Συμβαίνουν αυτά στους πολιτικούς σχηματισμούς όπως ΣΥΡΙΖΑ, που ήρθαν καβάλα στα αφρώδη κύματα της οργής, τροφοδότησαν το φαντασιακό του λαού για εχθρούς που τον κατέστρεψαν, αλλά και δεν μπόρεσαν φυσικά να υλοποιήσουν τα ηρωικά που υποσχέθηκαν.
Και τώρα το κόμμα διακατέχεται από συλλογική δυσαρέσκεια και αμηχανία για τη βαλτώδη στασιμότητα που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, κατάσταση που έχει υποσκάψει το ηθικό του.
Ελάχιστοι είναι εκείνοι πια που δεν πιστεύουν στις δημοσκοπήσεις. Πίστεψαν μαζικά το 2019, όταν τους έλεγε το κόμμα ότι είναι ψευδείς, καθότι πληρωμένες και εντεταλμένες, και τους ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι όταν αποδείχθηκαν αληθείς.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, τα προβλήματα μεγεθύνονται και οι διαφορές γίνονται ρήγματα. Δεν είναι τυχαίο που ο Νίκος Φίλης για δεύτερη φορά σε μια εβδομάδα απασφάλισε με ισάριθμες συνεντεύξεις, ρίχνοντας μπαλοθιές κατά του Τσίπρα.
Στην πρώτη στο Βήμα, κατηγόρησε τον αρχηγό του ότι συναίνεσε σε εκκαθαρίσεις στο χώρο της εκκλησίας και της πολιτικής (εκκαθάρισε τον ίδιο από το υπουργείο Παιδείας), ενώ θυμήθηκε κατόπιν εορτής ότι η κυβέρνησή του δεν τόλμησε να προχωρήσει στον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, και στην κατάργηση των θρησκευτικών (άλλος θα ήταν υπουργός Παιδείας, όχι ο ίδιος).
Χθες με συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» οι αναφορές στην ηγεσία ήταν έμμεσες αλλά ευκρινείς.
Κρίνοντας πάλι την κυβερνητική θητεία παραδέχεται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις απομακρύνθηκαν από τις αξίες τους, ότι δεν υπήρξαν ειλικρινείς (λέει δηλαδή αυτά για τα οποία τους κατηγορούσαν οι «γερμανοτσολιάδες»), και ότι εξ αυτού προκάλεσαν συγχύσεις και απογοήτευση σε κόσμο που τους είχε στηρίξει και προσδοκούσε περισσότερα από αυτούς (το ότι ήταν φυσική συνέπεια οι συγχύσεις και η απογοήτευση, αφού αυτά που έλεγαν δεν είχαν πιθανότητα πραγμάτωσης, ουδείς τους το παραδέχεται - εκτός του Αλέξη τελικώς, ο οποίος έστω και χωρίς συγγνώμη, μίλησε για τις περίφημες «αυταπάτες»).
Ωστόσο αν αυτά είναι παρελθόντα, υπάρχουν και τα μελλούμενα, για τα οποία ο κ. Φίλης έριξε τροχιοδεικτικές βολές. Όπως λέει «ως ριζοσπαστική Αριστερά με τις αναγκαίες συμμαχίες κερδίσαμε την εμπιστοσύνη των πολιτών. Το ίδιο μπορεί να γίνει και πάλι χωρίς να υποκύψουμε στον ανερμάτιστο πολυσυλλεκτισμό και την παλαιοκομματική τακτική του "ναι σε όλα, ναι σε όλους"».
Όσον αφορά στην πρώτη πτυχή της δήλωσης, αυτό που ονομάζει «αναγκαίες συμμαχίες» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, ήταν με το κόμμα του Καμμένου. Όντως αναγκαίες για το σάλτο στο γκουβέρνο, όχι κατ’ ανάγκην και για την πολιτική ηθική της Αριστεράς. Η δεύτερη, για τον «ανερμάτιστο πολυσυλλεκτισμό» αποτελεί αιχμή για τα πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της παρακμής, που μαζεύει ο Αλέξης.
Τα πολιτικά στελέχη αυτά, αφού εντρύφησαν σε θέσεις εξουσίας ασκώντας το «επάγγελμα ΠΑΣΟΚ», ξαναέγιναν Ποπολάροι για τις ανάγκες του νέου ρόλου. Τον συνόδευσαν και στην πορεία της Πρωτομαγιάς. Παράλληλα ο Αλέξης περιθάλπει και την εκφυλισμένη συνδικαλιστική αριστοκρατία, εκείνους που έχοντας πανοπλία τη σιγουριά της εργασιακής μονιμότητας, πολέμησαν «επιτυχώς» το Ασφαλιστικό Γιαννίτση.
Ο Τσίπρας προσπαθεί να μετακινήσει το κόμμα στην Κεντροαριστερά αλλά προσώρας τα αποτελέσματα είναι μηδαμινά. Δεν είναι μόνο που κουβαλά το φθαρμένο υλικό του χώρου. Η Κεντροαριστερά ούτως ή άλλως, έχει πάψει να είναι ελκυστική, καθεύδει σε όλη την Ευρώπη, αλλά είναι και ο πλέον ακατάλληλος να συνεισφέρει στην αναζωογόνησή της.
Για να συμπεριλάβεις την Κεντροαριστερά στο εκλογικό σου ακροατήριο πρέπει η πολιτική σου παιδεία να συμβαδίζει αξιακά με αυτή. Δεν γίνεται να σκέπτεσαι και να φέρεσαι σαν εχθροπαθής «ριζοσπάστης», και να μπορέσεις εγκατασταθείς στην Κεντροαριστερά.
Η μάχη για τη φυσιογνωμία του κόμματος θα δοθεί στο συνέδριο, οψέποτε γίνει. Αναβλήθηκε λόγω πανδημίας, και ουδείς γνωρίζει πότε θα διεξαχθεί. Η μη διεξαγωγή του βοηθά τον Τσίπρα να παγιώσει στο εσωτερικό του κόμματος ευνοϊκούς γι’ αυτόν συσχετισμούς.
Αυτό βλέπει η εσωκομματική αντιπολίτευση, Φίλης, Τσκαλώτος, Βούτσης, Σκουρλέτης, «53», και επιθυμούν να διεξαχθεί το Φθινόπωρο, αφού η πανδημία θα έχει υποχωρήσει. Είναι ο μοναδικός τρόπος να επηρεάσουν τις εξελίξεις και τη φυσιογνωμία του κόμματος, που τώρα είναι ολοκληρωτικά στα χέρια του Τσίπρα.
