Κάποιους ανθρώπους είναι δύσκολο να τους πάρεις στα σοβαρά. Αν προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις τον παραλογισμό τους με λογικά επιχειρήματα, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Το κοινό στο οποίο απευθύνονται δε θα το πείσεις, το δε δικό σου κοινό θα σου πει «τι κάθεσαι κι ασχολείσαι μαζί τους».
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και όσοι συνειδητά ισοπεδώνουν καταστάσεις, εξομοιώνοντας θύτες με θύματα. Δηλαδή αυτοί που γνωρίζουν πως τα όσα υποστηρίζουν θολώνουν τη διακύβευση, αποσιωπώντας ρόλους και στρεβλώνοντας καταστάσεις, αλλά για διάφορους λόγους είναι υποχρεωμένοι, παρ' όλα αυτά, να τα υποστηρίζουν.
Κάπου εδώ βρέθηκαν αυτές τις ημέρες όλοι όσοι, παραβλέποντας πως υπάρχει εισβολή μιας υπερδύναμης κατά ενός ανεξάρτητου κράτους, τάσσονται γενικώς κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης -λες και υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπέρ του πολέμου και κατά της ειρήνης- λυπούνται για τα θύματα του πολέμου, χωρίς να διερωτώνται πώς προέκυψαν αυτά τα θύματα και καταδικάζουν συλλήβδην όλους τους ιμπεριαλισμούς, λησμονώντας πως για τα όσα γίνονται σήμερα στην Ουκρανία αποκλειστικά υπεύθυνος είναι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός.
Στην Ελλάδα, μια χώρα που ευδοκιμεί η ρωσοφιλία, είναι δύσκολο να καταδικαστεί η ρωσική επιθετικότητα. Από την άλλη πλευρά όμως θα είναι προκλητικό όλοι οι ρωσόφιλοι, επαγγελματίες και ιδεολόγοι, να μην πουν κάτι για την εισβολή. Να ψελλίσουν μια κουβέντα, βρε αδερφέ.
Και αποφάσισαν να καταδικάσουν όχι τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, αλλά συνολικά όλους τους ιμπεριαλισμούς, πιστοί στον προπαγανδιστικό κανόνα, πως όσο διευρύνουμε τους όρους ενός προβλήματος, τόσο χάνουμε την ουσία του. Όσο πιο πολύ το ανοίγουμε, τόσο πιο εύκολο είναι να αποπροσανατολίσουμε την κοινή γνώμη.
Με απλά λόγια μέσα στους κάθε μορφής ιμπεριαλισμούς που καταδικάζουμε, χάνεται ο ρωσικός, ο μοναδικός που θα πρέπει να δικάζεται σήμερα.
Κάτω από αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζουμε την αντιιμπεριαλιστική συναυλία των «έντεχων» που έχει αναγγελθεί για τη Δευτέρα. Προσωπικά, μένω έκπληκτος γιατί περιόρισαν την οργή τους κατά του ιμπεριαλισμού σε μια μόνο συναυλία.
Υπενθυμίζω στον αναγνώστη ότι στις 8 Νοεμβρίου 1999 δικάστηκε ο Μπιλ Κλίντον από το «δικαστήριο των λαών» στην Πλ. Συντάγματος, με πρόεδρος τον Κ. Καζάκο και δημόσιο κατήγορο τον Β. Κολοβό. Ο Κλίντον, παρ' όλο που την υπεράσπιση του ανέλαβε ο σ. Καλατζόπουλος, καταδικάστηκε και παραδόθηκε «στην ανατρεπτική οργή και στην αγωνιστική αποδοκιμασία των λαών», όπως αναφέρει η σχετική απόφαση του «δικαστηρίου των λαών». (Είναι άλλη η απλή αποδοκιμασία και άλλη η αγωνιστική αποδοκιμασία).
Με αυτό το προηγούμενο περίμενα κάτι πιο θεαματικό από τους «έντεχνους». Τι θα περίμενα; Να δικάσουν τον Ζελένσκι για την άμυνα των ουκρανικών στρατευμάτων στους Ρώσους εισβολείς. Δεν αποκλείεται να το δούμε κι αυτό.
Πάντως όλο αυτό το γκροτέσκο σκηνικό το αντιμετώπισε με τον καλύτερο τρόπο ο Α. Καφετζόπουλος, απευθυνόμενος στην πρωθιέρεια των «έντεχνων» της Δευτέρας.
«Έλα ρε κοπελιά!»
