To πραγματικό στοίχημα για την κυβέρνηση δεν είναι να μειωθεί η ανεργία, αλλά να αυξηθεί η απασχόληση. Δεν είναι το ίδιο. Όσο η ανεργία υποχωρεί προς τα μονοψήφια ποσοστά, τα περιθώρια να υπάρχει σημαντικό όφελος από αυτό το μέτωπο περιορίζονται δραστικά. Το γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με τα της αγοράς εργασίας: υπάρχει στην Ελλάδα ένας «σκληρός πυρήνας» ανεργίας (περίπου 8-9%) ο οποίος δεν είναι εύκολο να χτυπηθεί καθώς εμπλέκονται και τα «θέλω» των ανέργων. Εκεί που υπάρχουν περιθώρια οι πολιτικές να αποδώσουν είναι στο κομμάτι της αύξησης της απασχόλησης. Για το σύνολο της οικονομίας, το όφελος είναι το ίδιο με το να μειώνεται η ανεργία.
Το εισόδημα του νοικοκυριού αυξάνεται, δίδεται μια ουσιαστική απάντηση στην προσπάθεια αντιμετώπισης της ακρίβειας ενώ ταυτόχρονα τα κρατικά ταμεία γεμίζουν από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές όπως επίσης και από φόρους κατανάλωσης. Μια διαφορά υπάρχει όσον αφορά στις πολιτικές που πρέπει να υιοθετηθούν. Ο άνεργος - θεωρητικά τουλάχιστον - ψάχνει για δουλειά και είναι πρόθυμος να επιστρέψει στην αγορά εργασίας αν του δοθεί η ευκαιρία. Για να αυξηθεί όμως η απασχόληση, πρέπει να σχεδιαστούν πολιτικές και να δοθούν κίνητρα ακόμη και σε αυτούς που ενδεχομένως δεν έχουν ως προτεραιότητα να διασφαλίσουν έναν μισθό. Και είναι πολλοί αυτοί; Είναι εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια. Μιλάμε για νέους που είναι φοιτητές και δεν λογίζονται άνεργοι, εκπροσώπους της λεγόμενης γενιάς των NEETs (άνθρωποι που δεν απασχολούνται ούτε εκπαιδεύονται ούτε σπουδάζουν), πολίτες που απασχολούνται με τη φροντίδα άλλων (παιδιά, νήπια, ηλικιωμένοι κλπ) ή ακόμη και συνταξιούχοι που είναι σε ηλικία (και θέση) να απασχοληθούν εκ νέου.
Οι πολιτικές που θα σχεδιαστούν προς αυτή την κατεύθυνση απαιτούν ισχυρά κίνητρα και σωστή στόχευση για να αποδώσουν καθώς ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που θα πρέπει να απορροφήσει αυτόν το… λανθάνον εργατικό δυναμικό. Προς το παρόν, το βάρος έχει πέσει στο να φύγουν από την ελληνική νομοθεσία αναχρονιστικές διατάξεις που δεν έχουν κανένα νόημα στη σημερινή εποχή. Με το που καταργήθηκε η… τιμωρία της περικοπής της σύναξης όσων θα συνέχισαν να εργάζονται, εμφανίστηκαν πάνω από 200.000 ενδιαφερόμενοι. Τώρα, έρχεται η ώρα να αποδώσει στην πράξη και μια άλλη αλλαγή στην κατεύθυνση της ελεύθερης επιλογής. Δε θα σταματά η καταβολή της αναπηρικής σύνταξης σε όσους θα βρίσκουν δουλειά. Η νέα φιλοσοφία προβλέπει ότι μπορεί και θέλει θα εργάζεται χωρίς να τιμωρείται οικονομικά. Άλλωστε, τα λεφτά που θα εξοικονομούσε το δημόσιο κόβοντας μια αναπηρική σύνταξη, μπορεί να πάρει πίσω και με το παραπάνω από τους φόρους της νέας δουλειάς, τις ασφαλιστικές εισφορές αλλά και την πρόσθετη κατανάλωση.
Τα ενεργητικά προγράμματα ενίσχυσης της απασχόλησης θα χρειαστούν και αυτά με το παραπάνω. Οι εργοδότες θα προσλάβουν με μεγαλύτερη ευκολία έναν νέο ή μια γυναίκα (σε αυτές πληθυσμιακές ομάδες έχουμε πολύ χαμηλά ποσοστά απασχόλησης) αν γνωρίζουν ότι για ένα διάστημα δε θα πληρώνουν το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών. Τέτοια προγράμματα θα δούμε να «τρέχουν» το επόμενο διάστημα και η επιτυχία τους θα κρίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και την έκβαση της μάχης κατά της ακρίβειας αλλά και την εισπρακτική αποτελεσματικότητα φόρων και εισφορών.
