Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Όσο οι μέρες περνούν, ένα συμπέρασμα γίνεται ολοένα και πιο φανερό, σε σχέση με την κυβερνητική καθημερινότητα και δραστηριότητα. Το πιο ισχυρό «χαρτί» δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όποια άποψη και αν είχε κάποιος πριν από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου για τον σημερινό πρωθυπουργό, ψηφοφόρος του ή μη, η αλήθεια είναι ότι τέσσερις μήνες μετά δηλώνει τουλάχιστον ανοιχτός στο να τον ακούσει. Μπορεί να μην συμφωνεί μαζί του, όμως δεν τον απορρίπτει, στοιχείο το οποίο ισοδυναμεί με μία σημαντική κατάκτηση για τον κ. Μητσοτάκη.
Με τις πρώτες εκατό μέρες να αποτελούν πλέον παρελθόν για το κυβερνητικό σχήμα, το υπουργικό συμβούλιο μοιάζει να έχει είτε την αποδοχή είτε την ανοχή της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας με τον πρωθυπουργό να έχει υιοθετήσει μία δική του τακτική, η οποία μέχρι στιγμής δείχνει να του βγαίνει.
Σε καθημερινή βάση παρεμβαίνει άμεσα, επιδιώκοντας να στείλει το μήνυμα ότι «βρίσκεται πάνω από τα προβλήματα της καθημερινότητας». Τελευταίο παράδειγμα η επιλογή του να καλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου τους τραπεζίτες και να αποδοκιμάσει τις νέες χρεώσεις που επιβλήθηκαν στις τραπεζικές συναλλαγές, ζητώντας παράλληλα τη μείωση αν όχι την κατάργησή τους. Μία πολιτική κίνηση με σαφή σημειολογία πέρα από το προφανές επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Οι πρώτοι μήνες αποδεικνύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ρίξει όλο το βάρος στην υλοποίηση μίας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής, κάνοντας από την αρχή ένα δυναμικό ξεκίνημα ως προς την εφαρμογή των προεκλογικών του δεσμεύσεων.
- Μείωση του ΕΝΦΙΑ, νωρίτερα από τον αρχικό σχεδιασμό,
- Αναστολή ΦΠΑ στην οικοδομή με αναδρομική ισχύ από το 2016 και
-Παρέμβαση στις χρεώσεις των τραπεζικών συναλλαγών συνθέτουν ένα τριπλό χτύπημα στο οικονομικό πεδίο που δείχνει η κοινωνία να το αντιλαμβάνεται, όπως αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.
Δεν είναι τυχαίο το εύρημα της εταιρίας PULSE για τον ΣΚΑΪ ότι οι πολίτες αξιολογούν ως θετικότερη τη φορολογική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη με 30% και ακολουθεί η ασφάλεια με 10%.
Η συγκεκριμένη μέτρηση παράλληλα επιβεβαιώνει και ένα ακόμα στοιχείο. Η αχίλλειος πτέρνα της διακυβέρνησης είναι το μεταναστευτικό, η διαχείριση του οποίου θα κρίνει πολλά στη διάρκεια της τετραετίας.
Όπως, όμως, συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις όταν ο ισχυρός «παίχτης» είναι πραγματικά ισχυρός, τόσο διευρύνεται και η απόσταση που τον χωρίζει από τους υπόλοιπους. Στην προκειμένη περίπτωση προφανώς και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ του πρωθυπουργού και των υπολοίπων μελών του υπουργικού συμβουλίου, μια και οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Όμως το ερώτημα τίθεται σε άλλο επίπεδο: Ποιος τελικά θα αντέξει στους ρυθμούς που επιβάλλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό αλλά δεν απαιτεί και άμεση απάντηση. Ακόμα είναι ομολογουμένως νωρίς. Ο πήχης όμως ήδη έχει μπει και μάλιστα ψηλά από τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη...
