Γενικά, όταν ακούτε τη λέξη «κίνημα», να κουμπώνεστε. Λαϊκό κίνημα, φοιτητικό κίνημα, συνδικαλιστικό κίνημα, αποτελούν πομφόλυγες της Αριστεράς. Αποτελούν ένα άθροισμα αριστερών παρατάξεων και επαγγελματιών του συνδικαλισμού και βαρύνονται με εγκλήματα κατά της Παιδείας και της Εθνικής Οικονομίας.
Στα Πανεπιστήμια, αμέσως μετά την Μεταπολίτευση, στις φοιτητικές εκλογές, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας απλώς συμμετείχε σε αυτές. Είχε καταποντισθεί, την ίδια στιγμή που στις εθνικές εκλογές το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή άγγιζε το 54%. Όποιος διάβαζε τα αποτελέσματα των πρώτων φοιτητικών εκλογών θα νόμιζε πως όντως είχαμε στην Ελλάδα στις «18 σοσιαλισμό».
Δηλαδή από την αφετηρία του το φ.κ ουδεμία επαφή είχε με την κοινωνία. Τραβούσε το δικό του δρόμο μιας αριστερής ονείρωξης. Τουλάχιστον όμως στα πρώτα χρόνια οι παρατάξεις φρόντισαν και έβγαζαν συγκεντρωτικά αποτελέσματα αποδεκτά από όλους, και διαφύλατταν τη θεσμική παρουσία της ΕΦΕΕ και της ΦΕΑΠΘ. Κάτι υπήρχε. Αυτή η πορεία διακόπηκε όταν τα πρωτεία στις εκλογές τα πήρε η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Το «ρωμαλέο» φ.κ. δεν μπορούσε να ανεχτεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα, ένα τέτοιο γεγονός. Τι έκανε;
Σταμάτησε να ανακοινώνει επισήμως τα αποτελέσματα των εκλογών και κάθε παράταξη εξέδιδε και εκδίδει πλέον τα «δικά της αποτελέσματα». Άμεση θλιβερή συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν η αυτοδιάλυση της ΕΦΕΕ και της ΦΕΑΠΘ για την ίδρυση των οποίων το φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του 1960 έδωσε σκληρούς αγώνες, σε δύσκολες εποχές. «Τα κακομαθημένα παιδιά της Μεταπολίτευσης» δε σεβάστηκαν αυτήν την κληρονομιά.
Συμπερασματικά, ενήλικες άνθρωποι που αδυνατούν να ανακοινώσουν συγκεντρωτικά αποτελέσματα των εκλογών του κοινωνικού τους χώρου, ουδείς θα πρέπει να τους λαμβάνει υπ' όψη. Όταν περιφρονούν την ύψιστη στιγμή της εκλογικής διαδικασίας, την ανακοίνωση του αποτελέσματος, είναι απολύτως φυσιολογικό το επόμενο βήμα να είναι είτε η υιοθέτηση της βίας είτε η αποδοχή της.
Εδώ και πολλές δεκαετίες αυτό που λέμε «φοιτητικό κίνημα» είναι το άθροισμα των αριστερών παρατάξεων που απλώς κινητοποιούν 5.000 φοιτητές στην Αθήνα και 2.000 στη Θεσσαλονίκη. Είναι αυτοί οι καραγκιόζηδες που βαράνε τα πόδια τους στην άσφαλτο όταν διαδηλώνουν, κρατώντας τα ρόπαλα με τις κόκκινες σημαίες.
Αν εξετάσουμε τα αιτήματα του φ.κ από την Μεταπολίτευση και μετά θα δούμε πως, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατατείνουν στην ήσσονα προσπάθεια και στην επανάληψη συνθημάτων των κομμάτων της Αριστεράς. Η δαιμονοποίηση της σύνδεσης των ΑΕΙ με την αγορά εργασίας αποτελεί το κλασσικό παράδειγμα. Για να μην αναφερθώ για τις μεταφορές μεταφερομένου, για τις εξεταστικές περιόδους και για το «δημοκρατικό 5» που ξεκίνησε ως πλάκα και τελικά έγινε αίτημα και αντικείμενο συναλλαγής.
Οι φοιτητικές παρατάξεις της Αριστεράς ήρθαν κι έδεσαν με τους «προοδευτικούς» πανεπιστημιακούς και αποτέλεσαν το μπλοκ της αντιμεταρρύθμισης. Ένα μπλοκ του «όχι σε όλα». Ένα μπλοκ που φέρει βαριές ευθύνες για το καθεστώς ανελευθερίας και βίας που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η βρωμιά και οι κουρελούδες που τους «κοσμούν» αποτυπώνουν ανάγλυφα την κατάσταση.
Έτσι «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» που υπάρχει μόνο στη φαντασία των καθοδηγητών, έχει εξελιχθεί εδώ και δεκαετίες σε ένα από τα άγη της Μεταπολίτευσης. Το ευχάριστο είναι πως σβήνει μέσα στη ανυποληψία του. Το δυσάρεστο είναι πως παρέσυρε σε αυτήν την πορεία και το Πανεπιστήμιο.
