Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν θα λέγαμε ακριβώς ότι υπάρχει ιδεολογική συγγένεια του Ρουβίκωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Ρουβίκωνας δηλώνει αναρχική ομάδα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα λαϊκιστικό μόρφωμα με πολλαπλές εκφάνσεις, προσαρμοζόμενο στην εκάστοτε περίσταση:
Ως αντιπολίτευση παρίστανε το «κόμμα των κινημάτων», και η νεολαία του τους «μαχητές του πεζοδρομίου». Ως εξουσιαστική ηγεσία εμφορείται από τις τριτοδιεθνιστικές εκδοχές της κατάληψης του κράτους και της σκληρής καθυπόταξης της ενημέρωσης . Ως κυβερνητική εκδοχή ενσωματώνει τις πλέον φτηνές τακτικές της αχρειοκρατικής πελατοκρατίας.
Σε όλες του τις εκδοχές πάντως, επιδεικνύει ανεκτικότητα στις παραβατικές συμπεριφορές, γιατί θέλει να αποενοχοποιείται, διατηρώντας για τον εαυτό του την εικόνα της κοινωνικής αριστεράς.
«Δικά μας παιδιά» είχε δηλώσει ο κοτζάμ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Δραγασάκης, όταν αλληλέγγυοι διέκοψαν την ομιλία του κάποτε. «Ιδεολογικό μωρό που μπουσουλάει» είχε χαρακτηρίσει τον Ρουβίκωνα ο Νίκος Τόσκας (αυτός ως ερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν το πίστευε, αλλά έπρεπε να εναρμονιστεί στο νέο περιβάλλον). «Σας πείραξε που μπήκε ο λαός στη βουλή;» είχε πει στον γράφοντα η πρώην πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Με περιπολικά που τα χρησιμοποίησε εν είδει taxi, ξεπροβόδισε ο νυν Πρόεδρος «τα παιδιά» του Ρουβίκωνα, την προηγούμενη φορά που είχαν εισβάλει στη Βουλή.
Λίγα και ενδεικτικά τα ανωτέρω. Μετά την χθεσινή επίθεση με μπογιές στη Βουλή ο κ. Βούτσης, Πρόεδρος ων, «συμβούλεψε» τα παιδιά ότι «δεν προσφέρουν τίποτα στους κοινωνικούς αγώνες».
Θα ξαφνιάσει η στήλη τον αναγνώστη, αλλά δεν θεωρεί ότι ο Ρουβίκωνας έχει μεταβληθεί σε τρομοκρατική οργάνωση. Πρόκειται για ένα υβρίδιο η δράση του οποίου κυμαίνεται ανάμεσα: Στην «ελεγχόμενη τρομοκράτηση», κυρίως ιδιωτών όπου σε στυλ «βιτζιλάντες – εκδικητές» που ήκμασαν στην Άγρια Δύση (όταν επιτίθεται πχ εναντίον γιατρών, συμβολαιογράφων, και κάποιων δημοσίων υπηρεσιών, που φορολογούν τον κοσμάκη). Σε ακίνδυνα γιουρούσια, μεγάλης όμως επικοινωνιακής εμβέλειας, όπως το χθεσινό στη Βουλή, τις προάλλες στο σπίτι του πρέσβη των ΗΠΑ, και κατά καιρούς σε διάφορες Πρεσβείες.
Συνήθως οι προκηρύξεις τους με τις οποίες τα μέλη αναλαμβάνουν την ευθύνη είναι πολύ πιο μεγαλόστομες και επιθετικές από την ίδια τη δράση τους. Χθες μετά το έγχρωμο μπουγέλωμα της Βουλής, υποστήριξαν, μεταξύ άλλων, τον «δίκαιο αγώνα του κομμουνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα». Ο «δίκαιος αγώνας» για άδεια, αναφέρεται σε διατάξεις και νομοθετήσεις που το ίδιο το αστικό κράτος έχει θεσπίσει, ως εξέλιξη του ανθρωπιστικού δικαιϊκού πολιτισμού της Δύσης, και δεν αποτελούν εύνοιες κατακτημένες «με αίμα». Η δε τήρησή τους επαφίεται στη δικαιοδοσία των λειτουργών του κράτους και μόνο.
Οσο ο Ρουβίκωνας δεν απειλεί την ανθρώπινη ζωή, δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Η επικινδυνότητα που εκπέμπει αφορά τη γενική απαξίωση στην εικόνα της χώρας - και αυτό έχει επίπτωση στο συνολικό στάτους της. Δεν υπάρχει - οποιουδήποτε καθεστώτος - κράτος στον πλανήτη, που θα ανεχόταν τέτοιες δράσεις και δεν θα θεωρείτο αναξιόπιστο και γελοίο. Το δικό μας έχει επιτρέψει να γίνουν κανονικότητα οι επιθέσεις στη Βουλή, σε δημόσια κτήρια, σε ιδιώτες, και κυρίως σε πρεσβείες (που είναι ξένο έδαφος, και εξ αυτού οι επιθέσεις λαμβάνουν ευρεία δημοσιότητα στο εξωτερικό).
Οι ακτιβιστικές δράσεις είναι χαρακτηριστικό της κινηματικής αριστεράς. Με την ανοχή της κυβέρνησης όμως οι Ρουβίκωνες διεξάγουν, με αφορμή τον Κουφοντίνα, μια γενικευμένη μετωπική επίθεση κατά θεσμών, προς άγραν οπαδών.
Κατά τη εκδήλωση των ενεργειών και εφόσον συντελείται παράβαση νόμων, θα πρέπει επιβάλλονται οι ποινές που προβλέπονται. Είναι λογικό και διαπαιδαγωγικό όχι μόνο για τους πολίτες αλλά και για τους δράστες… επαναστάτες. Και τότε η δράση τους λαμβάνει την ηθική αξία που διατείνονται ότι έχει. Να μάθουν ότι δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς και χαριστική «επανάσταση».
Εάν υπήρχε τιμωρία, δεν θα υπήρχε τέτοια γενίκευση της «πολιτικής» παραβατικότητας στη χώρα, ενώ θα ξεχώριζε και η ήρα από το σιτάρι. Θα ξεχώριζαν δηλαδή αυτοί που όντως θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν για τις ιδέες τους, από τους ανέξοδους χαβαλέδες.
