Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπάρχει ένα δίλημμα, υπάρχουν δύο προτάσεις, από τις οποίες καλούνται να επιλέξουν την μία οι πολίτες. Δύο εναλλακτικές προοπτικές. Η ιδιαιτερότητα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι ότι υπάρχει μία πρόταση, ξεκάθαρη, σαφής, ολοκληρωμένη και από εκεί και έπειτα ένα νεφελώδες σχήμα που ούτε το γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να το περιγράψουμε, ούτε τα χαρακτηριστικά του μπορούμε να δούμε, ούτε την πρότασή του να αποσαφηνίσουμε.
Η ξεκάθαρη άποψη είναι αυτή που προτείνει στους πολίτες η Νέα Δημοκρατία και ο Πρωθυπουργός. Μία αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενός κόμματος (αλλά όχι ενός χρώματος), σταθερή, ισχυρή, η οποία με αποφασιστικότητα θα οδηγήσει την χώρα μπροστά. Στον δρόμο του εξυγχρονισμού, της προόδου και του σταθερού μέλλοντος. Ξεκάθαρα πράγματα. Ένα και ένα κάνουν δύο. Από εκεί και έπειτα τα κόμματα της αντιπολίτευσης τί προτείνουν;
Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ μιλάει γενικά και αόριστα για μία…προοδευτική διακυβέρνηση (με ποιόν άραγε; Με τον Βαρουφάκη, του οποίου τα καμώματα το 2015 όλοι τα θυμόμαστε με οδυνηρό τρόπο;). Με το ΠΑΣΟΚ του οποίου ο αρχηγός δεν θέλει μεν τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα για πρωθυπουργούς αλλά δεν μας λέει και ποιόν θέλει! Ή μήπως δειλά δειλά εννοεί τον εαυτό του; Να μην γίνει πρωθυπουργός δηλαδή ο αρχηγός του 35% αλλά να γίνει ο αρχηγός του 9%. Ή μήπως με τον Βελόπουλο; Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Τσίπρας θα συνεργάζεται με τα άκρα της Δεξιάς. Θυμόμαστε όλοι την αγαστή συμπόρευσή του με τον Πάνο Καμμένο για τέσσερα τουλάχιστον χρόνια.
Τί προτείνουν λοιπόν; Τί να επιλέξουμε; Ξεχνάνε ότι δεν ζούμε στο Βέλγιο ή στην Ολλανδία αλλά στην Ελλάδα με τα χιλιάδες προβλήματα : με έναν απρόβλεπτο όσο και επικίνδυνο γείτονα, με πολλά δομικά προβλήματα του κράτους, με μια οικονομία που βγήκε από μία ελεγχόμενη χρεοκοπεία μόλις λίγα χρόνια πριν, με έναν πληθυσμό που γερνάει. Ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα;
Φαντάζεστε την εποχή της πανδημίας, την ώρα που έπρεπε να παρθούν γρήγορες και σκληρές αποφάσεις να έπρεπε να γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων, παζάρια και διαπραγματεύσεις μεταξύ δύο ή τριών πολιτικών αρχηγών; Φαντάζεστε την ώρα που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία να πρέπει οι όποιοι πολιτικοί συγκυβερνήτες να συναποφασίσουν την θέση της χώρας μας και ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του;
Το μεγάλο μειονέκτημα της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ουσιαστικά προτείνει μία…λυκοφιλία απλά και μόνο για την κατάληψη της εξουσίας. Χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα, χωρίς πλάνο.
Γι’αυτό πρέπει όλοι, όσα θεμιτά παράπονα και να έχουμε, όσες αντιρρήσεις και όσες διαφωνίες και αν μας βασανίζουν, να μείνουμε σταθεροί στην πορεία που ξεκινήσαμε πριν από τέσσερα χρόνια. Να συνεχίσουμε την σύγκρουση με το βαθύ κράτος, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να γίνουμε κάποτε αυτό που λέμε Κανονική Ευρωπαϊκή Πολιτεία. Δεν λέμε ότι την πρώτη τετραετία δεν έγιναν λάθη. Έγιναν και μάλιστα αρκετά. Το ισοζύγιο όμως είναι θετικό και αυτό πρέπει να βαρύνει στην απόφασή μας για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Να πατήσουμε πάνω στην ξεκάθαρη πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Να προχωρήσουμε αυτοδύναμα στην δεύτερη τετραετία μας, πιο ώριμοι, πιο έμπειροι, με στόχο πάντα ένα κοινό καλύτερο μέλλον.
*Η Δήμητρα Καντεράκη είναι Οικονομολόγος, Υποψήφια Βουλευτής Β3 Νοτίου τομέα Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία
