Διάβασα τρεις φορές τις δηλώσεις του ευρωβουλευτή κ. Αρβανίτη. Είδα και το σχετικό βίντεο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Αφήνω κατά μέρος τις ετυμολογικές ακροβασίες του, οι οποίες θυμίζουν κακής υποστάθμης «γλωσσολόγο» και τις ρητορικές του κορώνες που παραπέμπουν σε κομφεραρσιέ λαϊκής εμποροπανήγυρης, εκεί γύρω στο χάραμα, όταν η ευεργετική επίδραση της αλκοόλης έχει πια μειώσει τα αντανακλαστικά και την αντίληψη των παρεπιδημούντων γλεντοκόπων.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα νοηματικά σλάλομ του ευρωβουλευτή, ο οποίος πάσχιζε να πείσει το ακροατήριο του πως η χώρα ούτε λίγο ούτε πολύ βρίσκεται στο χείλος του ερέβους του ακροδεξιού ζόφου, κυβερνούμενη από εκπροσώπους της Αρίας φυλής.
Αξιοθαύμαστη προσπάθεια, η οποία, είμαι σίγουρος πως θα καταγραφεί με χρυσά γράμματα στις δέλτους της σύγχρονης, αριστερής πολιτικής παραεπιστήμης, όπως λέμε παραλογοτεχνία, παραψυχολογία κ.λπ παραφερνάλια του new age.
Αν αφήσουμε, όμως, στην άκρη τις ανιστόρητες, αντιδημοκρατικές απόψεις του κ. Αρβανίτη - τις οποίες το κόμμα του ΔΕΝ καταδίκασε, αλλά πως θα μπορούσε άλλωστε; - και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι είναι εκείνο που τον ώθησε να συγκρίνει το κυβερνών κόμμα με το κίνημα alt right των ΗΠΑ, το οποίο μεγαλούργησε επί των ημερών του ιδεολογικού μέντορα της ελληνικής τραμπικής αριστεράς, θα δούμε πως δεν είναι τίποτα άλλο από μία αγωνιώδη προσπάθεια κατασκευής εχθρών.
Προσοχή, εχθρών και όχι αντιπάλων, όπως θα ήταν το αναμενόμενο, αποδεκτό και ηθικό σε μία πολιτική αντιπαράθεση πολιτικών φορέων μίας σύγχρονης, ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας.
Το επίμαχο ζήτημα είναι, ακριβώς, αυτό: η κατασκευή εχθρών πάση θυσία. Το φαινόμενο δεν είναι καινοφανές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας αφιερώσει όλη την πολιτική του θητεία σε μια θανατολάγνα αντίληψη του παρελθόντος και σε μία απελπισμένη προσπάθεια για την κατασκευή «νέου εικονοστασίου μαρτύρων και ηρώων του κινήματος χειραφέτησης των μαζών», κατέληξε τελικά στην πιο αυθεντική έκφραση του πολιτικού ολοκληρωτισμού, εκείνη του Carl Schmitt, σύμφωνα με την οποία η βασική διάκριση στην πολιτική (και όχι μόνο) είναι εκείνη ανάμεσα στον εχθρό και το φίλο.
Αν σε αυτό προσθέσετε και τις πανίσχυρες τριτοδιεθνιστικές παραδόσεις στην σταλινογενή αριστερά που βρήκε την θαλπωρή στα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνεστε πως έχουμε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ γενικευμένης εχθροπάθειας.
Η προσπάθεια κατασκευής εχθρών «της δημοκρατίας» έγινε ακόμη πιο εμφανής το τελευταίο διάστημα και θα ενταθεί όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές. Υιοθετώντας άκριτα, αστόχαστα και τυχοδιωκτικά, κάθε αίτημα διαφόρων κοινωνικών ομάδων ή ομάδων άσκησης πίεσης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δημιουργήσει ένα «μέτωπο του Καλού», απέναντι στην «αυτοκρατορία του Κακού».
Δεν διστάζει να χλευάσει, να μειώσει, να λοιδορήσει, να συκοφαντήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους σε μια προσπάθεια να τους παρουσιάσει ως εχθρούς της κοινωνίας και τον εαυτό του ως τον ευγενή ιππότη που υπερασπίζεται το Καλό. Σε αυτή του την προσπάθεια μετέρχεται κάθε τέχνασμα, ακόμη και ανήθικο.
Ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ, όσο φερόταν ως υποψήφιος σύμμαχος, γνώρισε την κολακεία του ΣΥΡΙΖΑ, μόλις, όμως, άρχισε να αποστασιοποιείται από μία πιθανή συνεργασία σε «κυβέρνηση ηττημένων» αμέσως δέχτηκε ύπουλα πυρά πως τάχα εκβιάζεται.
Η εχθροπάθεια είναι στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή καβάλησε το «κύμα της αγανάκτησης» απειλώντας ακόμη και το Κοινοβούλιο και από κόμμα του 3% έφτασε να σχηματίσει κυβέρνηση, μαζί με τον δίδυμο αδελφό του από το χώρο της παλαβής Δεξιάς, Καμμένο και να κυβερνήσει με διχαστικά συνθήματα, όπως «ή αυτοί ή εμείς», «απόψε τους τελειώνουμε» κ.λπ.
Μα και στη συνέχεια, αγκάλιασε θερμά κάθε μορφής αντιεμβολιαστές, υπονόμευσε την προσπάθεια της χώρας για θωράκιση του συστήματος υγείας από τις επιπτώσεις της πανδημίας. Κατηγόρησε την κυβέρνηση, επειδή αντέδρασε δυναμικά στην υβριδική επιχείρηση του Μαρτίου 2020 στα σύνορα του Έβρου και υιοθέτησε κάθε παράλογη κατηγορία που εκτόξευαν ξένα κέντρα και αμφιβόλου ηθικής ΜΚΟ.
Δεν δίστασε καν να κλείσει το μάτι σε νεοαυταρχικούς ηγέτες σαν τον Πούτιν και να διαχωρίσει τη θέση του από τον πολιτισμένο κόσμο στο ζήτημα του πολέμου της Ουκρανίας. Χωρίς αιδώ και αίσθημα εθνικής ευθύνης, έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να καθυστερήσει το πρόγραμμα της ενίσχυσης της αποτρεπτικής στρατιωτικής ισχύος της χώρας, έναντι του αναθεωρητισμού του Ερντογάν.
Κουρασμένη η ελληνική κοινωνία από την πέτρινη δεκαετία 2008 - 2019, όταν το μίσος είναι πλημμυρίσει τους δρόμους, τις πλατείες, τα γραφεία, τους τόπους δουλειάς, θέλει να αφήσει πίσω της το διχασμό και τις πλασματικές διαιρέσεις που θέλει να «επανα-εφεύρει» ο ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας πολύ καλά πως μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να συσπειρώσει το εκλογικό του ακροατήριο, γαλουχημένο στις παραδόσεις του αυριανισμού και της τραμπικής κοπής αντι-συστημική διαμαρτυρία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να επιμένει στην κατασκευή εχθρών, μα στο τέλος, θα μείνει να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
