Καθώς μια νέα κρίση του ελληνικού χρέους επιταχύνεται, ένας από τους σημαντικότερους παίκτες στο δράμα έχει παραμείνει αξιοσημείωτα ήρεμος: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τονίζει σε χθεσινό της δημοσίευμα η WSJ.
Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ θέλουν απελπισμένα να επιλύσουν το πρόβλημα διάσωσης της Ελλάδας. Απελπισία που εντείνεται από το γεγονός ότι το χρονικό παράθυρο για μια συμφωνία είναι “μικρό”, κλείνει με την επικείμενη έναρξη της ολλανδικής προεκλογικής εκστρατείας και μπορεί να μην ανοίξει εκ νέου παρά μόνο μετά τις γαλλικές εκλογές τον Μάιο. Όμως, το ΔΝΤ αποδεικνύεται ακλόνητο απέναντι στις πολιτικές πιέσεις, σημειώνει η WSJ.
Ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν δηλώσει ότι δεν θα δώσoυν περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα, εκτός εάν και το ΔΝΤ δώσει χρήματα. Ωστόσο το ΔΝΤ εμμένει στη θέση ότι δεν θα συμμετάσχει σε οποιαδήποτε νέα ελληνική διάσωση εκτός εάν ικανοποιούνται συγκεκριμένοι αριθμοί, οι οποίοι κάθε άλλο παρά ικανοποιητικοί είναι αυτή τη στιγμή. Εν τω μεταξύ ο χρόνος περνά και η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει δύο μεγάλα ομόλογα που λήγουν τον Ιούνιο χωρίς βοήθεια.
Σύμφωνα με την WSJ, το Eurogroup της Παρασκευής απέτυχε να σπάσει το αδιέξοδο. Το ΔΝΤ και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα συμφώνησαν να απαιτήσουν την νομοθέτηση περαιτέρω μέτρων λιτότητας, τα οποία ισοδυναμούν με το 2% του ελληνικού ΑΕΠ, ώστε να διασφαλίσουν ότι η Αθήνα θα επιτύχει τους βραχυπρόθεσμους στόχους του προϋπολογισμού. Όμως δεν είναι ακόμα σαφές κατά πόσον η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη ή ικανή να το κάνει, υποστηρίζει η WSJ.
Παράλληλα , οι πιστωτές δεν είναι πιο κοντά σε μια συμφωνία για το τι μεσοπρόθεσμους στόχους λιτότητας στην Ελλάδα θα πρέπει να θέσει, ούτε για το ποσοστό του χρέους που πρέπει να περικοπεί ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Στο πλαίσιο αυτό, για πολλούς Ευρωπαίους το ΔΝΤ είναι ο “κακός” της κρίσης, καθώς αξιωματούχοι της ευρωζώνης το κατηγορούν για υπερβολικά απαισιόδοξες προβλέψεις και άδικες κρίσεις σχετικά με την ικανότητα της Ελλάδας να προβεί σε μεταρρυθμίσεις. Μάλιστα, τονίζουν τα πρόσφατα στοιχεία τα οποία δείχνουν ότι η Αθήνα βρίσκεται σε καλό δρόμο για την επίτευξη ενός απροσδόκητα ισχυρού πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό του 2016, κατά τουλάχιστον 2%. Σε ό, τι αφορά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να πετύχει τον στόχο του 3,5% για πρωτογενές πλεόνασμα το 2018 αλλά και να το διατηρήσει χωρίς κανέναν επιπλέον δημοσιονομικό περιορισμό.
Στο επιχείρημα αυτό, το ΔΝΤ αντιτάσσει ότι τα στοιχεία του προϋπολογισμού είναι προσωρινά και ενισχυμένα από εφάπαξ παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των πολύ σημαντικών εσόδων του περασμένου Δεκεμβρίου. Σημειώνει, επίσης, ότι τα ελληνικά στοιχεία για τον προϋπολογισμό πάντα αναθεωρούνται τελικά προς τα κάτω, με τη μέση αναθεώρηση να αγγίζει το 2,5%. Αν η Ευρωζώνη θέλει να επιμείνει στην επίτευξη σκληρή στόχων, το ΔΝΤ θα επιμείνει ώστε οι στόχοι αυτοί είναι επιτυγχάνονται αξιόπιστα.
Όπως επισημαίνει η WSJ το ΔΝΤ θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση, λόγω της αδυναμίας διακυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος. Αλλά το Ταμείο δέχεται επίσης ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο για την ευρωζώνη να το αναγνωρίσει δημοσίως.
Σαν αποτέλεσμα το ΔΝΤ παραμένει “χαλαρό” όσον αφορά την επίλυση της κρίσης, καθώς οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το πιέσουν. Επιπλέον η ηγεσία του ΔΝΤ φαίνεται να είναι ενωμένη όσον αφορά το ελληνικό ζήτημα, η λύση του οποίου πρέπει να είναι σε συμφωνία με τις βασικές αρχές του ΔΝΤ. Πράγματι, στο προσωπικό του Ταμείου πιστεύουν ότι η θέση τους έχει ενισχυθεί με την εκλογή του προέδρου Donald Trump, αφού θεωρούν ότι η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι πιθανό να δει δυσμενώς μια συμφωνία που θα “βολεύει” τους Ευρωπαίους.
Από την άλλη οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι παραπονούνται ότι το ΔΝΤ, δεν λαμβάνει υπόψη του τη σιωπηρή αλληλεγγύη που η ευρωζώνη συνεχίζει να παρέχει Ελλάδα. Αλλά αν η ευρωζώνη θέλει το ΔΝΤ επί του σκάφους, θα πρέπει να καταστήσει τους κανόνες αυτής της αλληλεγγύης, σαφείς. Αν πάλι, θέλει, άλλη μια βραχυπρόθεσμη λύση ώστε να “κλωτσήσει” το ελληνικό πρόβλημα για μετά τις εκλογές του τρέχοντος έτους, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το κάνει μόνη της, καταλήγει η WSJ.
Share
