Γιατί να ψηφίσει κανείς τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Αυτό είναι το ερώτημα που μου τίθεται σε κάθε συγκέντρωση φίλων και ψηφοφόρων στη βόρεια Αθήνα, στο δρόμο προς τις εκλογές της 21ης Μαΐου.
Η απάντηση που δίνω συνοψίζεται στα εξής:
1ον: Γιατί η Ελλάδα αντιμετώπισε με επιτυχία τις πολλαπλές εξωγενείς κρίσεις της περιόδου 2020-2022, χάρη στη διακυβέρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στον Έβρο ακύρωσε την προσπάθεια της Τουρκίας να καταλύσει τη δημόσια τάξη στην Ελλάδα.
Στην πανδημία στήριξε την οικονομία πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Το ΕΣΥ, παρά την υποχρηματοδότηση της προηγούμενης περιόδου, ανταποκρίθηκε. Στον πόλεμο της Ουκρανίας, η Ελλάδα βρέθηκε έμπρακτα από τη σωστή πλευρά της ιστορίας, μακριά από τα υποκριτικά «ήξεις - αφήξεις» της αντιπολίτευσης. Ακόμα και στην πληθωριστική κρίση, η Ελλάδα έχει σήμερα τον μισό πληθωρισμό από τη Γερμανία και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
2ον: Γιατί η Ελλάδα πέτυχε τις καλύτερες οικονομικές επιδόσεις στην Ευρώπη. Από κει που ήταν στον «πάτο» πριν το 2019, τώρα βρίσκεται στην κορυφή. Με ρεκόρ εισπράξεων από τον τουρισμό, τη ναυτιλία, τις εξαγωγές, ρεκόρ ξένων επενδύσεων και ρεκόρ αύξησης των επενδύσεων.
Με τη μεγαλύτερη μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ στον κόσμο, τη μεγαλύτερη πτώση της ανεργίας στην Ευρώπη και μέσο όρο ανάπτυξης/έτος 2%, παρά το κλείσιμο της οικονομίας για πάνω από ένα χρόνο, 4,5 φορές καλύτερα από την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Μεταξύ 2015- 2019, η χώρα κυριολεκτικά σπατάλησε την περίοδο των «παχιών αγελάδων» με τα αρνητικά επιτόκια, την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, τη χαμηλή τιμή πετρελαίου και τη μεγάλη ανάπτυξη σε όλη την Ευρώπη.
Σήμερα, παρά το δυσμενές διεθνές περιβάλλον, η Ελλάδα τρέχει γρήγορα μπροστά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει ακόμα πολύ μεγάλη απόσταση να καλύψει για να φθάσει (επιτέλους) την υπόλοιπη (δυτική, βόρεια και μεγάλο μέρος της ανατολικής) Ευρώπη.
3ον: Γιατί ποτέ η Ελλάδα δεν είχε καλύτερη εικόνα στη Δύση και στον κόσμο. Οι ΗΠΑ μετατοπίστηκαν από την πολιτική των ίσων αποστάσεων, που ευνοούσε την Τουρκία, και προχωρούν στην ανάδειξη της Ελλάδας σε προνομιακό στρατηγικό τους εταίρο στην περιοχή.
Αυτό απέδειξε η ιστορική παρουσία και ομιλία του Κ. Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, ενώπιον του συνόλου της αμερικανικής ηγεσίας, και σύντομα θα επιβεβαιώσει η επικείμενη εξαγγελία της πώλησης των F35, με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους.
Η Γαλλία, για πρώτη φορά, παραχώρησε μια αμυντική συμφωνία αμοιβαίας συνδρομής. Η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ, επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα, συνήψε συμμαχίες με σημαντικές χώρες στην περιοχή και συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση μιας νέας Ανατολικής Μεσογείου ειρήνης και συνεργασίας.
4ον: Γιατί το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών είναι πιο κρίσιμο από ποτέ. Αφορά την πλήρη, χωρίς καθυστερήσεις και δεύτερες σκέψεις, αξιοποίηση της μεγάλης ευκαιρίας που μας δίνεται για ένα αναπτυξιακό άλμα την επόμενη δεκαετία που θα επουλώσει τις πληγές της κρίσης και θα επαναφέρει την Ελλάδα σε τροχιά σύγκλισης με την πλούσια Ευρώπη.
Η ευκαιρία αφορά τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, το χαμηλό κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους ως το 2032 και την επιστροφή της μεταποίησης από την Κίνα στη Δύση. Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να διεκδικήσει συμμετοχή σε αυτή τη βιομηχανική αναγέννηση. Προϋπόθεση είναι οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία, τις οποίες μόνον η ΝΔ πιστεύει και προωθεί.
5ον: Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκεντρώνει ηγετικές ικανότητες που σπανίζουν σήμερα στην Ευρώπη και τη Δύση. Ζούμε σε μια εποχή φθοράς της πολιτικής. Η πολιτική ζωή σε πολλές χώρες, ακόμα και στις ΗΠΑ, συχνά εκπέμπει μια καταθλιπτική εικόνα. Λίγοι είναι οι πολιτικοί που ξεχωρίζουν, όπως ο Εμμανουέλ Μακρόν, και, βέβαια, ο Έλληνας πρωθυπουργός, όπως, τουλάχιστον, παραδέχεται ο διεθνής Τύπος.
Η ΝΔ με όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες της, σε ένα βαθμό αναμενόμενες για ένα μεγάλο κόμμα που συσπειρώνει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και των αντιφάσεών της στις τάξεις του, αποτελεί τη μόνη σοβαρή μεταρρυθμιστική δύναμη που μιλά για τα δύσκολα, τις μεγάλες τομές που χρειάζεται η Ελλάδα, στη δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, παντού, για να παράγει τον πλούτο που θα χρηματοδοτήσει τους καλύτερους μισθούς, τις συντάξεις, τη δημόσια υγεία, την κοινωνική αλληλεγγύη και την εθνική ασφάλεια.
Η ΝΔ είναι η μόνη ίσως δύναμη που επιμένει στο αυτονόητο: ότι ο πλούτος δεν διατάσσεται ούτε νομοθετείται, όπως υποκρίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παράγεται μέσα από συγκρούσεις με τις δυνάμεις της αδράνειας και της καθήλωσης.
Αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά, υπάρχουν και οι αντίπαλοί μας που έχουν ξεκαθαρίσει το δίλημμα των εκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κανονικό κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς ή κεντροαριστεράς, όπως υποδύεται. Παραμένει ένα υβρίδιο που φλερτάρει με το ανορθόδοξο και το ανορθολογικό.
Λαϊκίζει ασύστολα, καταθέτοντας ένα πρόγραμμα που έχει μόνο υποσχέσεις και καμία πρόταση για τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας και δημόσιας ζωής.
Σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν η εναλλαγή της ΝΔ με το (ενήλικο από κάποια στιγμή και μετά) ΠΑΣΟΚ δεν ενείχε υπαρξιακούς κινδύνους για την οικονομία και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να κινείται στο όριο ή και πέραν του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Ξεχνά δε και αρνείται κάθε αυτοκριτική για το γεγονός ότι, επί των ημερών του στην κυβέρνηση, πέραν όλων των άλλων, η Ελλάδα είχε πάψει να είναι πλήρες μέλος της νομισματικής ένωσης. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων είχαν ακυρώσει την πλήρη ισοτιμία του ευρώ του Έλληνα καταθέτη με το ευρώ των υπόλοιπων Ευρωπαίων.
Από κει και πέρα τα τρία μικρότερα κόμματα δεν αποτελούν παρά μια ψήφο διαμαρτυρίας και εκτόνωσης του θυμικού, χωρίς κανέναν προγραμματικό ρεαλισμό, αν και ο αρχηγός της Ελληνικής Λύσης, σε μια κρίση ειλικρίνειας, δήλωσε ότι είναι πρωτίστως επιχειρηματίας!
Το δε ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται απολύτως διχοτομημένο μεταξύ μιας πτέρυγας που δεν θέλει με τίποτα τη συνεργασία με τη ΝΔ και μιας άλλης που δεν θέλει με τίποτα τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι πελαγοδρομεί μεταξύ της κυβερνησιμότητας που θέλουν και έχουν συνηθίσει οι ψηφοφόροι του και του κόμματος διαμαρτυρίας που προτιμά η ηγεσία του.
Εν ολίγοις, η αυτοδυναμία της ΝΔ δεν είναι απλώς η βέλτιστη λύση στο ερώτημα τι κυβέρνηση χρειαζόμαστε. Αποδεικνύεται και η μόνη λύση. Τόσο για τα πεπραγμένα της όσο και για το πρόγραμμα και τη στόχευσή της την επόμενη τετραετία. Τόσο χάρη στις επιδόσεις της όσο και εξαιτίας της ανεπάρκειας των αντιπάλων της. Κι αυτό γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, υπό την πίεση των εκλογών που έρχονται.
