«The most sacred laws of Justice are the laws which guard the life and person of our neighbour**»
Adam Smith, Theory of Moral Sentiment.
Υποθέτουν, στην πλευρά του «λαϊκιστικού κρατισμού», ότι η νέα κρίση θα τους δικαιώσει. Μιλούν για ήττα των φιλελεύθερων αρχών οι οπαδοί του «κράτους-πατερούλη», soviet style. Κάποιοι άλλοι, φιλελεύθεροι κατά δήλωση, «ζητούν συγγνώμη» γιατί «αδίκησαν» (κακώς!) τους γιατρούς του ΕΣΥ! Ενα φύρδην-μίγδην ιδεών, συστημάτων και συμφερόντων προσπαθεί να μας πείσει ότι η σημερινή κυβέρνηση έκανε λάθος τελικά. Αν όχι σήμερα, σίγουρα στο πρόσφατο (προεκλογικό) παρελθόν. Δίκη προθέσεων, «κόψε-ράψε» αποσπάσματα συζητήσεων, δολοφονία χαρακτήρων είναι τα (γνωστά) «όπλα» που χρησιμοποιούνται για να καλύψουν το κενό πολιτικής. Κυρίως μάλιστα το κενό που δημιούργησαν οι πολλαπλές ζημιές που προκάλεσε και άφησε πίσω της η προηγούμενη διακυβέρνηση.
Ευτυχώς όμως οι φιλελεύθερες αντιλήψεις κυβερνούν την κοινωνία στις δύσκολες ώρες και, θέλω να πιστεύω, θα καθοδηγήσουν την οικονομία την επόμενη μέρα. Δεν είναι εύκολο. Και οι διαφωνίες, όπως αναμένει κανείς στις ανοικτές κοινωνίες, είναι πολλές, δυσάρεστες και δυστυχώς θα έχουν θύματα. Στη μία πλευρά η Γερμανία και οι σύμμαχοί της. Υπακούουν στο δόγμα που επικράτησε μετά τον Δεύτερο Πόλεμο, υπό το όνομα του ordoliberalismus (όπως το υπέδειξε ο Hero Moeller το 1950). Ενας «καθοδηγούμενος φιλελευθερισμός», τις δυσμενείς επιπτώσεις του οποίου υποστήκαμε (εμείς και ολόκληρη η Ευρώπη) στην κρίση του 2008.
Τον ιδεολογικό αχταρμά «πληρώνει» και ο Κέινς, ο οποίος, ξαφνικά και ανιστόρητα, μετατράπηκε για τις ανάγκες της ελληνικής «Αριστεράς» σε οπαδό ενός δήθεν σοσιαλισμού. Η «Γενική θεωρία» μετατράπηκε σε «λυσάρι» διάσωσης των πάντων μέσω του κρατικού ταμείου. Ανασύρουν, συλλήβδην, ορθές και λανθασμένες πλευρές του ρουσβελτιανού New Deal ή του Front Populaire. Τι κι αν ο Κέινς είχε διαλέξει «πολιτικό στρατόπεδο». Το επιβεβαίωνε μάλιστα με συνεχείς διαλέξεις υπέρ του Liberal Party, ενώ στις προσωπικές και φιλοσοφικές επιλογές του τάχθηκε με τον πιο απόλυτο τρόπο υπέρ μιας κοινωνικής οργάνωσης, που θα διαθέτει κράτος ικανό να προστατεύει τις προσωπικές ελευθερίες.
Μακάρι να είχαμε κράτος αντάξιο των αντιλήψεων του Κέινς. Εστω ένα κράτος που τιμά τη σκληρή δουλειά όσων συνεισφέρουν στα οικονομικά του. Κράτος που σέβεται τις προσδοκίες και την υπερηφάνεια των συνεπών λειτουργών του. Γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Υπηρέτες πραγματικοί του κοινού (και με αυτή την έννοια «δημόσιου») συμφέροντος. Τους ξεχωρίσαμε στην προηγούμενη δημοσιονομική κρίση. Τους θαυμάζουμε στην τωρινή.
Αυτό το κράτος αναδεικνύουν οι άμεσες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Σε αυτή τη γραμμή θα χρειαστεί να κινηθούμε όταν θα κλείσει ο πρώτος κύκλος επιτυχούς αντιμετώπισης του «Κακού». Γιατί, κι αυτό είναι σίγουρο, την επόμενη μέρα θα πρέπει να δείξουμε όσα θα έχουμε αφομοιώσει από την επιτυχημένη πρακτική αυτών των τόσο δύσκολων εβδομάδων. Ταχεία, πρακτική και αποτελεσματική λήψη και εφαρμογή των μέτρων διακυβέρνησης, ώστε η εκτελεστική εξουσία να κρίνεται από όσα κάνει και όχι από όσα προτίθεται να κάνει, τα οποία συγκεντρώνει σε νομοθετήματα-ποταμούς.
Θα μεσολαβήσει όμως σκληρή μάχη με τους οπαδούς του «Ολα στο κράτος». Αυτοί που θέλουν να ορθώσουμε τείχη είναι οι ίδιοι με εκείνους που λένε σήμερα, «είδατε το Δημόσιο που δεν το θέλατε;». Λες και δεν γνωρίζουμε πως ό,τι καλό βλέπουμε αυτές τις μέρες από το κράτος, οφείλεται στις προσπάθειες (άρα και στο χρήμα) των ιδιωτών, που πιστεύουν πως το κράτος είναι σαν την ορχήστρα. Βγάζει όμορφο και αρμονικό ήχο επειδή το κάθε μέλος της, το κάθε όργανο, παίζει τέλεια.
**«Οι πιο ιεροί νόμοι της Δικαιοσύνης είναι αυτοί που διαφυλάσσουν τη ζωή και το άτομο του γείτονά μας»
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.Δ.)
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του Σαββάτου
