Μίλησε και είπε πολλά και διάφορα ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος κατά την πρώτη θητεία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και νυν υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού της Νέας Αριστεράς, κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης για τη στάση του κόμματός του απέναντι στην νομοθέτηση για την ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας.
Δεν θα ασχοληθώ με το σύνολο των απόψεων που διατύπωσε και οι οποίες, κατά τη γνώμη μου, αποτελούν ένα μανιφέστο οπισθοφυλακής πασπαλισμένο με τη χρυσόσκονη της δήθεν προστασίας του δημόσιου πανεπιστημίου. Πενήντα χρόνια τώρα, τα ίδια επιχειρήματα ακούμε και το μόνο που βλέπουμε είναι να διαιωνίζεται μία νοσηρή κατάσταση χωρίς προοπτική ίασης.
Θα σταθώ σε μία αποστροφή του κ. Σακελλαρίδη, σύμφωνα με την οποία η Νέα Αριστερά «καλεί και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης να συγκροτήσουμε ένα μέτωπο σε συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα, έτσι ώστε αυτό νόμος να μην εφαρμοστεί».
Αν θυμάμαι καλά αρμόδια για την κρίση ως συνταγματικού ή αντισυνταγματικού κάποιου νόμου, είναι τα δικαστήρια της χώρας και όχι κάποια παρέα σε ένα καφενέ ή ένα hipster καφέ στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Ας θυμίσει κάποιος στον κ. Σακελλαρίδη πως ζούμε σε μία δημοκρατική χώρα, όπου οι νόμοι ψηφίζονται στο Κοινοβούλιό της και εφαρμόζονται σε όλη την επικράτεια χωρίς εξαιρέσεις.
Γιατί, αν καταλαβαίνω καλά, ο κ. Σακελλαρίδης καλεί τα υπόλοιπα κόμματα και την εκπαιδευτική κοινότητα σε άρνηση εφαρμογής του νόμου. Αυτή η τακτική της αριστεράς είναι γνωστή. Μέσω των δικτύων επιρροής που διαθέτει, - ιδίως στα πανεπιστήμια,- προσπαθεί κάθε φορά, εδώ και πενήντα χρόνια, να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης.
Ταυτόχρονα, ο κ. Σακελλαρίδης και οι συν αυτώ, καλλιεργούν και υποθάλπουν την ανυπακοή στους νόμους, επειδή αυτοί δεν βολεύουν την τρέχουσα πολιτική αφήγηση του κόμματος του. Το έχουν ξανακάνει πολλές φορές στο παρελθόν, όχι μόνο στον χώρο της εκπαίδευσης, μα και αλλού, οδηγώντας στην αποβιομηχάνιση και τον μαρασμό ολόκληρης ακμάζουσες μέχρι τότε, περιοχές της χώρας.
Η διατύπωση του κ. Σακελλαρίδη, είναι μία πιο κομψή και προσαρμοσμένη στη σημερινή πραγματικότητα, του παλιού συνθήματος «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» (ή του αγρότη, ή του φοιτητή, ανάλογα με την περίσταση), το οποίο κυριάρχησε στα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Το πού οδήγησε αυτό το σύνθημα, είναι γνωστό. Επιχειρήσεις έκλεισαν, ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες μαράζωσαν, πανεπιστήμια απαξιώθηκαν και μόνοι κερδισμένοι από αυτό ήταν οι κομματικοί ινστρούχτορες που κατάφεραν να στρατολογήσουν νέα μέλη.
Ήρθε πια καιρός, οι νόμοι που ψηφίζονται να εφαρμόζονται, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει αυτό σε κάποιους. Για τους τελευταίους ισχύει πάντα η προτροπή: πείστε το εκλογικό σώμα να σας ψηφίσει για να έχετε τη δυνατότητα να αλλάξετε τον νόμο, όπως γίνεται πάντα στη Δημοκρατία. Μέχρι να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει να τον εφαρμόζετε.
