Το πρώτο φάουλ ήταν όταν προειδοποίησε τους υπουργούς της κυβέρνησης πως σε λίγο καιρό δεν θα μπορούν να επισκεφτούν τα σούπερ μάρκετ και τις λαϊκές, ξεχνώντας τι υπέστησαν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ από τους «αγανακτισμένους» Συριζαίους την περίοδο 2010-2012.
Προχθές δήλωσε πως: «στη δημοκρατία η ερευνητική δημοσιογραφία δεν αντιμετωπίζεται ως απειλή». Εκ πρώτης όψεως ακούγεται σωστό και αθώο. Αν όμως το εντάξουμε στο κλίμα των ημερών και κυρίως στο ποιοι επικαλούνται την «ερευνητική δημοσιογραφία», τότε υπάρχει πολιτικό πρόβλημα. Το οποίο μεγεθύνεται αν λάβουμε υπ' όψη πως στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Documento φιλοξενήθηκαν δύο παρόμοιες δηλώσεις του κ. Καρχιμάκη και της κυρίας Δημαδάμα, στενών πολιτικών φίλων του Γ. Α. Παπανδρέου. Να υπενθυμίσω πως τρεις σύντροφοι τους από το ΠΑΣΟΚ ήταν θύματα μιας σκευωρίας στην οποία σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η λεγόμενη «ερευνητική δημοσιογραφία».
Συνεπώς, σημασία δεν έχει μόνον το τι λες, αλλά και πότε το λες. Μια αθώα δήλωση μέσα σε ένα νοσηρό και τοξικό περιβάλλον, γίνεται και αυτή νοσηρή και τοξική, προβληματίζοντας για τη σκοπιμότητα της.
Καλοπροαίρετα προσεγγίζοντας το πρόβλημα μπορώ να πω ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει στο ΚΙΝΑΛ. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν ελέγχει όχι μόνον τους φίλους του Γ. Α. Παπανδρέου, αλλά ούτε τους δικούς του ανθρώπους, όπως είναι ο κ. Κατρίνης. Αν συνεχίσω να το βλέπω με καλή διάθεση το ζήτημα, θα ελπίσω ότι σύντομα ο νέος αρχηγός θα βάλει μια τάξη στο κόμμα του. Θα καταστήσει πιο προσεκτικούς τους συνεργάτες του.
Υπάρχει όμως και μια άλλη προσέγγιση. Κάποιοι μέσα στο ΚΙΝΑΛ, δε γνωρίζω αν είναι οι περισσότεροι ή οι λιγότεροι, καλοβλέπουν μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τολμούν να το πουν ευθέως, όμως με τον τρόπο τους το υπονοούν. Και είναι απολύτως λογικό, καθώς διακατέχονται από ένα αρχέγονο αντιδεξιό μένος. Και καλλιεργούν από τώρα, με αμφίσημες δηλώσεις τους, το έδαφος για μια τέτοια σύμπραξη. Το πώς θα γίνει, το αφήνουν ανοικτό για μετά τις εκλογές με την απλή αναλογική.
Το σκεπτικό τους εν μέρει είναι σωστό. Δηλαδή, ο ιστορικός, ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει η Νέα Δημοκρατία. Όμως, υπάρχει και μια άλλη διάσταση, βαθύτερη, που θέτει για το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε δεύτερη μοίρα την αντιπαράθεση του με τη Νέα Δημοκρατία.
Αν αυτή είναι, όπως προανέφερα, ο ιστορικός, ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο υπαρξιακός αντίπαλος του. Για να παλέψεις με κάποιον πρέπει πρώτα να υπάρχεις. Και η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ποτέ δεν απειλήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ κόντεψε να εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Και σήμερα όταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για «προοδευτική» κυβέρνηση θέλουν ένα ΚΙΝΑΛ κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Κάποιοι μέσα στην Κεντροαριστερά αδυνατούν να κάνουν τη διάκριση μεταξύ υπαρξιακού και ιστορικού αντιπάλου. Αν επικρατήσει η άποψη τους, όταν την καταλάβουν αυτήν τη διαφορά θα είναι πολύ αργά. Θα έχουν γίνει το δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς κάποιοι από εκεί μέσα -δε γνωρίζω πόσοι- δε θα τους ακολουθήσουν.
