Του Γιάννη Σιδέρη
Ο Αλέξης Τσίπρας φροντίζει να διατυμπανίζει, συχνά με επιθετικό και άλλοτε με ειρωνικό στυλάκι την απουσία γνώσεων. Χθες ας πούμε κατηγορώντας τη ΝΔ ότι προτείνει πέντε ψηφοφορίες, εκ των οποίων στην τέταρτη θα βγει Πρόεδρος με 151 ψήφους (τον οποίο και χαρακτήρισε ως «κομματάρχη Πρόεδρο»), ενώ στην τελευταία θα εκλέγεται με σχετική πλειοψηφία. Όπως είπε θα είναι «διοικητής ΔΕΚΟ ο Πρόεδρος, θα είναι ο κηπουρός του κόμματος»!
Προσπάθησε δε να απαξιώσει την πρόταση απευθυνόμενος στον Μητσοτάκη και τον κατηγόρησε: Ψηφίζοντας όχι μόνο δεν σέβεστε το θεσμό, και τη διαδικασία, αλλά δεν σέβεστε και την ιστορία της παράταξής σας. Θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος όταν έφτιαχναν το σύνταγμα το 75; Του απάντησε ο Μητσοτάκης ότι ο Καραμανλής είχε εκλεγεί με 153 ψήφους το 1990 ενώ η σχετική διάταξη υπήρχε στο αρχικό σύνταγμα που γράφτηκε από τους Καραμανλή και Τσάτσο.
Επέκρινε παράλληλα και οργίλως, την πρόταση Μητσοτάκη να απεμπλακεί η εκλογή Προέδρου από την πρόκληση εκλογών! Ουσιαστικά έκανε αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, αφού ούτως ή άλλως την δική του πρόταση, για εκλογή από τον λαό, την απέρριπταν όχι μόνο τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά και η αριστερή πτέρυγα το δικού του κόμματος. Άλλωστε η επόμενη εκλογή προέδρου θα γίνει μετά τις επόμενες εκλογές οψέποτε αυτές γίνουν. Και σε πέντε χρόνια Κύριος οίδε τι μέλλει γενέσθαι. Στη θητεία του νυν ήρθαν τα πάνω κάτω, μέχρι και ο ίδιος έγινε Πρωθυπουργός.
Απλώς είναι κεκτημένη ταχύτητα. Δεν πάει στον Τσίπρα να συναινέσει σε κάτι. Και αν συναινέσει αρχικά, έστω υπό πίεση, θα βρει τρόπο να αναιρέσει. Συνέβη στην ψήφο των αποδήμων, παρότι παρασυρόμενος από την στάση του ΚΚΕ κάποια στιγμή είχε πει ναι, και παρότι το 2015 ήταν υπέρ της ψήφου των, και κατηγορούσε την τότε κυβέρνηση Σαμαρά ότι φοβάται τους νέους του brain drain.
Θεωρεί προφανώς ότι χάνει το αντιπολιτευτικό του τέμπο, αυτό που τον έφερε τη εξουσία, αν φερθεί ορθολογικά και διαλλακτικά, χωρίς οργίλες καταγγελίες, και δεν βλέπει ότι τώρα που οι καιροί άλλαξαν το αξιολογικό κριτήριο της πλειοψηφίας, αυτό το ίδιο τέμπο της ασυγκράτητης καταγγελλιολογίας, τον αποκαθηλώνει.
Ας ξεπεράσουμε και την αστειότητα να μιλά για μη νομιμοποιημένες μειοψηφίες, ο Πρωθυπουργός που κυβέρνησε ως μειοψηφία, ζηλώσας δόξαν Τζουμπέ. Για τότε λέμε, που κυβέρνησε με τις επιστολές των έξι βουλευτών όταν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είχαν γίνει σκορποχώρι. Πόσο μπορεί να πείσει μετά από εκείνη την σκερτσόζα πρωτότυπη διαδικασία, όταν καταγγέλλει άλλους για έλλειψη νομιμοποίησης;
Το πρόβλημα ξεκίνησε από τη λάθος ανάγνωση των λάθος δημοσκοπήσεων που έκαναν προεκλογικά. Ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις ηχούσαν στη διαπασών την επερχόμενη ήττα, οι ίδιοι διάβαζαν μόνο τις δικές τους, και επαναπαύονταν θεωρώντας ότι έρχονταν μόνο μία μονάδα πίσω από τη ΝΔ. Ευκολάκι, θα την κάλυπταν στην κάλπη, αφού οι πολίτες δεν ήθελαν να έρθει ο ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός. Έτσι πρότειναν την απεμπλοκή της εκλογής προέδρου από τις εκλογές, πιστεύοντας ότι η ΝΔ, ως δεύτερο κόμμα, δεν θα την ψηφίσει, ώστε να μπορεί να φέρει εμπλοκή και να σύρει τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ( το είχαν δεμένο) σε νέες εκλογές.
Ο Τασούλας, η ΝΔ δηλαδή, προς μεγάλη έκπληξη των Συριζαίων βουλευτών, είπε «ναι», και η πρόταση απεμπλοκής Προέδρου από τη διενέργεια εκλογών έλαβε πάνω 180 ψήφους. Οπότε χθες αρκούσαν οι 151. Κοντολογίς ο Αλέξης την πάτησε, το φυσάει και δεν κρυώνει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει αντιπολίτευση γι'' αυτό και συρρικνώνεται, έστω και σταδιακά, αντί να κλείνει την ψαλίδα, και αυτό δεν είναι θετικό. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης απαιτεί σοβαρότητα και συνέπεια που δεν τον διακρίνουν, προκειμένου η κυβέρνηση να υφίσταται τη βάσανο μιας σοβαρής κριτικής. Δεν βοηθά η αντιπολιτευτική τακτική του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης να είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο.
