Αποκαλυπτικό, ως προς την ποιότητα πολιτικής σκέψης και προγραμματικού οραματισμού, θα είναι το αποψινό ντιμπέιτ των υποψηφίων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ στις 20:00, στην ΕΡΤ.
Οι Απόστολος Γκλέτσος, Παύλος Πολάκης, Σωκράτης Φάμελλος και Νικόλας Φαραντούρης θα κληθούν να αναπτύξουν τις θέσεις τους επί της οικονομίας, της κλιματικής κρίσης, του κοινωνικού κράτους και του κόμματος, καθώς και για την εξωτερική πολιτική.
Αν και πολλοί αναμένουν «πανδαισία» ιλαρότητας, νομίζουμε ότι οι υποψήφιοι έχουν τους κατάλληλους συμβούλους, ώστε να παρουσιάσουν (έστω με τη μέθοδο της παπαγαλίας) κάποιες υποτυπωδώς σοβαρές θέσεις. Αν δεν το καταφέρουν ούτε αυτό, σε μια ήδη γνωστή και προετοιμασμένη θεματολογία, θα είναι άξιοι της μοίρας τους.
Ούτως ή άλλως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άξιος της μοίρας του ως συνολικός οργανισμός. Στις εκλογές του 2023, εξασφάλισε 47 έδρες. Έχει συρρικνωθεί στις 31, ισοπαλία με το καταφρονεμένο ΠΑΣΟΚ. Τώρα έχουν μείνει έντρομοι, αναμένοντας την απόφαση αποσκίρτησης της Θεοδώρας Τζάκρη, που είναι ήδη δεδομένη.
Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει και το τελευταίο στοιχείο που του προσδίδει κάποια οντότητα στο πολιτικό σκηνικό: Την τυπική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ουσιαστική την έχει απωλέσει από την εποχή που «παραμέρισε» ο Τσίπρας. Τότε που η εκλογή προέδρου μετατράπηκε σε ένα εκφυλιστικό τάλεντ σόου.
Ο όμορφος, ο «πλούσιος», ο αδιαμεσολάβητος, ο ακαλλιέργητος, με την «εξωτική», για τα ελληνικά δεδομένα, προσωπική ζωή, ανέλαβε να ανορθώσει τις ελπίδες της Αριστεράς. Αυτής της Αριστεράς που οι ίδιοι εμίμνησκαν περί των θυσιών του παρελθόντος που θα τις δικαίωνε ένας γιάπης.
Η τελευταία ρανίδα που αποστράγγισε το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το ανήθικο σόου του συνεδρίου, όπου πολλοί εκλεγμένοι σύνεδροι κατέστησαν αόρατοι και εισήλθαν όσοι από τους αναπληρωματικούς ήταν οικείοι και εντεταλμένοι μιας γραφειοκρατίας που φέρθηκε ως συμμορία (ε, Παύλο; ).
Τώρα, με αμηχανία περιμένουν τις ανακοινώσεις της Θεοδώρας Τζάκρη. Φεύγοντας, θα πάρει μαζί της τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ήταν το μόνο στοιχείο που του παρείχε κάποια οντότητα στο πολιτικό σκηνικό και το αντίστοιχο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Απομένει να φανεί εάν θα ακολουθήσουν και άλλοι και ποιοι.
Γιατί δεν είναι μόνο όσοι έφυγαν οργανωμένα και συγκρότησαν τη Νέα Αριστερά, ή όσοι θα φύγουν τώρα. Είναι και η κρίσιμη, όπως ήρθαν τα πράγματα, έδρα της Αθηνάς Λινού, που έγινε Ιφιγένεια, καθώς ο Στέφανος, ως Ηρώδης, κατέθεσε την κεφαλή της επί πίνακι στην Ποδιά του Πολάκη, μήπως και τον εξευμενίσει.
Το κόμμα διάγει φάση κατήφειας και αγωνίας, και όλοι προσμένουν τον Αλέξη ως νεφεληγερέτη να εκφωνήσει κατευθυντήριο λόγο. Δεν έχουν κατανοήσει ότι, όπως είπε, για άλλο λόγο και στον Πούτιν, ψάχνει για νέα λιμάνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ιστορία που πέρασε, και έμεινε η ομίχλη, η αποσύνθεση, η απαξίωση. Μια ιστορία χωρίς μέλλον.
Άλλωστε, και οι τέσσερις υποψήφιοι δεν είναι εγγυητές μέλλοντος. Πέραν των ελλιποβαρών, Γκλέτσου και Φαραντούρη, τα φαβορί, Σωκράτης Φάμελλος και Παύλος Πολάκης, δεν εγγυώνται ευοίωνο μέλλον.
Ο Φάμελλος, σοβαρός άνθρωπος, κέρδισε τις εντυπώσεις κατά τη συνέντευξή του στην περσινή ΔΕΘ. Συγκροτημένος, γνώστης των θεμάτων, έστω και ως μεταβατικός, εάν είχε αποφασιστεί να οδηγήσει αυτός τον ΣΥΡΙΖΑ συντεταγμένα σε συνέδριο, ίσως είχε διατηρηθεί κάποια σοβαρότητα στο κόμμα.
Ο Πολάκης έχει χάσει την αρχηγική του λάμψη ως ο ατρόμητος Κρητίκαρος που θα κατατρόπωνε τους διεφθαρμένους. Στο αγαπημένο του facebook, εκεί που αποτυπωνόταν κατακλυσμική η λατρεία του συριζαϊκού κόσμου, στο πρόσωπό του, τώρα υπάρχει ορυμαγδός κατηγοριών, βρισιών και ειρωνειών.
Και στην περίπτωση που θα εκλεγεί, θα είναι δώρο για τον Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ, καθώς θα φύγουν και οι τελευταίοι μετριοπαθείς από τον ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως που θα πάνε. Παράλληλα, θα είναι δυσάρεστη εκλογή για τον Στέφανο. Ως λαϊκιστές, παρότι της αντίπερα όχθης, μοιράζονται το ίδιο ασυλλόγιστο κοινό.
Ίσως, πολύ σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιπέσει στην αφάνεια που έπεσαν τα αποκόμματα που ξεκόλλησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς.
