Η φράση αποδίδεται στον Βρετανό πολιτικό Χάρολντ ΜακΜίλαν που ανέλαβε πρωθυπουργός το 1957 και το 1959 κέρδισε τις εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανανεώνοντας τη θητεία της κυβέρνησής του.
Λίγο πριν την ορκωμοσία ρωτήθηκε από νεαρό δημοσιογράφο τι φοβάται ότι μπορεί να ρίξει μια κυβέρνηση. Και με τον χαρακτηριστικό φλεγματικό τρόπο των Βρετανών statesmen, απάντησε :
«Τα γεγονότα αγαπητό μου παιδί, τα γεγονότα» (“The events my dear boy, the events”).
Η δήλωση αυτή του ΜακΜίλαν αποδείχθηκε προφητική. Τέσσερα χρόνια αργότερα η κυβέρνησή του κατέρρευσε υπό το βάρος του σκανδάλου Προφιούμο και ο ίδιος ο ΜακΜίλαν παραιτήθηκε από πρωθυπουργός.
Τηρουμένων των αναλογιών, τα “events” της κυβερνώσας παράταξης είναι αναμφισβήτητα τα Τέμπη.
Στην Ελλάδα δε φτάσαμε βέβαια σε παραίτηση κυβέρνησης, ούτε είναι πιθανό να συμβεί αυτό στο ορατό μέλλον.
Εδώ και καιρό ωστόσο, ένα νέφος τοξικότητας έχει σκεπάσει τη χώρα με αφορμή το θέμα αυτό. Ένα θέμα που κατά παράδοξο τρόπο δεν έπαιξε κανένα σχεδόν ρόλο στις διπλές εκλογές του ’23 παρ’ότι αυτές έγιναν λίγους μόνο μήνες μετά το τραγικό δυστύχημα. Αφέθηκε όμως να “απλωθεί” για να γίνει πλέον στις μέρες μας το κεντρικό θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης.
Το γιατί συνέβη αυτό και γιατί τα Τέμπη έχουν ως θέμα τόσο παρατεταμένη διάρκεια, πράγμα που δε συνέβη με το Μάτι, αξίζει να διερευνηθεί. Σίγουρα αποτέλεσε χρυσή ευκαιρία για τα κόμματα της αντιπολίτευσης που με τον ένα η άλλο τρόπο επιδιώκουν να το συντηρούν και δε χάνουν την ευκαιρία για ευθείες επιθέσεις και δηλητηριώδεις υπαινιγμούς, συχνά άδικους, ανυπόστατους και αναπόδεικτους.
Κακά τα ψέματα όμως βοήθησαν σ ‘αυτό και κάποιοι ατυχείς κυβερνητικοί χειρισμοί. Και η εξεταστική επιτροπή ήταν ένας απ’ αυτούς.
Κάποιοι βέβαια υποπτεύονται και ξένο δάκτυλο, όχι εντελώς αβάσιμα πάντως αν λάβουμε υπόψη και τις προκλήσεις στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον. Αν και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο φυσικά ν’ αποδειχθεί.
Αν πάντως ισχύει, θα πρόκειται για τον ορισμό του τέλειου χειρουργικού χτυπήματος.
Ενός χτυπήματος ακριβείας, με στόχο προφανώς την πολιτική σταθερότητα.
Και δεν αξίζει κανείς ν ’αναφερθεί πάλι στις παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας που διακινούνται.
Ο ορθολογισμός απουσιάζει εντελώς και κυριαρχούν ο διχασμός, οι ύβρεις, η μισαλλοδοξία. Σε μια σοβαρή χώρα, θα έσκυβαν όλοι πάνω στο πρόβλημα για να βρουν τις αιτίες και να διασφαλίσουν ότι δε θα ξανασυμβεί. Απεναντίας εδώ εκτοξεύονται αδιανόητες κατηγορίες και αναφορές για «έγκλημα», «δολοφόνους», «συγκαλύψεις», «λαθρέμπορους», «ξυλολια», «μπαζώματα» και άλλα τέτοια παρανοϊκά.
Είναι όμως σαφές ότι με σ ’ένα τέτοιο κλίμα είναι δύσκολο να κυβερνήσει κανείς και πόσο μάλλον να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.
Από την άλλη μεριά εκλογές δε θέλει κανείς. Η μεν κυβέρνηση για προφανείς λόγους αλλά και γιατί εξελέγη μόλις δυο χρόνια πριν με μεγάλο ποσοστό, η δε αντιπολίτευση γιατί είναι κατακερματισμένη, δεν έχει αξιόπιστο αφήγημα και σχέδιο ως προς το πως πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα, ούτε ασφαλώς πείθει ότι μπορεί να το κάνει καλύτερα.
Το αδιέξοδο συνεπώς είναι πλήρες αλλά με την κυβέρνηση να έχει άλλα δυο χρόνια περίπου καθαρού πολιτικού χρόνου.
Απαιτείται επομένως μια φυγή προς τα μπρος και αλλαγή ατζέντας με θετικές ειδήσεις που δεν είναι και λίγες, περνάνε όμως δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα.
Η επέκταση του Μετρό Θεσσαλονίκης, το Κτηματολόγιο, η νέα εθνική Πατρών -Πύργου, η ηλεκτρική διασύνδεση Αττικής -Κρήτης, η ανανέωση του στόλου των λεωφορείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τα έργα στο Ελληνικό, η πρόοδος στη γραμμή 4 του Μετρό της Αθήνας, στο νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι, στον Fly Over, στο βόρειο τμήμα της Ε65 και στην κατασκευή των τριών νέων υπερσύγχρονων νοσοκομείων με τη δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχος, η αναβάθμιση 90 δημόσιων νοσοκομείων και 156 κέντρων υγείας, η νέα αύξηση του κατώτατου μισθού τον Απρίλιο, οι συμπράξεις ελληνικών με ξένα πασίγνωστα πανεπιστήμια και οι επικείμενες ιδρύσεις των πρώτων μη κρατικών ΑΕΙ, τα Ωνάσεια σχολεία, η άφιξη της πρώτης φρεγάτας Belharra σε λίγους μήνες, ο νέος δικαστικός χάρτης, είναι μερικά χειροπιαστά παραδείγματα που θ ‘αλλάξουν την εικόνα της χώρας τα επόμενα χρόνια.
Αν φυσικά δεν αποφασίσουμε να αυτοκτονήσουμε. Το κάναμε πάλι δέκα χρόνια πριν και δεν πήγε και πολύ καλά. Αλλά το ερώτημα είναι το κατά πόσον βγάλαμε έκτοτε τα αναγκαία συμπεράσματα.
