Το παράλληλο σύμπαν στο οποίο ζει τμήμα των «ενεργών πολιτών» αριστερόστροφης ματιάς, είναι στενών και πεπερασμένων οριζόντων και ορίων, παρότι καταλαμβάνει εντυπωσιακή δημοσιότητα.
Μπορεί να έκανε αίσθηση ο αριθμός των 68 πανεπιστημιακών που ακολούθησαν τα αγωνιστικά βήματα των 15 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των 17 «πνευματικών» ανθρώπων, οι οποίοι υπέγραψαν κείμενο υπέρ του Κουφοντίνα, και του… δίκαιου αιτήματός του να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού. Αλλά είναι αμελητέα ποσότητα. Αριθμούν ένα ποσοστό περί το 0,4% των πανεπιστημιακών.
Η μέγιστη αντίφαση αφορά τον ίδιο και δευτερευόντως τους υπερασπιστές του. Ακόμη και δίκιο να είχε, ακόμη και αν το αίτημά του εναρμονιζόταν με τις αρχές του κράτους δικαίου, πως γίνεται να είναι τόσο ανακόλουθος στην ιδεολογία του; Ήθελε να καταργήσει το αστικό κράτος, τα πρόσωπα και τις δομές του, άρα και τις πρόνοιες που αυτό έχει θεσπίσει. Το προσπάθησε με σφαίρες. Απέτυχε.
Πώς καταδέχεται τώρα να ζητεί την εύνοιά του; Τι αμείλικτος εχθρός του δηλώνει ότι είναι; Δηλαδή (για να παραμείνουμε στις αξιακές αρχές της Αριστεράς) θα καταδέχονταν ποτέ οι ήρωές της, ας πούμε ο Άρης Βελουχιώτης, ο Τσε Γκεβάρα ή η Μάινχοφ, να ζητούν την εύνοια των εχθρών τους, διερμηνεύοντας κατά το δοκούν τους νόμους και τις προνομίες του αστικού κράτους που ήθελαν να καταργήσουν;
Όσο για τους 68 πανεπιστημιακούς, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να διαιωνίζουν αταβιστικά μια παράδοση που στη μεταπολίτευση ξώκειλε, και όπου ο κάθε διαμαρτυρόμενος που δηλώνει ότι ανήκει στο «άλμπουμ της Αριστεράς», έχει πάντα δίκιο σε όποιο αίτημά του. Ατύχησαν όμως γιατί έχει αλλάξει η εποχή. Καταφρόνια και ειρωνεία συγκέντρωσαν, παρά συναίνεση και συμπαράσταση.
Εν αρχή, οι υπογραφές επωνύμων είχαν σημασία στη μετεμφυλιακή περίοδο και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, τότε που η υπογραφή ενός κειμένου αντίθεσης, διαμαρτυρίας, καταγγελίας ή συμπαράστασης, είχε προσωπικό κόστος. Αλλά εκείνες οι υπογραφές ήταν πρόσβαρες γιατί αντιπροσώπευαν προσωπικότητες κύρους.
Αρκεί να θυμηθούμε ότι για τις εκτελέσεις Μπελογιάννη και των άλλων συγκατηγορουμένων, οι εκκλήσεις να ματαιωθούν, είχαν υπογραφές - ογκόλιθους, όπως αυτές του Ντε Γκωλ, του Ζαν Πολ Σαρτρ, του Λουί Αραγκόν του Τσάρλι Τσάπλιν, του Πολ Ελυάρ, του Ζαν Κοκτό κ.α.
Τα «κείμενα υπογραφών» διατήρησαν κάποια αίγλη την δεκαετία του 70 από κεκτημένη ταχύτητα, και λιγότερη του 80. Έκτοτε απέκτησαν την αξία… κομφετί! Πανεπιστημιακοί που ως σημείο διακριτότητας είχαν την κομματική τους ταυτότητα και όχι το επιστημονικό τους έργο, καλλιτέχνες που έπρεπε να ενταχθούν στο μάρκετινγκ της αριστεροσύνης για να έχουν κοινό («Στη μεταπολίτευση αν δεν ήσουν αριστερός δεν είχες τύχη» είπε πρόσφατα ο Νίκος Πορτοκάλογλου - άλλωστε μερικών τη… βαθύνουν σκέψη τη γνωρίσαμε εκπάγλως στις δηλώσεις τους για τον κορωνοϊό), ανθυποδημιοσιογράφοι (όπως ο γράφων, που όμως έχει το γνώθι σαυτόν και δεν θεωρεί αξίας την υπογραφή του), οι οποίοι περνιούνταν για προσωπικότητες και θεωρούσαν ότι η υπογραφή τους θα δώσει οντότητα στο κείμενο - ή το κείμενο θα έδινε οντότητα στο όνομά τους - μικροσυνδικαλιστές (οι μεγάλοι ούτως ή άλλως γίνονται είδηση) και δευτερεύοντα κομματικά στελέχη, εμπλούτιζαν τις λίστες κειμένων καταγγελίας. Ατύχως γι’ αυτούς περνούσαν απαρατήρητες.
Αν έγινε κάποια φασαρία για τις υπογραφές συμπαράστασης στον Κουφοντίνα, ήταν μόνο για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακριβώς ήταν στελέχη του– ή αντίδραση δεν ήταν στα πρόσωπα αλλά στην ιδιότητα του κομματικού στελέχους.
Στο κόμμα δαγκώθηκαν όταν τις είδαν, κατανοώντας το πολιτικό κόστος που επέφερε ο συγκεκριμένος «ανθρωπισμός». Έχουν συνειδητοποιήσει ότι άλλαξε η εποχή και οι ακκισμοί με την τρομοκρατία απάδουν στην εικόνα του κόμματος εξουσίας που προσπαθούν να ρετουσάρουν.
Γι’ αυτό και ο προεδρικός εξάδερφος Γιώργος Τσίπρας βγήκε και δήλωσε ότι ναι μεν τα στελέχη «δεν στηρίζουν τον Κουφοντίνα, αλλά τα δικαιώματα του κάθε κρατουμένου». Πρόσθεσε όμως ότι «δεν έπρεπε να υπάρχουν οι υπογραφές. Δεν πρέπει να βγαίνει προς τα έξω η εικόνα ότι κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει με τον Κουφοντίνα».
Παρεμπιπτόντως, ο κ. Γ. Τσίπρας αναφερόμενος στα κείμενα των τάσεων που πέφτουν σαν βροχή στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι «ζούμε σε μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη, ο κόσμος μέσα σε αυτές τις συνθήκες θέλει πολιτικές όχι κείμενα επί κειμένων και ομαδοποιήσεις».
Η στήλη ασχολείται με τις πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και όχι με το εσωτερικό του και με τις τάσεις που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Η αιτία είναι πως θεωρεί ότι όλο αυτό είναι συνήθης αριστερός «μπιζιμποντισμός» (για να ανελκύσουμε μια παλιά λέξη της Αριστεράς). Γίνεται για να γίνεται.
Ούτως ή άλλως ο Τσίπρας έχει μεν απομαγευτεί στο κοινωνικό σύνολο, αλλά αυτόν έχουν. Δεν υπάρχει άλλος. Στις εκλογές θα πάνε με Τσίπρα και οι όποιες διευθετήσεις θα γίνουν μετά. Έχουμε καιρό ως τότε.
