Αν ο Μητσοτάκης προβληματίζεται για το εάν θα πρέπει να κηρύξει πρόωρες εκλογές, ο Τσίπρας προβληματίζεται εις διπλούν. Αφενός για τις εθνικές, τις οποίες και ξορκίζει, αφετέρου για τις εσωκομματικές. Στον ΣΥΡΙΖΑ ο νυν Πρόεδρος κυριαρχεί μεν, αλλά υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις που απαιτούν να ενταχθεί στη λειτουργία, το καταστατικό και το ιδεολογικό πλαίσιο του κόμματος.
Έτσι όμως γίνεται πρώτος μεταξύ ίσων, οι καταστατικές διαδικασίες αίρουν την παντοδυναμία του, τον καθιστούν δέσμιο των εσωκομματικών συσχετισμών και του αφαιρούν το πλεονέκτημα αυτόνομων κινήσεων . Εάν όμως προσφύγει στη λαϊκή βάση για την ανανέωση της θητείας του, καθίσταται κυρίαρχος, υπερκερνά τις εσωκομματικές ομάδες, δεν απολογείται σε αυτές αλλά στο εκλεκτορικό του σώμα που τον εξέλεξε. Δηλαδή σε κανέναν! Είναι μια, ας την ονομάσουμε - καθ’ υπερβολήν βέβαια – «αυτοκρατορικού» τύπου νομιμοποίηση. Ο αρχηγός αίρεται υπεράνω του κόμματος και των οργανωμένων μελών του.
Γι’ αυτό ο βουλευτής Κώστας Ζαχαριάδης (έως τις εκλογές του Ιουλίου διευθυντής της Κ.Ο.) πέταξε εν είδει δολώματος την ιδέα των εκλογών Προέδρου από τη βάση, προκειμένου να χαρτογραφηθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις. Το έκανε φυσικά τις περίτεχνες αριστερές δολιχοδρομίες και το αναγκαίο φιλολαϊκό πασπάλισμα: «Πρέπει να δώσουμε παραπάνω χώρο στην κοινωνική βάση που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε».
Φυσικά τον δρόμο άνοιξαν άλλοι και τον παρέδωσαν στρωμένο στον Τσίπρα. Η αρχή έγινε από τον «μετανεωτερικό» Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος σε άλλα ιδεολογικά πελάγη νεφελοβατούσε. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ένιωσε μέλος του κόμματός του. Με την προστασία που του παρείχε η ιδιότητα του «υιού», εξήγγειλε κατά καιρούς ρηξικέλευθες ιδέες, μοντέρνες μεν, αλλά εκτός πλαισίων κόμματος. Κάποιες τις εκμεταλλεύτηκαν αυθωρεί οι πολιτικοί του αντίπαλοι, όπως οι τρεις ΝΔτες δήμαρχοι Έβερτ, Ανδριανόπουλος, Κούβελας, δημιουργώντας δημοτικούς ραδιοσταθμούς οι οποίοι επιδόθηκαν σε σφοδρή πολεμική κατά του κόμματος ΠΑΣΟΚ.
Ως Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον ανέδειξαν άνω τους ενός εκατομμυρίου πολίτες. Ενθουσιασμένοι προσέτρεξαν με την αδημονία ότι συμμετείχαν σε κάτι πρωτόγνωρο, και με τη χαρούμενη αφέλεια ότι προσέφεραν στη Δημοκρατία. Η διαδικασία χαρακτηρίστηκε και από τον ίδιο ως «γιορτή της δημοκρατίας», αλλά και ως «ένα πείραμα δημοκρατίας που πέτυχε». Βέβαια το πόσο πέτυχε το είδαμε στην πρώτη στραβή που έκατσε στη βάρδιά του. Οι συμμετέχοντες και «συνεορτάζοντες» φυλλορρόησαν, ενώ πολλοί τον έστησαν στον τοίχο με το πρώτο μνημόνιο.
Η εκλογή Παπανδρέου, πριν εκπνεύσει η δυναμική της, παρέσυρε και τη ΝΔ, ένα κόμμα που δεν ήταν εθισμένο σε συλλογικές διαδικασίες μαζικής κλίμακας. Και όμως το 2009 παρουσιάστηκε και ψήφισε στις εσωκομματικές 800 χιλιάδες κόσμου! Η μαζική προσέλευση όντως είχε αναζωογονητική επίδραση στο κόμμα που είχε εξέλθει από μια βαριά ήττα.
Όμως ένα κόμμα έχει - πρέπει να έχει - μια ενιαία αντίληψη για την κοινωνία και την οικονομία, και έναν πολιτικό προσδιορισμό ο οποίος συνέχει τα οργανωμένα μέλη, και τα οποία αν δεν είναι «στρατευμένα» (εντάξει, φαντάζει παλαιολιθικός ο όρος), τουλάχιστον πρέπει να συνηγορούν σε έναν κοινό σκοπό. Τα ανωτέρω αντανακλούν και στο κυβερνητικό πρόγραμμα που συγκροτεί το κόμμα, προτείνοντάς το στον λαό και καλώντας τον να το επιδοκιμάσει δια της ψήφου του.
Ένα κόμμα δεν είναι… fun club της όποιας προβεβλημένης περσόνας, ώστε ο κάθε χαβαλές - καλοπροαίρετος ή μη - χωρίς πολιτική ταύτιση, να εκλέγει τον αρχηγό κόμματος που γενεσιουργή αιτία έχει να κυβερνήσει τη χώρα σύμφωνα με τις αντιλήψεις του. Με αυτή τη λογική η στήλη είχε αντιδράσει και στην εσωτερική διαμάχη του τότε ΚΙΝΑΛ, όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης απαιτούσε από τη Φώφη Γεννηματά, να βγει αρχηγός όποιον ψήφιζαν τα fun club του κάθε υποψηφίου - και οι απολίτικοι χαβαλέδες - με sms από τον καναπέ τους.
Αυτή την τακτική επιδιώκει και ο Αλέξης Τσίπρας, και δημιουργεί κλίμα με τις ακριτομυθίες Ζαχαριάδη. Να ξεπεράσει την εσωκομματική γκρίνια και τις καταστατικές δεσμεύσεις που προβάλλουν οι «53» και οι λοιποί κομματικοί (π.χ. Βούτσης, Σκουρλέτης ,Φίλης) και να αναδυθεί ανακαινισμένος και αποκαθαρμένος μέσα από τη λαϊκή εντολή της βάσης. Και τότε δεν θα είναι δέσμιος του κόμματος. Θα απολογείται στους ψηφοφόρους του. Δηλαδή σε κανέναν…
