Η «ανταρσία του Μπάουντι» συνέβη στο ομώνυμο Βρετανικό ιστιοφόρο του Βασιλικού Ναυτικού τον Απρίλιο του 1789. Οι ναύτες είχαν υποκύψει στην ειδυλλιακή ζωή που πίστεψαν ότι θα τους χάριζε η μόνιμη εγκατάστασή τους σε τροπικά νησιά του Ειρηνικού ωκεανού. Στο τέλος οι αντάρτες υποχρέωσαν τον κυβερνήτη και όσους ήταν πιστοί σ' αυτόν, να εγκαταλείψουν το πλοίο με μία μικρή βάρκα.
Ειδυλλιακή πολιτική και μελλοντική κυβερνητική ζωή τους υποσχέθηκε και ο Στέφανος, που θα είχε για πρωινό τον Μητσοτάκη, αφού γνώριζε καλύτερα αγγλικά και οικονομία.
Ωστόσο, υπό την πλοήγησή του έπεσαν στην ξέρα του 14,92% στις ευρωεκλογές, και είδαν τον ειδυλλιακό ορίζοντα να απομακρύνεται και να μετατρέπεται σε ουτοπία. Τον κυβερνήτη βεβαίως δεν τον έβαλαν ακόμη… σε βάρκα να τον ξαποστείλουν στις θάλασσες του Μαϊάμι. Βρίσκονται ακόμη στο πρώτο στάδιο της ανταρσίας.
87 στελέχη, μεταξύ των οποίων βουλευτές και στελέχη που σηματοδοτούν συμπόρευση με Τσίπρα (Γεροβασίλη, Καλαματιανός, Γιαννούλης, Λινού, Νοτοπούλου κ.α.), καθώς και αντίστοιχα στελέχη της Κ.Ε. (Ζανέτ Τσίπρα, Γιώργος Τσίπρας, Κώστας Ζαχαριάδης, Αλέκος Φλαμπουράρης, κ.α.), με δημόσια επιστολή τους ασκούν δριμεία επίθεση στον «πλοίαρχο» Στέφανο, και ζητούν διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Απαιτείται, λένε, μια συντεταγμένη συζήτηση στο κόμμα, τόσο για το εκλογικό αποτέλεσμα όσο και για τις πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν. Ζητούν τις τελικές αποφάσεις να πάρουν τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος (στον ΣΥΡΙΖΑ ιδιοκτησίας του Στέφανου θα πάρουν μέλη και φίλοι τις τελικές αποφάσεις !)
Του καταλογίζουν επίσης ότι ασκεί «διαιρετικές τακτικές, απολύσεις και στοχοποιήσεις στελεχών επειδή διατυπώνουν την άποψή τους, που είναι μακριά από την κουλτούρα ενός δημοκρατικού κόμματος, ανοίγοντας ξαφνικά δημόσια και με υπαινιγμούς συζήτηση περί ηθικής και διαφάνειας στον ΣΥΡΙΖΑ (αναφέρονται στην αναφορά του Στέφανου για «μαύρο χρήμα» που φωτογράφιζε τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη).
Παράλληλα επισημαίνουν –δικαίως– ότι παρά την τεράστια πτώση των ποσοστών της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε δυνάμεις και ο προοδευτικός χώρος δεν ενισχύθηκε, αντιθέτως «είχαμε αποχή ρεκόρ και άνοδο της ακροδεξιάς».
Τέλος, ασκούν κριτική για το κλείσιμο της Αυγής, αφού πρόκειται για αποφάσεις που «αφορούν εργαζόμενους, αποφάσεις με ιστορικό χαρακτήρα για την Αριστερά, όπως η αναστολή του καθημερινού φύλλου της Αυγής, χωρίς να συζητηθούν σε κάποιο συλλογικό όργανο».
Από την πλευρά του, o Κασσελάκης, διά «πηγών» της Κουμουνδούρου, θεωρεί «απορίας άξιον γιατί επιλέχθηκε να εισαχθούν στον δημόσιο διάλογο πρόωρα, από τη στιγμή που έχουν ήδη συγκληθεί τα όργανα. Ως γνωστόν, στις 4/7 θα συνεδριάσει η Πολιτική Γραμματεία και στις 7/7 η Κεντρική Επιτροπή».
Όμως, οι 87 απαντούν ατύπως ότι αυτές οι συνεδριάσεις ορίστηκαν εσπευσμένως, αφότου κυκλοφόρησε σε πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία η ύπαρξη του κειμένου.
Αυτά εν τέλει είναι εσωτερικά τους. Θα μας χαρίσουν σίγουρα ενδιαφέρουσες στιγμές το Φθινόπωρο. Όρεξη και… ποπ κορν να έχουμε. Προδικάζουν, επίσης, την πορεία απόκλισης ενός τμήματος του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ από την ιδιοκτησία Κασσελάκη (λέμε απόκλισης και όχι διάσπασης, γιατί εύκολο το έχουν οι Συριζαίοι –που έχουν υπαρξιακή ανάγκη να δημιουργούν εχθρούς– να μας καταλογίσουν πρόθεση προβοκάτσιας).
Ωστόσο, στο κείμενό τους οι 87 συνεχίζουν αυθορμήτως να αναπαράγουν τη μόνιμη αγκύλωση των αριστερών, που θεωρούν εαυτούς αυθεντικούς εκπροσώπους της κοινωνίας.
Αναφέρουν ως δεδομένο όντας πεπεισμένοι, ότι «η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων είναι πλειοψηφικό κοινωνικό αίτημα και σε αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε, με τη συγκρότηση μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας, ενός μετώπου σε κοινοβουλευτικό και κοινωνικό επίπεδο, που θα κερδίσει τη ΝΔ στις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε αυτές κι αν γίνουν».
Ξεπερνούμε το γεγονός ότι η άποψη περί συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» εναρμονίζεται πλήρως με τις πρόσφατες εκκλήσεις Τσίπρα κατά την ομιλία του στο Ινστιτούτο του.
Διερωτώμεθα όμως: Πόθεν αρύεται ότι η συγκεκριμένη συνεργασία είναι «πλειοψηφικό κοινωνικό αίτημα;». Σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO, και στο ερώτημα αν πρέπει να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, «ναι» και «μάλλον ναι» απαντά το 70,9% (ποσοστό απελπισίας ανθρώπων που δεν έχουν πλέον τον «σύντροφο» Καμμένο να συγκυβερνήσουν). Πρόκειται για το 70,9% του 14,92%.
Τα αντίστοιχο ποσοστό των Πασόκων σταματά στο 52,3%. Αυτό το ποσοστό είναι περίπου το μισό από το 12,79% που απέσπασε το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές. Αν αυτά τα ποσοστά προστεθούν, καθόλου δεν συνιστούν «πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία». Αλλά πώς να πεισθούν αφού ως αριστεροί έχουν πάντα το δίκιο με το μέρος τους;
Το κείμενο των 87 ήρθε σε συνέχεια των αποχωρήσεων από το οργανωτικό του κόμματος των Τεμπονέρα, Κοτσιακά και Τσιόκα, και αφού οι βουλευτές Κεδίκογλου, Καραμέρος και Μαμουλάκης είχαν ζητήσει τη σύγκλιση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, προκειμένου να αξιωθούν να μιλήσουν και οι βουλευτές για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η διαδικασία αποσύνθεσης του κασσελακικού ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται με δόσεις...
