Του Προκόπη Χατζηνικολάου
Το αναπτυξιακό σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι η τελευταία επικοινωνιακή πομφόλυγα της κυβέρνησης. Αυτό που επί μήνες παρουσίαζαν ως ένα δεύτερο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» λέγοντας ότι είναι το εισιτήριο για τις αυξήσεις των μισθών και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τις επόμενες μέρες θα σκάσει με θόρυβο κατά τον ίδιο τρόπο που κατέρρευσε ο μύθος για το δάνειο των 3 δισ. ευρώ από την Παγκόσμια Τράπεζα με σκοπό να προσληφθούν 600.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
Με την επίσημη παρουσίαση του «ολιστικού σχεδίου» αποδεικνύεται πως τίποτα από όλα αυτά τα προπαγανδίζει το Μέγαρο Μαξίμου δεν ισχύουν, και ότι στην πραγματικότητα οι σχετικές αναφορές στους μισθούς και την εργασιακή ασφάλεια υπάρχουν μόνο ως διατύπωση «αγαθών προθέσεων που στοχεύουν στο ακροατήριο των ψηφοφόρων.
Το «αναπτυξιακό σχέδιο» δεν είναι παρά η καλλωπισμένη δέσμευση της κυβέρνησης Τσίπρα ότι οι μνημονιακές υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα από το 2015 μέχρι σήμερα, θα διατηρηθούν ακέραιες και μετά την τυπική λήξη του προγράμματος.
Ούτε αύξηση του κατώτατου μισθού προβλέπεται πως μπορεί να θεσμοθετηθεί μετά το 2019 χωρίς να προηγηθεί αναλυτική αξιολόγηση των επιπτώσεων ενός τέτοιου μέτρου (σ.σ αυτό αποσαφηνίζεται στο Αναπτυξιακό Σχέδιο), ούτε επιστροφή στις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, ούτε μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Αντιθέτως υπό τη μορφή του πρώτου ελληνικής εμπνεύσεως Μνημονίου, το «ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο» θα προβλέπει μειώσεις μισθών όπως αυτές θα προκύψουν από την εφαρμογή του αφορολόγητου ορίου το 2020, μεσοσταθμικές περικοπές συντάξεων μέσω της προσωπικής διαφοράς το 2019, διαρκής αύξηση των αντικειμενικών αξιών (σ.σ μόνιμος μηχανισμός προσαρμογής) στο βαθμό που αυτές θα ακολουθούν τυχόν μελλοντική αύξηση των εμπορικών τιμών στα ακίνητα κλπ και διατήρηση του στόχου των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 3,5% ως το 2022 και κοντά στο 2,5% από τότε και μετά.
Ένα εσωτερικό… μνημόνιο με δεσμεύσεις, ένα σχέδιο ή μια έκθεση ιδεών το οποίο έχει συγκεκριμένους αποδέκτες κυρίως όμως το εσωτερικό του κόμματος το οποίο αναζητά επικοινωνιακό διέξοδο από τα αδιέξοδα των υψηλών φόρων και των τσουχτερών ασφαλιστικών εισφορών, αλλά και αυτών που έρχονται και δεν αμφισβητούνται.
Είναι ενδεικτικό ότι η πολυδιαφημισμένη αύξηση του κατώτατου μισθού εντάσσεται στο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της επόμενης τριετίας και όχι του 2019, όπως επίσης, η επαναφορά των βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων καθώς και η καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας.
Ωστόσο, η μερική εργασία, δεν απασχολεί την κυβέρνηση η οποία και την εξέθρεψε και επί της ουσίας δημιούργησε στρατιές των 300 και 400 ευρώ.
Αυτό όμως που είναι ξεκάθαρο είναι ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία αλλαγή στα φηφισθέντα μέτρα κι σε αυτά που ήθελε να διαγράψει από το 3ο ή και τα παλαιότερα μνημόνια. Αυτά τα σκληρά μέτρα, όπως φαίνεται θα εφαρμοστούν κανονικά έτσι ώστε η Ελλάδα «ως μια κανονική χώρα πλέον, ως μια χώρα του Σύγχρονου Δυτικού Κόσμου στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να έχει πλάνο για το πού θέλει να βαδίσει και πώς θα το πετύχει», σύμφωνα με το «Ολιστικό σχέδιο».
Όπως τονίζεται από την κυβέρνηση το κείμενο περιλαμβάνει δεσμεύσεις. Αυτή τη φορά όμως θα είναι διαφορετικές από αυτές που υπέγραψε ο κ. Τσίπρας και έφεραν το νόμο Κατρούγκαλου, τις μειώσεις στα σώματα ασφαλείας, στους εκπαιδευτικούς κ.λ.π. Οι δεσμεύσεις όπως υποστηρίζουν θα «είναι πρωτίστως έναντι του κοινωνικού συνόλου, των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής. Των δυνάμεων δηλαδή εκείνων οι οποίες καλούνται να παίξουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα εποχή και φυσικά να γίνουν οι υλοποιητές αυτής της στρατηγικής η οποία αποτυπώνεται στο σχέδιο».
Το εντυπωσιακό είναι ότι στα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν ολοκληρώθηκε ουδεμία νέα επένδυση αλλά αντιθέτως καθυστερούν ακόμα και αυτές τις οποίες θα έπρεπε να έχουν μπει μπουλντόζες και θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας.
Πλέον η κυβέρνηση που όσο καμία άλλη πολέμησε τις παραγωγικές δυνάμεις κάνει αναφορά σε τομείς στους οποίους εντοπίζονται δυνατότητες σημαντικής ανάπτυξης και αναβάθμισης της χώρας στο διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό.
Πρόκειται σύμφωνα με την κυβέρνηση για τους τομείς της μεταποίησης, της βιομηχανίας, του αγροδιατροφικού τομέα, του τουρισμού, της ναυτιλίας, του φαρμάκου, των logistics, της καινοτομίας, των start-ups, των υποδομών, της ενέργειας.
Αλλά αλήθεια τι έγινε τόσα χρόνια σε αυτούς τους τομείς; Ρητορικό το ερώτημα καθώς εκτός από την αύξηση των συντελεστών από το 26% στο 29% και την αύξηση του ΦΠΑ των ειδικών φόρων κατανάλωσης οι επιχειρήσεις «μάτωσαν» για να επιβιώσουν. Είναι ενδεικτικό ότι λίγο πριν την ολοκλήρωση του προγράμματος συνεχίζει να χρωστάει περισσότερα από 4 δισ. ευρώ.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν κοιτάει στο τι έκαναν οι άλλες χώρες που βγήκαν από τα Μνημόνια οπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος.
Για την ιστορία το σχέδιο μεταξύ άλλων προβλέπει:
«Στήριξη της παραγωγής
– Επένδυση στα στρατηγικά πλεονεκτήματα της χώρας. Στο Σχέδιο γίνεται ρητή αναφορά στους τομείς στους οποίους εντοπίζονται δυνατότητες σημαντικής ανάπτυξης και αναβάθμισης της χώρας στο διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό.
Πρόκειται για τους τομείς της μεταποίησης, της βιομηχανίας,του αγροδιατροφικού τομέα, του τουρισμού, της ναυτιλίας, του φαρμάκου, των logistics, της καινοτομίας, των start-ups, των υποδομών, της ενέργειας. Όλα τα παραπάνω συνδέονται και με την ισχυροποίηση του τομέα των εξαγωγών, ο οποίος ήδη από το αδύναμο 19% του 2009, έχει φτάσει σήμερα στο 33%, με στόχο το 50% το 2025.
Στο κείμενο, παρουσιάζονται τα δεδομένα για κάθε κλάδο καθώς και οι προοπτικές του, με τρόπο αναλυτικό και με συγκεκριμένη αναφορά στα βήματα για την ανάπτυξη του καθώς και τους μετρήσιμους στόχους για τον καθένα ξεχωριστά.
Έχουμε λοιπόν, για πρώτη φορά στα χρονικά του σύγχρονου ελληνικού κράτους, την αποτύπωση σε επίσημο κείμενο υπό τη μορφή Σχεδίου για την επόμενη μέρα, των ισχυρών χαρτιών της χώρας στο διεθνή ανταγωνισμό και τα μέσα ώστε αυτά να ενισχυθούν.
Κοινωνική Δικαιοσύνη – Ενίσχυση και προστασία της εργασίας
Το ένα πόδι της στρατηγικής για την επόμενη μέρα είναι η ενίσχυση της παραγωγής, το δεύτερο είναι η κοινωνική δικαιοσύνη.
Το Σχέδιο αναφέρεται στις πρωτοβουλίες στήριξης τόσο του Τομέα της Δημόσιας Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ενώ ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν τα ζητήματα της εργασίας, με κύρια σημεία:
- Το εθνικό σχέδιο με ορίζοντα τριετίας, για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας
- Την επαναφορά των βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων
- Την αύξηση του κατώτατου μισθού.
Τα παραπάνω σημεία, έρχονται να συμπληρώσουν τη στρατηγική για τη δημιουργία όχι μόνο νέων θέσεων εργασίας, αλλά και καλύτερων θέσεων εργασίας.
Διαβάστε ακόμα:
- Γερμανός οικονομολόγος: Το τέλος των ελληνικών ψευδαισθήσεων
- Παρουσιάζει το σχέδιο που δεν αξίζει το χαρτί που τυπώθηκε!
- Υπογράψαμε ένα χαρτί με υποχρεώσεις, όχι συμφωνία με αξιώσεις
