Αν είναι ένα πράγμα στο οποίο εξειδικεύεται με επιτυχία η Αριστερά στη χώρα μας, είναι οι διασπάσεις. Που συνοδεύονται από διαγραφές, από εκκαθαρίσεις και από διώξεις. Από αποκαθηλώσεις, ξεπουλήματα, προδοσίες, συνωμοσίες και ύποπτα σενάρια. Οπότε η σημερινή κατάληξη του Σύριζα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Αποτελεί επαλήθευση της συγκεκριμένης ιστορικής διαδρομής.
Παράλληλα το γεγονός ότι την αρχηγία του Σύριζα, διεκδικούν σήμερα ένας πρώην μετακλητός υπάλληλος γραφείων βουλευτών και υπουργών της Νέας Δημοκρατίας, ένας πρώην πολιτικός του κύκλου των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου και της Νέας Ελληνικής Ορμής της Κατερίνας Παπακώστα, ένας πρώην Ανταρσύα και ένα μικρομεσαίο πολιτικό στέλεχος χωρίς αισθητή παρουσία, ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής φαντασίας. Και το καλύτερο είναι, ότι εις εξ αυτών θα διαδεχθεί τον πρώην αρχηγό που είχε συστηθεί ως πρώην εφοπλιστής, ως πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και ως νυν πάμπλουτος σωτήρας της χώρας.
Όσοι νομίζουν ότι οι διασπάσεις του Σύριζα και η δημιουργία της Νέας Αριστεράς, της Λαϊκής Ενότητας - Ανυπότακτης Αριστεράς, της Πλεύσης Ελευθερίας, του Μέρα25 και τώρα –μετά το συνέδριο– του κινήματος Κασσελάκη, αποτελούν εκπλήξεις των τελευταίων ετών, προφανώς δεν γνωρίζουν το βαθύ χαρακτήρα της Αριστεράς που είναι ταυτισμένος με το εσωκομματικό μίσος και τη διχόνοια.
Το επίσημο κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας που αποτέλεσε την πολιτική μήτρα όλων των αριστερών κομμάτων και ομάδων, είχε ιδρυθεί το 1918, ως ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας), με 800 περίπου μέλη και 35 σύνεδρους. Το νεοσύστατο ΣΕΚΕ αποτέλεσε μέλος της Δεύτερης Κομμουνιστικής Διεθνούς, από την οποία και αποχώρησε τον Μάιο του 1919.
Η πρώτη εσωτερική αντιπολιτευτική ομάδα με την επωνυμία Κομμουνιστική Ένωση, είχε δημιουργηθεί από πρώην μέλη της Σοσιαλιστικής Νεολαίας, λόγω της καθυστέρησης ένταξης του ΣΕΚΕ στην Γ' Κομμουνιστική Διεθνή. Ακολούθησε η πρώτη διάσπαση, με την αποχώρηση της ομάδας Σιδέρη που οδήγησε στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος.
Το 1923 διαγράφεται από το ΣΕΚΕ μια ομάδα οπαδών του διεθνούς τροτσκιστικού ρεύματος, η οποία ίδρυσε τους Αρχειομαρξιστές.
Το ΣΕΚΕ μετονομάζεται σε ΚΚΕ (Ελληνικό Τμήμα Κομμουνιστικής Διεθνούς) το 1924, με τη νέα ηγετική ομάδα Πουλιόπουλου που ηγείτο των «Παλαιών Πολεμιστών», να διαγράφει ως οπορτουνιστές (δηλαδή καιροσκόπους με μικροαστικές αντιλήψεις) ολόκληρη την αρχική ιδρυτική ομάδα του ΣΕΚΕ.
Η θέση του νεαρού ΚΚΕ για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη», που υιοθετήθηκε το 1924 καθ' υπόδειξη της Κομιντέρν, είχε οδηγήσει στην επόμενη εσωκομματική κρίση, με σύγκρουση των ομάδων Πουλιόπουλου και Κορδάτου. Βέβαια, αρκετά αργότερα, το 1935 η θέση είχε κριθεί λανθασμένη και είχε αντικατασταθεί από την «πλήρη εθνική και πολιτική ισοτιμία σε όλες τις εθνικές μειονότητες».
Εν τω μεταξύ τον Μάρτιο 1927, συγκρούονται εντός του ΚΚΕ τρεις τάσεις οι οποίες κάνουν τις σημερινές ομάδες όπως είναι η «Ομπρέλα», η «6+6», η ομάδα των 87», οι «προεδρικοί», οι «4» και άλλες, να φαίνονται σαν παρεούλες παιδικού σταθμού. Οι Σταλινικοί, οι Τροτσκιστές ή Λικβινταριστές και οι Κεντριστές. Τότε, μετά από παρέμβαση του εκπροσώπου της Κομιντέρν, Ρέμελε, είχαν διαγραφεί οι Τροτσκιστές, καθώς και δυο ιδρυτικά και ιστορικά στελέχη. Ο Κορδάτος για αντικομματική στάση και ο Σταυρίδης για φιλοαστικές αποκλίσεις. Το 1928 μετά τη διαγραφή των Τροτσκιστών ακολούθησε και η διαγραφή των Κεντριστών.
Ακολουθεί μια μακρά περίοδος, που στην ιστορία της Αριστεράς ονομάστηκε ως «φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές», όταν ο μηχανισμός των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας διασπάται σε δύο αντίπαλες παρατάξεις προσπαθώντας η μία να εξοντώσει την άλλη. Η Κομιντέρν είχε χαρακτηρίσει τη μια ομάδα ως «οπορτουνιστική δεξιά φράξια» και την άλλη ως «αναρχοσυνδικαλιστική φράξια». Κατηγορώντας και τις δυο ως αποκλίνουσες από την ορθόδοξη γραμμή του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Ακολούθησε το 1931 κλήση 38 στελεχών του ΚΚΕ από την Κομιντέρν στη Μόσχα, με σκοπό τη λογοδοσία και τη συμμόρφωση. Με το Νίκο Ζαχαριάδη να κινεί τα νήματα, από τα 38 αυτά στελέχη, μόνο δύο επέστρεψαν μερικούς μήνες αργότερα στην Ελλάδα. Και συγκεκριμένα ο Γιώργης Σιάντος και ο Κώστας Θέος, οι οποίοι επανεντάχθηκαν στην ηγεσία του ΚΚΕ. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στη Σοβιετική Ένωση. Κάποιοι από αυτούς επέστρεψαν αρκετά αργότερα μεταμελημένοι. Ενώ κάποιοι άλλοι δεν επέστρεψαν ποτέ. Και μερικοί εκτελέστηκαν την περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων (1936-38).
Ακολούθησε η καθαίρεση και διαγραφή σύσσωμης της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ και η εγκατάσταση στη θέση τους εγχώριων πιονιών του Στάλιν. Ακολούθησε η περίοδος 1939-1941 με τα μισά στελέχη του ΚΚΕ να κατηγορούν τα άλλα μισά για χαφιεδισμό. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου έγινε και η μεγάλη μεταστροφή Ζαχαριάδη, που ενώ στην αρχή είχε καλέσει τους Έλληνες σε αντιφασιστικό αγώνα μαζί με την κυβέρνηση Μεταξά για να αντιμετωπίσουν τον κατακτητή, στη συνέχεια χαρακτήρισε τον αγώνα στην Αλβανία ιμπεριαλιστικό που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μοναρχοφασιστών και κάλεσε τους μαχόμενους Έλληνες να στραφούν κατά του Μεταξά επιδιώκοντας «έντιμη» ειρήνη με τους Ιταλούς με τη διαμεσολάβηση της ΕΣΣΔ.
Από το 1950 και μετά οι χαφιεδολογίες, οι κατηγορίες για προδοσίες και οι εσωκομματικές καταδίκες αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας του ΚΚΕ, που έφτασαν το 1956 στην καθαίρεση του μεγάλου τιμονιέρη Ζαχαριάδη. Ακολούθησε νέα διάσπαση με τη δημιουργία του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΕΚΚΕ) και της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) για να οδηγηθεί το ΚΚΕ στην οριστική διάσπαση του 1968, με το ΚΚΕ (Εξωτερικού) και το ΚΚΕ (Εσωτερικού).
Από εκεί και πέρα είχαν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου. Δεκάδες κόμματα, ομάδες, κομμουνιστών, λενινιστών, μαρξιστών, μαοϊκών, τροτσικιστών, οπαδών της χήρας του Μάο και λοιπών έχουν ξεφυτρώσει από τότε.
Όλα όσα είδαμε στο συνέδριο του Σύριζα στο σκυλάδικο στο Γκάζι, είναι η πάγια πρακτική των κομματικών εκκαθαρίσεων που βρίσκεται χαραγμένη βαθιά στο dna της Αριστεράς. Εκείνο που δεν περιμέναμε ήταν το γεγονός της παραπομπής των εσωκομματικών διενέξεων του Σύριζα στα αστικά δικαστήρια. Επίμαχο σημείο οι offshore εταιρείες του περιβάλλοντος Κασσελάκη. Οι οποίες ήταν γνωστές όταν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Σύριζα τον υποδέχονταν με βάια και κλάδους, ως Μεσσία και σωτήρα τους. Τότε βέβαια, οι offshore δεν τους αφορούσαν. Τώρα όμως, που ο Στέφανος Κασσελάκης ετοιμάζεται να ιδρύσει το δικό του κόμμα και κάποιοι βουλευτές εγκαταλείπουν την κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα, οι offshore είναι παράνομες και καταδικαστέες.
Κάποτε, τα εσωκομματικά θέματα της Αριστεράς τα έλυνε η Κομιντέρν. Σήμερα 100 χρόνια μετά, τα λύνουν τα αστικά δικαστήρια, τα οποία όμως οι ίδιοι δεν εμπιστεύονται. Βέβαια, πριν από 100 χρόνια κρινόταν η ιδεολογική καθαρότητα της Αριστεράς και οι χορηγίες της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα κρίνεται η ιδιοκτησία μιας σφραγίδας και η κρατική επιδότηση που τη συνοδεύσει.
