Η ευαισθησία, η λύπη, η συντριβή, είναι σιωπηλές. Αντιθέτως στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ομοειδείς χώρους, το τραγικό ναυάγιο ήταν ευκαιρία για πρόζα. Για ένα διαγωνισμό κραυγαλέας «ευαισθησίας», στην οποία ευελπιστούν να βρουν πολιτικό αντίκρισμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ενημέρωση από τον υπηρεσιακό υπουργό Προστασίας του Πολίτη Ευάγγελο Τουρνά, ο οποίος του εξηγούσε ότι σε ένα πλοίο με υψηλό κέντρου βάρους δεν υπάρχει δυνατότητα παρέμβασης, σήκωσε τους τόνους δήθεν αγανακτισμένος:
«Δηλαδή θέλετε να μας πείτε πλοίο το οποίο ταξιδεύει στη θάλασσα υπέρφορτο, είναι καταδικασμένο να βουλιάξει; Δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα παρέμβασης; Εγώ δεν το δέχομαι», είπε με εριστικότητα.
Ως «εμπειρογνώμονας ανακριτής ναυτικών δυστυχημάτων» όπως δικαίως τον ειρωνεύτηκε ο Σκέρτσος, δεν περίμενε καν τα πορίσματα των εμπειρογνώμων. Σημασία είχε να αφήσει αιχμές κατηγορίας για τις ελληνικές επιτετραμμένες υπηρεσίες.
Στην συνέχεια άρχισε τις φιλοσοφικές διαπιστώσεις πως «σήμερα στην Ευρώπη η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει το ίδιο για όλους», ενώ επιδόθηκε σε πολιτικές πιρουέτες αντικρουόμενες μεταξύ τους.
Όπως είπε «είναι αυτονόητο, επιβάλλεται να φυλάσσουμε τα εθνικά μας σύνορα. Επιβάλλεται όμως και από τις αξίες μας και από το Διεθνές Δίκαιο, την ίδια στιγμή να έχουμε προτεραιότητα την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Δεν μπορείς να κάνεις το ένα δίχως το άλλο».
Ωραία, συμφωνούμε. Πώς όμως θα γίνει αυτό; «Απαιτείται, είπε, ένα νέο σύμφωνο Ασύλου, αναθεώρηση του Δουβλίνου-2, που θα διαμοιράζει την ευθύνη σε όλα τα κράτη - μέλη, όχι μόνο στις χώρες υποδοχής και θα έχει νόμιμες οδούς μετανάστευσης, όχι μόνο τείχη».
Βεβαίως δεν ξέρει ότι τα περί αναθεώρησης του Δουβλίνου καμιά σχέση δεν έχουν με το δυστύχημα. Το Δουβλίνο αφορά την κατανομή αφού εισέλθουν οι μετανάστες.
Όμως οι «νόμιμες οδοί» μετανάστευσης που ζητά, αντικρούουν την προτροπή του «να φυλάσσουμε τα εθνικά μας σύνορα». Γιατί δεν λέει ευθαρσώς ότι δεν θέλει να υπάρχει φρούρηση και να εισέρχεται στη χώρα όποιος θέλει, όποτε θέλει και όσοι θέλουν; Αυτό θα ήταν καθαρή πολιτική θέση, συζητήσιμη μεν, αλλά θα αναλάμβανε την ευθύνη της.
Ακόμη και στην επικοινωνία του με την Ευρωπαία Επίτροπο Ιλβα Γιόχανσον ήταν ανθρωπιστικά γενικόλογος, επισημαίνοντας «την αποτυχία της ΕΕ να προωθήσει μια συγκροτημένη πολιτική που να βάζει ως προτεραιότητα τις ανθρώπινε ζωές». Εντάξει, όλοι το θέλουμε αυτό. Πώς θα γίνει δεν είπε.
Από την πλευρά του ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης, στη λαχτάρα του να επιρρίψει ευθύνες στη χώρα μας (του) για το ναυάγιο, ανήρτησε πως «το πολύνεκρο ναυάγιο με πρόσφυγες και μετανάστες, πλήττει τις ευρωπαϊκές αξίες και εκθέτει την Ελλάδα για τις ευθύνες τη διάσωσή τους».
Πρόλαβε ο ευρωβουλευτής και έβγαλε πόρισμα, όπως και κάποιοι επαρχιακοί δικηγόροι που θέλησαν να δουν το πρόσωπό τους στα κανάλια, για ένα θέμα που αφορά το διεθνές πρωτόκολλο SOLAS (Safety Of Life At Sea), και το οποίο είναι υποχρεωτικό για όλες τις λιμενικές αρχές και για όλα τα πλοία που ταξιδεύουν στον πλανήτη.
Απορούμε που δεν κατήγγειλε και τον Ιταλό υπουργό Εσωτερικών Ματέο Πιαντεντόζι, ο οποίος δήλωσε ότι για το ναυάγιο δεν ευθύνεται η Ελλάδα.
Οι ειδικοί θέλουν καιρό προκειμένου να βγάλουν συμπέρασμα για τι έγινε ή δεν έγινε, υπό ποιους όρους, με βάση και τις καταθέσεις των επιζόντων. Αλλά ο Παπαδημούλης με το γνωστό συριζαίικο μίσος, βρήκε ευκαιρία να επιτεθεί κατά της χώρας του. Στη συνεχεία, μετά την κατακραυγή που δέχτηκε, άλλαξε το αρχικό του tweet γράφοντας: «για όσους έχουν ευθύνη και δυνατότητα για τη διάσωσή τους».
Επίσης ο Πάνος Σκουρλέτης δεν είδε κάτι επιλήψιμο στην συμπεριφορά των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στην Καλαμάτα προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ούτε ο Νίκος Φίλης είδε «κάτι το άκοσμο». Σε αυτούς αναφέρονταν, που υποστήριζαν ότι κάθε μέρα η κυβέρνηση της ΝΔ υπό τη δική της προεδρία, σκοτώνει κόσμο στον φράχτη του Έβρου. Και οι οποίοι φώναζαν στην ΠτΔ «Ντροπή».
Το δραματικό ναυάγιο δεν επιδέχεται φιλολογικές «ανθρωπιστικές» φιοριτούρες: Το ερώτημα που προβάλει είναι ένα και επιδέχεται μονολεκτική απάντηση. Ανοιχτά ή κλειστά σύνορα; Ναι ή όχι;
Το ίδιο ερώτημα ισχύει, και απαιτεί μονολεκτική απάντηση, από πολλούς «ευαίσθητους» δημοσιολογούντες, κυρίως σχολιαστές - δημοσιογράφους. Τα υπόλοιπα είναι θεατρινίστικη επίδειξη κάλπικου ανθρωπισμού.
