Τα τελευταία χρόνια σε κάθε επέτειο της 17ης Νοεμβρίου 1973, διαβάζω και ξαναδιαβάζω τη συνέντευξη που είχε δώσει ο Καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης, στον Γιώργο Καμίνη και στον Ηλία Κανέλλη, και είχε δημοσιευτεί στο «The Books' Journal» (τεύχος 86, Μάιος 2018).
Σε αυτήν τη συνέντευξη ο Σταύρος Τσακυράκης, δίχως μεγαλοστομίες, και δίχως ανάγκη απονομής αγωνιστικών παρασήμων, είχε μιλήσει μεταξύ των άλλων για εκείνα τα γεγονότα. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Ερωτά ο Ηλίας Κανέλλης : Ήσουν οργανωμένος στο ΚΚΕ εσωτερικού και στον Ρήγα Φεραίο. Μέσα στη δικτατορία, τι αντίληψη είχατε για το καθεστώς;
Και απαντά ο Σταύρος Τσακυράκης: Ότι ήταν ύψιστο κακό. Ότι ήταν το ύψιστο κακό, γι’ αυτό αγωνιστήκαμε να πέσει. Η δικτατορία ήτανε, πώς να το πω, εγγενές κακό. Δεν χωρούσε συζήτηση επ’ αυτού.
Η.Κ.: Υπήρχε στρατηγική για το μετά; Πώς θα συμβάλατε στην οικοδόμηση της δημοκρατίας αν έπεφτε η δικτατορία...
Στ.Τσ.: Νομίζω, αυτό δεν υπήρχε. Εμείς, τότε, λέγαμε ότι θέλουμε, μετά, μια κυβέρνηση από όλα τα κόμματα, που θα διαχειριζόταν ουσιαστικά τη δημοκρατία.
Γιώργος Καμίνης: Τη μετάβαση;
Στ.Τσ : Τη μετάβαση, ναι. Αλλά όχι μόνο τη μετάβαση. Χρειαζόταν μια κυβέρνηση να φτιάξει ένα πλαίσιο. Σε αυτές τις προσπάθειες, που γίνονταν κυρίως στο εξωτερικό, εμείς πάντα ήμασταν υπέρ. Αυτός που τις σαμποτάριζε ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.
…
Η.Κ.: Στο Πολυτεχνείο ήσουνα μέσα.
Στ.Τσ.: Φυσικά ήμουνα μέσα. Δεν ήμουν απλώς μέσα στο Πολυτεχνείο. Στο Πολυτεχνείο ήμουνα ο υπεύθυνος του Ρήγα. Είχα φτάσει από το στρατό, διότι ήμουνα στρατευμένος, μετά τη σύλληψή μου με έστειλαν να κάνω θητεία. Όταν έφτασα εδώ και πήγα στην οργάνωση, τους άκουγα να λένε κάτι ανάλογα με ό,τι λέει σταθερά το ΚΚΕ, ότι την κατάληψη έχουν κάνει οι αριστεριστές, ότι πρόκειται για μια περίεργη εξέγερση. Εγώ τους είπα: «είστε με τα καλά σας; Έχουμε τέτοιο γεγονός και θα μου λέτε, μου ξου ψου; Όλοι μέσα! Όλος ο Ρήγας μέσα στο Πολυτεχνείο». Και όντως, όλοι ήταν μέσα. Γι’ αυτό άλλωστε η αντιπροσώπευσή μας στις επιτροπές ήταν δυσανάλογη με τις δυνάμεις μας. Η ΚΝΕ δεν συμμετείχε. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε. Στο Πολυτεχνείο βρέθηκαν οι αριστεριστές και εμείς.
Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης, ο Σταύρος Τσακυράκης ερωτήθηκε για την επιστροφή του από την Ιταλία στην Ελλάδα το 1981-82.
Γ.Κ.: Κατά το 1981-82, πάντως, επιστρέφεις στην Αθήνα.
Στ.Τσ.: Ναι. Τελείωσε η Ρώμη, έρχομαι στην Αθήνα και με παίρνει ο Μάνεσης. Ε, έκτοτε η διαδρομή μου συνυφάνθηκε με το Πανεπιστήμιο.
Γ.Κ.: Ο Μάνεσης μας είχε ζητήσει ένα βιογραφικό. Ο Τσακυράκης δεν έγραφε τίποτα για τη σχέση του με τη δικτατορία – δεν θεώρησε σωστό ότι έπρεπε να πει πως είχε εμπλακεί σε αντιστασιακή δράση. Το έμαθε όμως ο Μάνεσης, πιθανόν από τον Νίκο Αλιβιζάτο, και τον ρώτησε, γιατί δεν γράφει τίποτα γι’ αυτό. «Δεν το θεωρώ συναφές», απάντησε ο Τσακυράκης, ο οποίος δεν επιδίωξε την εύνοια του αντιστασιακού. Ήταν μια πρακτική αξιοπρέπειας.
Στ.Τσ.: Δεν ήταν συναφές.
Ναι. Ο Σταύρος Τσακυράκης δεν θεώρησε συναφή την εμπλοκή του στην αντιστασιακή δράση, με τη αίτηση του για τη θέση του επιστημονικού συνεργάτη. Δεν επεδίωξε την εύνοια του αντιστασιακού Καθηγητή Αριστόβουλου Μάνεση. Και δεν εξαργύρωσε τη συμμετοχή του στο Πολυτεχνείο.
Ας σκεφτούμε την αξία αυτής της απάντησης του Σταύρου Τσακυράκη: «Δεν ήταν συναφές»
