Πανστρατιά στους προεδρικούς του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τελούν υπό το άγχος του αριθμού μελών που θα προσέλθουν να επαναβεβαιώσουν την αρχηγία Τσίπρα. Ένα απλό διαδικαστικό γεγονός το μεγιστοποίησαν πολιτικά, του προσέδωσαν σημαίνουσες που δεν έχει, εγκλωβίστηκαν σε αυτό, και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν.
Ο ίδιος ο Τσίπρας έχει πάρει αμπάριζα τη χώρα για να προσελκύσει κόσμο στην κάλπη, η Κουμουνδούρου βομβαρδίζει με σποτάκια, και οι παρακείμενοι του αρχηγού σχεδόν εκλιπαρούν απεγνωσμένοι. Ενδεικτικά, ο Πολάκης στο Facebook απευθύνθηκε «προσωπικά σε «έναν - έναν» τους ακολούθους του, να φέρουν ο καθένας άλλους... πέντε για να γραφτούν στον ΣΥΡΙΖΑ και να ψηφίσουν «τον αυριανό Πρωθυπουργό».
Ο ίδιος ο Τσίπρας προσπαθεί να συνεγείρει συναισθηματικά, και να αναβιώσει μηχανιστικά, τον λαϊκό θυμό του 2012. Δήλωσε: «Έχω να δω τέτοια λαϊκή οργή από το 2012». Παράλληλα παραίνεσε τους κυβερνώντες «Ας πάνε μια βόλτα. Υπάρχει τέτοια κοινωνική οργή που μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη».
Τι καλύτερο γι’ αυτόν; Η κοινωνική οργή τον έφερε στην εξουσία, και έλαβε σάρκαν το τσιτάτο του Μάο Τσετούνγκ «Μεγάλη αναταραχή θαυμάσια κατάσταση». Την ίδια αναταραχή προσπαθεί να υποδαυλίσει και τώρα, αλλά φευ, πέρασαν οι καιροί.
Δεν βλέπουμε στο Σύνταγμα κρεμάλες (που κρατούσαν οι οπαδοί του δίπλα στους ακροδεξιούς), ούτε μαζικά συλλαλητήρια και «λαϊκές συνελεύσεις». Δεν βλέπουμε επίσης και τραπεζάκια έξω, με τον Βαρουφάκη, τον Τσακαλώτο, τον Κατρούγκαλο και τον Καζάκη, να μας «εξηγούν» πού οφείλεται η νέα οικονομική δυσπραγία μας.
Σαφώς υπάρχει δυσθυμία στον κόσμο για την ακρίβεια. Και όσο και αν είναι εξωγενής, όσο κι αν την έφερε αρχικά η πανδημία και στη συνέχεια ο πόλεμος, αυτός που πένεται και δεν βγάζει τον μήνα, θα την αποδώσει στην κυβέρνηση. Καλώς - κακώς είναι η φυσιολογική αντίδραση του μέσου πολίτη. Το πρόβλημά του Τσίπρα είναι ότι η δυσθυμία προς την κυβέρνηση, δεν διοχετεύεται ως ελπίδα προς τον ίδιο.
Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις (και οι κρυφές δικές τους). Παρ' όλα αυτά επεχείρησε το δικό του «Μεγάλο άλμα προς τα μπρος» (για να μείνουν σε κλίμα Μάο), προκειμένου να ξεπεράσει το κόμμα, τις διαδικασίες, τα όργανά του, και να γίνει ο απόλυτος ηγεμόνας του, αδιαφιλονίκητος και αμετακίνητος, μετά από ενδεχόμενη νέα ήττα.
Ωστόσο εκ των υστέρων κατάλαβαν στον ΣΥΡΙΖΑ (και κατ' ιδίαν το ομολογούν) ότι το κεντρικό σύνθημα «Τους στέλνουμε τον λογαριασμό» ήταν λάθος, αν δεν προσέλθει μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων. Το κόμμα είναι σε στασιμότητα, ο στόχος εγγραφής 180.000 μελών δεν επετεύχθη, οι οπαδοί του στα κοινωνικά δίκτυα δεν εκπέμπουν ενθουσιασμό. Μόνο εχθροπάθεια κατά παντός μη Συριζαίου.
Ο ίδιος ο Τσίπρας προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ενδεχόμενης μικρής συμμετοχής, μιλώντας για πρωτόγνωρη διαδικασία στην οποία δεν έχουν εμπειρία. Μη πειστική δικαιολογία καθώς πρωτόγνωρη ήταν η διαδικασία και για το ΠΑΣΟΚ το 2004 όταν ο ΓΑΠ προσείλκυσε στις κάλπες πάνω από ένα εκατομμύριο, πρωτόγνωρη ήταν και για τη ΝΔ του 2009, όταν στις εκλογές που εξελέγη ο Αντώνης Σαμαράς, συμμετείχαν 772.000 Νεοδημοκράτες.
Εκτός βέβαια αν οι 80.000 followers του Πολάκη, φέρουν στην κάλπη και εγγράψουν ως μέλη από πέντε άτομα ο καθένας, και ισοφαρίσει έστω με τον αριθμό των 400.000 που έλαβε μέρος στις εκλογές κατά τις οποίες εξελέγη ο Μητσοτάκης.
Διαφορετικά δεν βγαίνει, δεδομένου ότι η αριστερή πτέρυγα τηρεί αιδήμονα σιγήν, και δεν δίνει μάχη για την προσέλευση κόσμου. Δεν τον υπονομεύουν. Φέρονται κατά τις απόψεις τους. Ήταν εναντίον της εκλογής Προέδρου «από τον λαό», αφού «αυτά τα κάνουν τα αστικά κόμματα». Έδωσαν μάχη ώστε κατά τα αριστερά ειωθότα να εκλεγεί από το συνέδριο. Δεν το πέτυχαν, οπότε δεν έχουν λόγο να εμπλακούν και να προπαγανδίσουν κάτι που δεν πιστεύουν.
Έτσι η υποψηφιότητα Τσίπρα θα οδεύσει στις κάλπες με τα τρία τέταρτα του κόμματος, και όποιον «ξέμπαρκο» πεισθεί ότι με την ψήφο του θα στείλει τον λογαριασμό. Πολύ φοβούμαστε ότι αυτός θα μείνει ανεπίδοτος.
