οχήματος. Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο τουρίστας συμφωνεί και αναγκάζεται να περιμένει ως τις 12 το βράδυ, προκειμένου να μπορέσει να ξεκινήσει για το ξενοδοχείο του με το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο με οδηγό. Σε αυτή την περίπτωση, ο οδηγός του οχήματος θα του ζητήσει, επιπλέον, να καταγράψει το ονοματεπώνυμο και τον αριθμό του διαβατηρίου του και να υπογράψει μία έγγραφη σύμβαση μίσθωσης του οχήματος. Ακούγεται μεν παράδοξο και σίγουρα δημιουργεί ζητήματα παραβίασης της εγχώριας και ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τα προσωπικά δεδομένα, πλην όμως αυτό απαιτεί η ισχύουσα ελληνική νομοθεσία.
Ανάρτηση της σύμβασης στο ψηφιακό μητρώο του Υπουργείου. Συνεχίζοντας τα παράδοξα, η έγγραφη αυτή σύμβαση μίσθωσης του οχήματος θα πρέπει να αναρτηθεί από τον οδηγό του οχήματος και σε ένα ψηφιακό μητρώο του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών και μάλιστα δύο τουλάχιστον ώρες πριν από την έναρξη της μεταφοράς. Η ψηφιακή γραφειοκρατία στα καλύτερά της!
Μια γραφειοκρατία, η οποία δεν ταλαιπωρεί (άσκοπα) μόνο τις επιχειρήσεις εκμίσθωσης Ε.Ι.Χ. αυτοκινήτων με οδηγό, αλλά και τους ίδιους τους τουρίστες. Έστω, λοιπόν, ότι ο τουρίστας του παραδείγματος είχε προνοήσει να κανονίσει εκ των προτέρων τη μεταφορά του, ώστε να μην χρειαστεί να περιμένει δύο ώρες στο αεροδρόμιο. Για κακή του τύχη, όμως, το όχημα που είχε κανονίσει για τη μεταφορά του παρουσίασε την τελευταία στιγμή κάποια βλάβη ή είχε κάποιο ατύχημα ή ένα απλό σκάσιμο ελαστικού.
Στην περίπτωση αυτή, η επιχείρηση του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου με οδηγό έχει δύο επιλογές: Είτε να στείλει άλλο όχημα για την εκτέλεση της μεταφοράς, ζητώντας από τον τουρίστα να περιμένει δύο ώρες, προκειμένου να μπορέσει αναρτήσει τη σύμβαση μίσθωσης στο ψηφιακό μητρώο του Υπουργείου (με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την αξιοπιστία της επιχείρησης απέναντι στον τουρίστα και στους συνεργαζόμενους tour operators).
Είτε να στείλει άλλο όχημα για την άμεση εκτέλεση της μεταφοράς, χωρίς να αναρτήσει τη νέα σύμβαση μίσθωσης στο ψηφιακό μητρώο, διακινδυνεύοντας την επιβολή διοικητικού προστίμου ύψους 3.000 ευρώ σε βάρος τόσο του ιδιοκτήτη όσο και του οδηγού του οχήματος, καθώς και την αφαίρεση των στοιχείων και των πινακίδων κυκλοφορίας του οχήματος για 30 έως και 90 ημέρες και μάλιστα στην καρδιά της θερινής τουριστικής περιόδου.
Ελάχιστο μίσθωμα. Αφού τελικά ολοκληρωθούν όλες αυτές οι διαδικασίες, ο τουρίστας έρχεται αντιμέτωπος με το ελάχιστο μίσθωμα για την εκτέλεση της συγκεκριμένης μεταφοράς, το οποίο καθορίζεται με ΚΥΑ των αρμόδιων Υπουργών. Εάν, λοιπόν, ο τουρίστας του παραδείγματος είχε την τύχη να επιλέξει για τις διακοπές του ένα ελληνικό νησί πλην της Κρήτης και της Εύβοιας, τότε το ελάχιστο μίσθωμα για την εκτέλεση της συγκεκριμένης μεταφοράς ανέρχεται στα 36 ευρώ.
Ένα ποσό που δεν είναι μεν υπερβολικό, πλην όμως δεν ανταποκρίνεται πάντα στο εύλογο κόστος της συγκεκριμένης μεταφοράς, καθώς συνήθως πρόκειται για μεταφορές λίγων χιλιομέτρων, μιας και οι αποστάσεις στα νησιά είναι μικρές.
Εάν όμως είχε την «ατυχία» να επιλέξει για τις διακοπές του την Κρήτη, την Εύβοια ή κάποιον τουριστικό προορισμό της ηπειρωτικής Ελλάδας, τότε θα πρέπει να πληρώσει πάνω από το διπλάσιο του ποσού αυτού, διότι το προβλεπόμενο ελάχιστο μίσθωμα για τις εν λόγω περιοχές ανέρχεται στα 82 ευρώ.
Για μια απλή μεταφορά λίγων χιλιομέτρων. Η τιμή αυτή ουσιαστικά καθιστά αδύνατη τη συνεργασία των επιχειρήσεων εκμίσθωσης Ε.Ι.Χ. αυτοκινήτων με οδηγό με τους εγχώριους και ξένους tour operators, οι οποίοι θεωρούν (δικαίως) υπερβολικό το ύψος της για μια μεταφορά λίγων χιλιομέτρων. Δημιουργώντας έτσι τεράστια προβλήματα στην ομαλή λειτουργία του ελληνικού τουρισμού.
Φανταστείτε, λοιπόν, έναν τουρίστα που επισκέπτεται πρώτα ένα ελληνικό νησί (π.χ. τη Σαντορίνη) και κατόπιν την Κρήτη. Για την ίδια ακριβώς τουριστική μεταφορά λίγων χιλιομέτρων, από το αεροδρόμιο του νησιού προς το ξενοδοχείο του, στη μεν Σαντορίνη θα πληρώσει 36 ευρώ, ενώ στην Κρήτη 82 ευρώ, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει το λόγο αυτής της σημαντικής διαφοράς τιμής για την ίδια ακριβώς υπηρεσία. Αναλογιστείτε τι εικόνα θα σχηματίσει αυτός ο τουρίστας για τους επαγγελματίες του τουρισμού της Κρήτης, αλλά και για το ίδιο το νησί. Αναρωτηθείτε αν θα επιλέξει ξανά την Κρήτη για τις διακοπές του.
Ακόμα χειρότερα, φανταστείτε ο τουρίστας του παραδείγματος να επισκέπτεται, όχι δύο διαφορετικά νησιά, αλλά το ίδιο νησί και συγκεκριμένα τη Λευκάδα. Στην περίπτωση αυτή, για τη μεν μεταφορά του, από το αεροδρόμιο του Ακτίου προς το νησί, θα πληρώσει 82 ευρώ, ενώ για την αντίστροφη μεταφορά, από τη Λευκάδα προς το αεροδρόμιο του Ακτίου, θα πληρώσει 36 ευρώ. Αδυνατώντας να κατανοήσει αυτή τη σημαντική διαφορά στις τιμές, το πιο πιθανό είναι να σκεφτεί ότι ο πρώτος επιχειρηματίας Ε.Ι.Χ. με οδηγό τον εκμεταλλεύτηκε και τον «έκλεψε». Αυτό θα αναφέρει στα σχόλια του σε διεθνείς τουριστικές πλατφόρμες με δυνατότητα αξιολόγησης, όπως λ.χ. το Tripadvisor, δυσφημώντας έτσι (αδίκως) την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό.
Ελάχιστη χρονική διάρκεια μίσθωσης. Αν υποθέσουμε τελικά ότι ο τουρίστας του αρχικού παραδείγματος καταφέρνει να φτάσει (μετά κόπων, βασάνων και καθυστερήσεων) στο ξενοδοχείο του και ζητά από τον οδηγό του οχήματος να μεταβεί και πάλι στο αεροδρόμιο, για να μεταφέρει και ένα φιλικό του ζευγάρι, το οποίο θα έφτανε στο νησί της Κρήτης με την επόμενη πτήση.
Ο οδηγός του οχήματος θα αναγκαστεί να αρνηθεί, απαντώντας του ότι το όχημά του είναι δεσμευμένο για τρεις ώρες από αυτόν και ότι για να μπορέσει να εξυπηρετήσει άλλον πελάτη, θα πρέπει να παρέλθει ο χρόνος των τριών ωρών και να ολοκληρωθεί η προηγούμενη μίσθωση του οχήματος. Και μόνο τότε θα μπορέσει να συνάψει νέα σύμβαση μίσθωσης και να εξυπηρετήσει άλλον πελάτη. Κάτι που σημαίνει, ότι το φιλικό ζευγάρι των τουριστών θα αναγκαστεί να περιμένει στο αεροδρόμιο για τουλάχιστον δύο ώρες (μέσα στη νύχτα και προερχόμενο από μία πολύωρη και κουραστική πτήση).
Προφανώς, οι παραπάνω απαράδεκτες καταστάσεις αδικούν κατάφωρα τον ελληνικό τουρισμό και τους εμπλεκόμενους τουριστικούς επαγγελματίες και μάλιστα με ευθύνη του κράτους και των αρμοδίων Υπουργείων.
Έλεγχος από τα όργανα της τροχαίας. Και αν όλα όσα προαναφέρθηκαν ακούγονται ήδη απίστευτα και εξωφρενικά, το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Εκεί λοιπόν που ο συγκεκριμένος τουρίστας επιβιβάζεται τελικά στο όχημα για να μεταβεί στο ξενοδοχείο του και να ξεκουραστεί επιτέλους, μετά από την πολύωρη πτήση και την (άσκοπη) αναμονή των δύο ωρών, λίγο έξω από το αεροδρόμιο μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με έλεγχο της τροχαίας, προκειμένου να διαπιστωθεί αν το Ε.Ι.Χ. αυτοκίνητο με οδηγό «υποκλέπτει» τις υπηρεσίες των ταξί.
Έναν έλεγχο, που δεν πραγματοποιείται από τα αρμόδια όργανα της τοπικής τροχαίας του νησιού, αλλά από ειδικά συνεργεία της ΟΕΠΤΑ Αττικής, τα οποία μεταβαίνουν στα νησιά το καλοκαίρι σε ειδική διατεταγμένη υπηρεσία, έχοντας ως πρωταρχικό (αν όχι μοναδικό) σκοπό να ελέγξουν τα Ε.Ι.Χ. αυτοκίνητα με οδηγό (επιβάλλοντας σε κάθε έλεγχο υπέρογκα και παντελώς άδικα και παράνομα διοικητικά πρόστιμα ύψους άνω των 6.800 ευρώ, με αιτιολογίες «φασόν»).
Φανταστείτε λοιπόν έναν τουρίστα, ο οποίος μόλις έχει φτάσει στη χώρα μας μετά από πολύωρη πτήση, έχει αναγκαστεί να περιμένει (άσκοπα) στο αεροδρόμιο για δύο επιπλέον ώρες και μάλιστα αργά τη νύχτα, και πάνω που πιστεύει ότι σε λίγα λεπτά θα φτάσει επιτέλους στο ξενοδοχείο του για να ξεκουραστεί, να έρχεται αντιμέτωπος με έλεγχο της τροχαίας, κάτι που συνεπάγεται επιπλέον καθυστέρηση μίας ώρας. Κατά τον έλεγχο αυτό μάλιστα, η τροχαία θα τον «ανακρίνει», για να μάθει το πως κανόνισε τη συγκεκριμένη μεταφορά, πότε την κανόνισε και πόσα του ζήτησαν να πληρώσει.
Φανταστείτε τα ελεγκτικά όργανα να αφαιρούν το κινητό τηλέφωνο του τουρίστα, προκειμένου να αναζητήσουν την εφαρμογή (application) με την οποία κανόνισε τη συγκεκριμένη μεταφορά, για να μπορέσουν να ελέγξουν το πότε έγινε η κράτηση ή αν τυχόν συμφωνήθηκε τιμή κατώτερη του ελάχιστου μισθώματος.
Αναλογιστείτε ότι αυτό το περιστατικό συμβαίνει σε έναν ξένο τουρίστα, ο οποίος επέλεξε για τις διακοπές του μία χώρα ηγέτιδα στον παγκόσμιο τουρισμό.
Ακόμα χειρότερα, φανταστείτε αυτό το περιστατικό να συμβαίνει σε ανήλικους (εφήβους) ξένους τουρίστες, οι οποίοι ήρθαν για διακοπές στη χώρα μας, μόνοι τους ή με τους γονείς τους. Σκεφτείτε το πόσο θα τρομοκρατηθούν αυτά τα παιδιά από όλη αυτή τη διαδικασία του ελέγχου και της «ανάκρισης» και πόσο θα ανησυχήσουν οι (μη παρόντες στο έλεγχο) γονείς τους, οι οποίοι ενδεχομένως να «ανακριθούν» και αυτοί τηλεφωνικά, προκειμένου τα αστυνομικά όργανα να αποσπάσουν (ή καλύτερα να εκμαιεύσουν) τις ζητούμενες πληροφορίες και να επιβάλουν τα «φασόν» πρόστιμα.
Αντίστοιχη είναι η ταλαιπωρία και σε μία άλλη βασική τουριστική υπηρεσία. Αυτή της εξυπηρέτησης ενός τουρίστα κρουαζιέρας, ο οποίος αποβιβάζεται σε ένα δημοφιλές ελληνικό νησί και προσπαθεί να κανονίσει μία περιήγηση στο νησί και στα βασικότερα αξιοθέατά του, μέσα στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο που έχει (συνήθως 4-6 ώρες) πριν από την αναχώρηση του κρουαζιερόπλοιου για τον επόμενο προορισμό του.
Ένα δημοφιλές ελληνικό νησί, όπως η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Πάρος, η Κέρκυρα, η Ρόδος κλπ., υποδέχεται καθημερινά τους καλοκαιρινούς μήνες ακόμα και πέντε κρουαζιερόπλοια, τα οποία μπορούν να «κατεβάσουν» στο νησί ακόμα και 2.000 τουρίστες έκαστο. Όλοι αυτοί οι τουρίστες θα πρέπει να εξυπηρετηθούν από τα λιγότερα από 40 ταξί που δραστηριοποιούνται στο νησί. Mission impossible.
Εάν, λοιπόν, απευθυνθούν σε ένα Ε.Ι.Χ. αυτοκίνητο με οδηγό, τότε η απάντηση που θα πάρουν θα είναι και πάλι ότι θα πρέπει να αναμείνουν δύο ώρες προκειμένου να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν, καθώς αυτό προβλέπεται από την ελληνική νομοθεσία. Καθόλου βολικό όταν έχεις στη διάθεσή σου μόλις 4-5 ώρες.
Πέραν αυτού, θα πρέπει και πάλι να συνάψουν σύμβαση μίσθωσης του οχήματος, δίνοντας τα προσωπικά τους δεδομένα, η οποία θα πρέπει να αναρτηθεί στο ψηφιακό μητρώο του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών. Καθόλου βολικό σε ένα πολύκοσμο και πολύβουο λιμάνι δημοφιλούς ελληνικού νησιού, κατά τη θερινή τουριστική περίοδο, με υψηλές θερμοκρασίες και μερικές χιλιάδες τουρίστες τριγύρω.
Και βεβαίως και εδώ ισχύει το ελάχιστο μίσθωμα (των 36 ή των 82 ευρώ) και η ελάχιστη διάρκεια μίσθωσης των τριών ωρών για την Κρήτη, την Εύβοια και την ηπειρωτική Ελλάδα. Ενώ πάντα ελλοχεύει και ο κίνδυνος του ελέγχου του οχήματος από την τροχαία, ο οποίος μπορεί να «ροκανίσει» ακόμα περισσότερο τον εναπομείναντα χρόνο που έχει στη διάθεσή του ο τουρίστας κρουαζιέρας.
Φανταστείτε, λοιπόν, ένα ζευγάρι τουριστών από χώρα της Ασίας, οι οποίοι είχαν ως όνειρο ζωής να πραγματοποιήσουν μια κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά και ιδίως να επισκεφτούν το διασημότερο στον κόσμο ελληνικό νησί, τη Σαντορίνη. Να έχουν ταξιδέψει στη Σαντορίνη από την άλλη άκρη του κόσμου και να έχουν στη διάθεσή τους μόλις 4-5 ώρες για να δουν τον αγαπημένο τους dream destination.
Και να αναγκαστούν να περιμένουν τουλάχιστον δύο ώρες, προκειμένου να μπορέσουν να επιβιβαστούν σε ένα Ε.Ι.Χ. αυτοκίνητο με οδηγό, καθώς και μία επιπλέον ώρα αν έχουν την ατυχία να πέσουν πάνω σε έλεγχο της τροχαίας. Να ταξιδεύεις από την Ιαπωνία, την Κίνα ή τη Νότια Κορέα στη Σαντορίνη και να καταφέρεις να δεις το νησί μόνο για μία ή δύο ώρες. Ανώμαλη προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα.
Όλα τα παραπάνω (και ακόμα περισσότερα που δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε ένα σύντομο άρθρο γνώμης) δεν αποτελούν προϊόν φαντασίας του γράφοντος. Αποτελούν πραγματικά και υπαρκτά παραδείγματα, της ταλαιπωρίας που υφίστανται εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται κάθε χρόνο για τις διακοπές τους την Ελλάδα και ιδίως τα ελληνικά νησιά.
Σας ακούγονται όλα αυτά απίστευτα, αδιανόητα, και εξωφρενικά;
Σας δημιουργούν την εικόνα μιας εντελώς τριτοκοσμικής χώρας και όχι μιας χώρας που διαθέτει το πέμπτο ισχυρότερο brand name στον παγκόσμιο τουρισμό;
Καλώς ήλθατε, λοιπόν, στο θαυμαστό κόσμο των επιχειρήσεων εκμίσθωσης Ε.Ι.Χ. αυτοκινήτων με οδηγό και στη ρουτίνα της καθημερινής επιχειρηματικής τους πραγματικότητας. Στον κόσμο του απόλυτου ελληνικού τουριστικού παραλογισμού.
Για να μπορέσει λοιπόν ένας τουρίστας να κανονίσει μία απλή μεταφορά με Ε.Ι.Χ. αυτοκίνητο με οδηγό, η ισχύουσα νομοθεσία προβλέπει τα ακόλουθα:
1. Εάν βρίσκεται σε κάποιο ελληνικό νησί, πλην της Κρήτης και της Εύβοιας, τότε θα πρέπει να κάνει προκράτηση τουλάχιστον δύο ώρες πριν από τη μεταφορά του (άρθρο 2 παρ. 2 της ΚΥΑ 154785/2023).
2. Θα πρέπει να συνάψει μία έγγραφη σύμβαση με την επιχείρηση εκμίσθωσης του Ε.Ι.Χ. αυτοκινήτου με οδηγό, στην οποία θα πρέπει να αναγράψει και προσωπικά του δεδομένα, όπως τα πλήρη στοιχεία της ταυτότητας ή του διαβατηρίου του (παράγραφος 2 της ΚΥΑ 50427/2440/2018).
3. Η επιχείρηση εκμίσθωσης Ε.Ι.Χ. με οδηγό θα πρέπει να αναρτήσει τη σύμβαση μίσθωσης στην ψηφιακή πλατφόρμα του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών δύο ώρες πριν από την εκτέλεση της συγκεκριμένης μεταφοράς (άρθρα 18 και 20 ν. 4530/2018).
4. Για τη μεταφορά αυτή προβλέπεται ελάχιστο μίσθωμα 36 ευρώ για τα νησιά, πλην Κρήτης και Εύβοιας, και μόνο για την περίοδο από την 1η Απριλίου έως και την 31η Οκτωβρίου. Και ελάχιστο μίσθωμα 82 ευρώ για την Κρήτη, την Εύβοια και την ηπειρωτική Ελλάδα καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, καθώς και για τα άλλα νησιά για το υπόλοιπο του έτους (ΚΥΑ 2546/1683/2020).
5. Για τη μεταφορά αυτή προβλέπεται ελάχιστη χρονική διάρκεια τριών ωρών, για την Κρήτη, την Εύβοια και την ηπειρωτική Ελλάδα. Ενώ για τα υπόλοιπα νησιά και μόνο για την περίοδο από την 1η Απριλίου έως και την 31η Οκτωβρίου, η ελάχιστη χρονική διάρκεια είναι 30 λεπτά (περίπτωση 1, της υποπαραγράφου Η2, της παραγράφου Η, του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012).
Είναι πραγματικά αδιανόητο, σε μία φιλελεύθερη χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η άσκηση μιας νόμιμης επιχειρηματικής δραστηριότητας να παρεμποδίζεται ουσιαστικά από το Κράτος, με την πρόβλεψη ενός ασφυκτικού κανονιστικού πλαισίου λειτουργίας και ενός πλέγματος δυσανάλογων διοικητικών κυρώσεων και προστίμων, που λειτουργούν αποτρεπτικά και καθιστούν ιδιαιτέρως δυσχερή έως και απαγορευτική την άσκησή της.
Είναι δε εγκληματικό, όταν αυτό αφορά μία βασική τουριστική δραστηριότητα, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία κατέχει ηγετική και δεσπόζουσα θέση στον παγκόσμιο τουρισμό και στην οποία ο τουρισμός αντιπροσωπεύει πάνω από το 20% του ΑΕΠ της. Και είναι ανεπίτρεπτο, η κατάσταση αυτή να διατηρείται εδώ και πέντε χρόνια, από μία κυβέρνηση που δηλώνει φιλελεύθερη και φιλική προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις.
* Ο Δρ. Ιωάννης Γκιτσάκης (twitter @gitsakis) είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω στη Θεσσαλονίκη και Διδάκτωρ Διοικητικού Δικαίου, με ειδίκευση στις Συμβάσεις Παραχώρησης και ΣΔΙΤ
