Η βιωματική προσέγγιση δεν είναι ο τρόπος που επιλέγω να τοποθετούμαι στα πράγματα, στο συγκεκριμένο θέμα όμως δεν μπορώ να λησμονήσω την εμπειρία μου στην πολιτική προστασία.
«Τι μπορεί να κάνεις όταν υπάρχει θέμα πολιτικής προστασίας;» ήταν το σύνηθες ερώτημα που μου υπέβαλλαν όταν ήμουν Αντιπεριφερειάρχης Νότιας Αθήνας. Αντανακλαστικά απαντούσα «το σταυρό μου», προκειμένου να διασκεδάσω την αγωνία που απέρρεε από την ευθύνη.
Στην ουσία όμως δεν ήταν τόσα πολλά αυτά που μπορούσαν πραγματικά να γίνουν. Δική μας ευθύνη ήταν ο συντονισμός των συμβουλίων Πολιτικής Προστασίας ανά εξάμηνο στην Περιφερειακή Ενότητα της αρμοδιότητάς μας, όπου συγκαλούσαμε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς μαζί με την αυτοτελή υπηρεσία της Περιφέρειας, σε μια βαρετή μακρόσυρτη συνεδρίαση.
Παράλληλα φροντίζαμε να εφιστούμε την προσοχή στους Δήμους για την αποψίλωση των οικοπέδων, μήνα Μάρτιο. Να ανταλλάσσουμε επιστολές με την ΕΥΔΑΠ για το καθαρισμό των φρεατίων και με τη ΔΕΗ για το κλάδεμα των ψηλών δένδρων. Όλα αυτά χωρίς τη δυνατότητα θεσμικά να μπορούμε να ελέγξουμε αν έγιναν οι αντίστοιχες ενέργειες.
Σε κάθε περίπτωση όμως τα όσα υπαγόρευε η αρμοδιότητα ήταν η τήρηση των διαδικασιών. Έτσι μεταξύ ευθύνης, αρμοδιότητας και προσωπικής συνέπειας πορευόσουν.
Στη δική μου θητεία ο χιονιάς ήταν ικανός για να χαλάσουμε τις καρδιές μας με μερικούς δημάρχους που επέμειναν να κλείσουν τα σχολεία στη Νότια Αθήνα έτσι προληπτικά διαταράσσοντας την καθημερινότητα χιλιάδων οικογενειών (τότε δεν υπήρχε η τηλεργασία).
Στην περίπτωση των πυρκαγιών, αφού επιβεβαίωνα ότι η Πυροσβεστική, η Αστυνομία και οι υδροφόρες της Περιφέρειας ήταν κινητοποιημένες και σε συνεννόηση, ήμουν πάντα στο σημείο για να εκτονώνουν οι κάτοικοι την οργή τους σε κάποιον αιρετό και όχι στους ανθρώπους που πάλευαν με τις φλόγες.
Στους 44 μήνες της θητείας μου η δική μας περιοχή μέτρησε μόνον μερικά καμένα στρέμματα χωρίς ευτυχώς απώλειες ζωών και περιουσίων. Από τη μικρή αυτή εμπειρία μου όμως έχω να πω πως και στην περίπτωση της πολιτικής προστασίας εκεί που σταματά η λογική αρχίζει το ελληνικό κράτος.
Σήμερα λοιπόν που η χώρα καίγεται είναι καιρός να αναμετρηθούμε και με τις δυνατότητες κάθε επιπέδου διοίκησης. Με βάση την αρχή της επικουρικότητας, είναι χρήσιμο τα θέματα να διευθετούνται στο εγγύτερο στον πολίτη επίπεδο διοίκησης που είναι η αυτοδιοίκηση.
Πόσοι Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων; Πόσοι ασχολήθηκαν με την πρόληψη, πόσοι διέθεσαν κατάλληλα τα αντίστοιχα κονδύλια, πόσοι έχουν πλάνο για την προσαρμογή των θεσμών που διοικούν στην νέα πραγματικότητα που έφερε η κλιματική αλλαγή; Τον Οκτώβριο χιλιάδες υποψήφιοι θα διεκδικήσουν την ψήφο μας. Ας επιλέξουμε με κριτήρια αποτελεσματικότητας ανθρώπους με διάθεση να αναλάβουν την ευθύνη που απορρέει από την αρμοδιότητα και την εκλογή. Με ανευθυνοϋπεύθυνους, αρμοδιοαναρμόδιους κάηκε στην κυριολεξία η γούνα μας.
* Η Μαρία Καρακλιούμη είναι Πολιτική Αναλύτρια της RASS
