Το 1957 μια σοβιετική αντιπροσωπεία επισκέφτηκε τη Δυτική Ευρώπη. Όλοι τους, για πρώτη φορά επισκέπτονταν την «καπιταλιστική κόλαση».
Όταν είδαν τις βιτρίνες των καταστημάτων, τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους, την πολυτέλεια των ξενοδοχείων όπου διέμεναν και γενικότερα το επίπεδο διαβίωσης του μέσου πολίτη, ένας κόσμος γκρεμίστηκε μέσα τους.
Έτσι, κατά την επιστροφή τους στον «σοσιαλιστικό παράδεισο», μέσα στο αεροπλάνο της «Αεροφλότ» ένας σύντροφος ρώτησε χαμηλόφωνα τον συνεργάτη του: « Αφού είναι τόσο γλυκός ο καπιταλισμός γιατί τον πολεμάμε;».
Δεν έγινε γνωστό τι απάντηση έλαβε, όμως αυτή η ερώτηση έγινε ένα από τα εμβληματικά ανέκδοτα του ψυχρού πολέμου.
Αυτές οι σκέψεις μού ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας την είδηση πως ένα νεαρό ζευγάρι σκληρών μαρξιστών του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να περάσει το τριήμερο του σε πολυτελές και πανάκριβο θέρετρο της Πελοποννήσου.
Κατ΄ αρχάς να πω ότι από την στιγμή που τα εισοδήματα τους δικαιολογούν όχι ένα τριήμερο, αλλά πολλά τριήμερα σε αυτό το πανάκριβο ξενοδοχειακό συγκρότημα, άριστα έπραξαν.
Το πώς θα τους αντιμετωπίσουν οι ψηφοφόροι τους στους οποίους «πουλάνε» αγώνες ταξικούς, ουδόλως θα πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Για εμάς τους λάτρεις του καπιταλισμού αυτό το γεγονός είναι μια μικρή ιδεολογική νίκη. Το ζεύγος δεν πήγε στην Ικαρία ή στη Γαύδο, στα παραδοσιακά προπύργια του μαρξιστικού τουρισμού, αλλά στο Costa Navarino. Είναι μια θετική εξέλιξη.
Ίδιον του καπιταλισμού είναι οι πολλές εναλλακτικές που προσφέρει στην οργάνωση της ζωής των πολιτών. Δεν υπάρχει η γκρίζα ομοιομορφία.
Απεναντίας υπάρχει μια γοητευτική πολυχρωμία που, σε τελική ανάλυση, ορίζεται από τις ικανότητες του καθενός.
Συνεπώς το νεαρό ζεύγος, με πλήρη επίγνωση του ιδεολογικού φορτίου της συγκεκριμένης πράξης του, επέλεξε τις ανέσεις και την πολυτέλεια ενός resort.
To 1989 όταν κατέρρεε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, οι ανά τον κόσμο αριστεροί, μέσα στη θλίψη τους, αναζητούσαν να βρουν τα αίτια αυτής της αναπάντεχης πτώσης.
Χωρίς να μπαίνω σε βαθυστόχαστες αναλύσεις έχω να πω ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικο- κοινωνικό σύστημα για έναν απλό λόγο.
Γιατί δίνει την ευκαιρία σε έναν φτωχό να γίνει πλούσιος. Γιατί δίνει όραμα και ελπίδα σε αυτούς που κάποτε αποκαλούσαν «μη προνομιούχους».
Και γι΄αυτό το μεγαλύτερο μέρος των προλετάριων δεν ψηφίζει τα μαρξιστικά κόμματα. Δεν τους ενδιαφέρει η έλευση της αταξικής κοινωνίας. Προτιμούν μια ταξική κοινωνία, μια κοινωνία ανταγωνισμών, γιατί μόνον έτσι μπορούν να βελτιώσουν την κοινωνική θέση τους.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο, πως στα αλήστου μνήμης κομμουνιστικά καθεστώτα η νομενκλατούρα ζούσε μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια και η πλέμπα ζούσε σε μικρά διαμερίσματα - κουτιά.
Είμαι βέβαιος πως οι γνωστοί συλλέκτες ακινήτων της Αριστεράς θα σπεύσουν να αγοράσουν διαμερίσματα στο Ελληνικό, μια επένδυση που την πολέμησαν με όλα τα μέσα.
Τελικά ο καπιταλισμός όχι μόνον δεν ανατρέπεται, αλλά έχει την δύναμη να απορροφά ή να αφομοιώνει και τις δυνάμεις εκείνες που αγωνίζονται για την καταστροφή του. Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη του.
