Του Γιάννη Σιδέρη
Πριν γίνουν κυβέρνηση είχαν ενιαίο λόγο. Συνεκτικό στοιχείο η ρητορική κατά του μνημονίου, και όλη η υπερφίαλη ανέξοδη πολιτική φιλολογία, που μπορεί να μην είχε επαφή με την πραγματικότητα, αλλά ελάχιστα απασχολούσε την αγανακτισμένη Ελλάδα.
Κατά την διάρκεια της θητείας τους τα ψήφιζαν όλα με μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, και αποτέλεσαν το πιο υποτακτικό πολιτικό σώμα της μεταπολίτευσης. Κακώς ή κακώς οι βουλευτές του ΓΑΠ παραιτούνταν ένας – ένας μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες σε «ζωντανή σύνδεση», ενώ οι του Σαμαρά απειλούσαν να το κάνουν Κούγκι και να ρίξουν την κυβέρνησή τους, με αφορμή το συνταρακτικό γεγονός του χρονικού περιθωρίου του παστεριωμένου γάλακτος.
Με το που έχασαν την εξουσία άρχισαν αφενός να αντιπολιτεύονται χάριν αντιπολίτευσης, χωρίς κανένα συνεκτικό ιδεολογικό και λογικό στοιχείο, αφετέρου να διαγκωνίζονται για να «εξαγνιστούν» από τα άγη της διακυβέρνησής τους, και να επεκτείνουν ζωτικό τους χώρο στο εσωτερικό του κόμματος.
Σχετικά με το πρώτο, δεν είχε καμιά αριστερή λογική η δήλωση του βουλευτή (και πρώην αντιπροέδρου της Βουλής!) Γ. Βαρεμένου με αφορμή την απομάκρυνση του αναρχικού «ΚΕΠ», ότι οι νέοι στα Εξάρχεια εκφράζονται διαφορετικά, και γι αυτό η κυβέρνηση με το να ξηλώσει το κοντέινερ κάνει επικοινωνιακό σόου. Και για τον γράφοντα το κοντέινερ επί της ουσίας δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Όμως σε αισθητικό επίπεδο ήταν μια κακογουστιά που ασχήμαινε περισσότερο την κάποτε όμορφη πλατεία, ενώ σε συμβολικό ήταν η αστεία προσπάθεια δημιουργίας ενός παράλληλου μηχανισμού, που όμως απεικόνιζε την ύπαρξη ενός αυτόνομου κοινωνικού θύλακα - αυτού που καθ' υπερβολήν ονομάζεται «κράτος των Εξαρχείων».
Η σημασιοδότηση που εξέπεμπε, υπερέβαινε την αφελή φράση «οι νέοι στα Εξάρχεια εκφράζονται διαφορετικά» που εκστόμισε ένας αντιπρόεδρος της Βουλής, ο οποίος υποτίθεται υπηρετεί την συντεταγμένη Πολιτεία και τους θεσμούς της – εκτός αν προσχώρησε… στον Ρουβίκωνα και δεν μας το είπε.
Σε εσωκομματικό επίπεδο οι τριγμοί ακούγονται ηχηροί προς τα έξω. Ο Ευκλείδης μετά από 4,5 χρόνια ανακάλυψε ότι η δημόσια Ραδιοτηλεόραση είχε γίνει ένα κακόφωνο και μονόηχο ηχείο (το οποίο συν τοις άλλοις ήταν και αποτελεσματικό για την κυβέρνηση με τις θεαματικότητες που συγκέντρωνε). Όμως τόσα χρόνια που ήταν υπουργός, όχι μόνο δεν είχε κάνει δημόσια κριτική (εντάξει, αυτό θα ήταν κατανοητό), αλλά ούτε διά της μεθόδου των διαρροών, δεν είχε εκφράσει υποδόρια δυσαρέσκεια για το χάλι της ΕΡΤ. Στην περίπτωσή του δεν ισχύει η ρήση τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Γιατί θυμήθηκε τώρα την αγγλοσαξωνική του Παιδεία και το BBC που παρακολουθούσε όλη του τη ζωή στη Βρετανία; Γιατί απλώς πρέπει να αποτινάξει τα βαρίδια της Συριζαϊκής διακυβέρνησης, να αποστασιοποιηθεί από όσα την απομείωσαν, από όσα ξεσήκωσαν κατακραυγή και έσυραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην ήττα. Δεν είναι που ενδιαφέρεται ο ίδιος να διαγωνιστεί για την αρχηγία. Δεν τον ενδιαφέρει και λόγω ηλικίας, και το έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, προτάσσοντας την νέα γενιά - «όπως η Εφη» (Αχτσιόγλου) όπως έχει πει.
Τον ενδιαφέρει να επεκτείνει την εμβέλεια παρέμβασής του, προκειμένου να συμβάλει κατά τις δικές του ιδέες στην δημιουργία του νέου ΣΥΡΙΖΑ (πολύ περισσότερο που έχει και… μικροβιοφοβία. Φοβάται μην μολυνθεί από το ΠΑΣΟΚ. Αλλά κι αυτό εκ των υστέρων το εξεδήλωσε. Δεν μάθαμε αν υπέβαλε… σε τεστ όσους εκ του ΠΑΣΟΚ μπούκαραν τον ΣΥΡΙΖΑ και έπιασαν πόστα).
Πέραν του Ευκλείδη, η Ρένα Δούρου δήλωσε παρούσα στην συνδιαμόρφωση της μετεκλογικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ και αμφισβήτησε δημοσίως την απόφαση του Αλέξη να μην υπάρξει εκλογή προέδρου από τη βάση. Κατά τη Ρένα η συζήτηση για τον τρόπο εκλογής Προέδρου «δεν είναι ταμπού», άλλωστε όπως είπε «γονιδιακά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ αρχηγοκεντρικός μηχανισμός». Έχει δίκιο αλλά για παρελθόντα χρόνο, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ακόμη τη γονιδιακή κληρονομιά του ΚΚΕ Εσωτερικού. Η νυν ηγεσία προήλθε από κείνη την πλευρά της αριστεράς που αναδείκνυε και προσκυνούσε «Πατερούληδες», και η οποία δεν απέδιδε ιδιαίτερο σεβασμό στην εσωκομματική δημοκρατία προκειμένου να κυριαρχήσει.
Η Ρένα δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την ηγεσία. Ήταν η κατεξοχήν προβαλλόμενη ως η εναλλακτική αρχηγική λύση, αλλά η προοπτική αυτή κάηκε στο Μάτι. Ο Τσίπρας το ήξερε ότι είναι καμένο χαρτί και το εκμεταλλεύτηκε χρίζοντάς την και πάλι υποψήφια Περιφερειάρχη, και όχι υποψήφια βουλευτή ( συγγνώμη, βουλεύτρια). Έτσι την έκαψε και ως αντεκδικήτρια του θρόνου. Μάλλον ενδιαφέρεται να δηλώσει ισχυρή παρουσία.
Τσακαλώτος και Δούρου είναι τα προεόρτια, οι σηματωροί που δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως συντεταγμένος οργανισμός με ενιαία έκφραση και ομόθυμη στήριξη της ηγεσίας, ανήκει στο απροβλημάτιστο παρελθόν.
