Του Σάκη Μουμτζή
Πραγματικά είναι καλότυχος ο πρωθυπουργός επειδή έχει απέναντι του τον Α.Τσίπρα. Είναι σαν να κλέβει εκκλησία.
Ετσι, μπορεί άφοβα να σχεδιάζει, έχοντας ως μόνον αντίπαλο του τον απρόβλεπτο παράγοντα. Ενα γεγονός τυχαίο και μη αναμενόμενο. Σε αυτές τις περιπτώσεις δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά των πολιτικών. Μέσα από την διαχείριση τέτοιων γεγονότων αναδεικνύονται οι ηγέτες.
Πάντως, κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων, ο Κ.Μητσοτάκης δεν απειλείται από κανένα πολιτικό του αντίπαλο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως αποδεικνύεται ανεπαρκής στα μεταμνημονιακά αντιπολιτευτικά του καθήκοντα.
Στην αρχή λέγαμε πως ο Α.Τσίπρας ψάχνει να βρει τον βηματισμό του, κι έτσι τον δικαιολογούσαμε. Εχουν περάσει πέντε μήνες από τις εκλογές και ο Α.Τσίπρας ζει στον κόσμο του. Δεν έχει καταλάβει γιατί έχασε. Και μαζί με αυτόν και οι συνεργάτες τους. Αν παρακολουθήσει κάποιος τα σχόλια τους θα αντιληφθεί πως ζουν σε έναν άλλον κόσμο.
Ετσι, οι αναλύσεις τους και οι αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο, δεν έχουν κανένα ίχνος αυτοκριτικής. Ολα καλώς καμωμένα. Μάλιστα κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διατείνονται πως όλα τα θετικά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, είναι έργο ΣΥΡΙΖΑ που δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει.
Ισχυρίζονται ξεδιάντροπα πως η κυβέρνηση τους μας έβγαλε από τα μνημόνια, αποκρύπτοντας πως, ουσιαστικά, το μόνον που έκαναν αυτοί, ήταν να παρατείνουν τα μνημόνια για άλλα τέσσερα χρόνια.
Είναι ολοφάνερο πως όλη αυτή η τραγελαφική κατάσταση οφείλεται στο γεγονός πως ποτέ δεν έγινε μια οργανωμένη συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τα αίτια των αλλεπάλληλων ηττών. Ετσι είναι επόμενο ο κάθε πικραμένος βουλευτής να εκστομίζει ή να γράφει όλες αυτές τις ανοησίες.
Είναι κανόνας στην πολιτική, πως αν ένα κόμμα δεν αναλύσει τα αίτια της ήττας του, δεν θα μπορέσει να ανασυνταχθεί και να εκπονήσει μιαν αποτελεσματικήΒ αντιπολιτευτική τακτική. Και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε παρόμοια φάση.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η απουσία διαλόγου σε ένα κόμμα, βαρύνει την ηγεσία του. Αυτή ξεκινά τον οργανωμένο εσωκομματικό διάλογο που θα καταλήξει σε κοινώς αποδεκτά συμπεράσματα.
Ο Α.Τσίπρας φαίνεται πως δεν αντέχει τέτοια συζήτηση που θα εξετάσει τις αιτίες των εκλογικών ηττών του καλοκαιριού. Φοβάται μήπως βρεθεί ο ίδιος στο στόχαστρο των εσωκομματικών του αντιπάλων. Ετσι, αντί για μια πλατιά συζήτηση, προχώρησε σε μια, ομολογουμένως, καταγέλαστη διεύρυνση με Πασόκους β΄κατηγορίας.
Ο Α.Τσίπρας αντιλαμβάνεται πως θα αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη αθροίζοντας τους δευτεροκλασάτους Πασόκους και όχι εκπονώντας μιαν αποτελεσματική αντιπολιτευτική γραμμή, που να ανταποκρίνεται στα νέα οικονομικο—κοινωνικά δεδομένα. Πιθανόν, να μην έχει καταλάβει πως η τακτική της περιόδου 2011-2015 δεν αποδίδει.
Συνεπώς, ο πρωθυπουργός έχοντας απέναντι του έναν αντίπαλο που δεν μπορεί να αναγνώσει την νέα πραγματικότητα, μπορεί άφοβα να κάνει το παιχνίδι του. Εχει γραφτεί, κατά κόρον, πως το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος ο Τσίπρας. Και αυτός με την πολιτική του φροντίζει να δικαιώνει αυτούς που το υποστηρίζουν.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, παίζοντας μόνη της στο γήπεδο, το μόνο που έχει να φοβηθεί είναι τον κακό εαυτό της. Μια διαχείριση της εξουσίας που να προκαλεί τον πολίτη.
Βέβαια, μέχρι στιγμής, τέτοια δείγματα δεν υπάρχουν. Αλλά καλόν είναι να προσέχουν.
