Του Γιάννη Σιδέρη
Υπουργοί που χειροκροτούν τον Πρωθυπουργό κατά την συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου, δεν είναι μέλη αυτού αλλά ομάδα κλακαδόρων, σε μια εικόνα που προσεγγίζει - πολύ αχνά βέβαια - μια κακή παράδοση τη αριστεράς, την προσωπολατρία του αρχηγού. Το υπουργικό συμβούλιο υποτίθεται ότι συσκέπτεται, προβληματίζεται, αντιτίθεται, προτείνει. Και ο πρωθυπουργός ακούει τις τοποθετήσεις των υπουργών και αποφασίζει. Δεν είναι μια φτηνή θεατρική παράσταση με ενθουσιασμένους υπουργούς.
Αυτά επί της διαδικασίας και των όρων διεξαγωγής ενός υπουργικού, διαδικασία που ο σεβασμός της είναι σεβασμός της δημοκρατίας και καταδεικνύει την ωριμότητα των μελών μιας κυβέρνησης.
Επί της ουσίας της ανακοίνωσης για την αύξηση του κατώτατου μισθού, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί για μια ακόμη φορά να κάνει άλμα προς τα μπρος, προκειμένου να δραπετεύσει από τη βάσανο των Πρεσπών, που ενώ την περίμενε αίθριο αρμένισμα, του προέκυψε βούλιαγμα σε βάλτο.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού ακούγεται ως φιλολαϊκό μέτρο, και ήδη αποτελεί εύκολο προπαγανδιστικό «επιχείρημα» προς όσους νουνεχείς εκφράζουν στοιχειώδεις επιφυλάξεις.
Κατ΄ αρχάς συναντάμε και σε αυτό το μέτρο τη μνημειώδη ασυνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεπερνώντας τις αστείες διακηρύξεις του 2015, ότι από 1η Οκτωβρίου ο κατώτατος θα πάει στα 650, και από 1η Ιουλίου του 2016 στα 751 ευρώ, βλέπουμε την κυβέρνηση να κομπορρημονεί παρουσιάζοντας ως δική της κατάκτηση και προσφορά, την εφαρμογή ενός μέτρου που προέβλεπε ο μνημονιακός νόμος του 2013 και ο οποίος έπρεπε να ισχύσει στα τέλη του 2016. Και πρόκειται για νόμο τον οποίο ως αντιπολίτευση καταψήφισε μετά οργής.
Επίσης εκφράζεται βασίμως η παρατήρηση πως η αύξηση χωρίς παράλληλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και του φόρου επιχειρήσεων θα οδηγήσει σε μείωση της απασχόλησης ή σε πλέον εκτρωματικές σχέσεις εργασίας.
Η αύξηση υπερβαίνει τις προτάσεις της επιτροπής Σοφών του υπουργείου Εργασίας που συνιστούσαν να είναι από 5 έως και 10%, προκειμένου αυτές να εναρμονιστούν ομαλά με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Αλλά αυτοί ήταν επιστήμονες, δηλαδή… σκληροί και ανάλγητοι και δεν ήξεραν ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς. Εν αντιθέσει φυσικά με τους φιλεργατικούς ανθρωπιστές και χειροκροτητές υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δεν προβληματίζονται για τίποτα πέραν της ψήφου επανεκλογής τους.
Το πρόβλημα που ενδεχομένως παρουσιαστεί είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χώρας. Κατά πόσο θα μπορέσουν να αντέξουν, κατά πόσο δεν θα κάνουν απολύσεις ή κατά πόσο δεν θα γυρίσουν τη μισθωτή εργασία σε «υβριδικές» μορφές όπως η πατ ταιμ, η εκ περιτροπής και η εργασιακή υπερεκμετάλλευση. Κατά πόσο δηλαδή δεν θα την πληρώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Η ΓΣΕΕ χαρακτήρισε την αύξηση «φύλλο συκής». Ασχέτως του δικού της αιτήματος για 751 ευρώ (συνδικαλιστική οργάνωση είναι, πρέπει να διεκδικεί), επισημαίνει ότι ο νόμος επιδιώκει να απομειώσει τη δύναμη των συνδικάτων να διαπραγματεύονται, να πιέζουν και να ρυθμίζουν τον κατώτατο μισθό. Κατά την Συνομοσπονδία αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό είναι ότι απομακρύνοντας τις οργανώσεις από το τραπέζι των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δίνουν τον τόνο στην εργοδοσία να μην διαπραγματεύεται με τη ΓΣΕΕ (έχει απόλυτο δίκιο, και αυτό το κάνει μια κυβέρνηση που δηλώνει αριστερή).
Το έτερο προπαγανδιστικό asset της κυβέρνησης είναι η καθυστερημένη έξοδος στις αγορές. Η νυν προγραμματισθείσα, είναι μια έξοδος – καρικατούρα, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως και εικονική.
Το ποσό εξόδου είναι μικρό, περί τα 2 δις, και η διάρκεια πενταετής, άρα δεν αλλάζει ποιοτικά το δανειοληπτικό status της χώρας. Η Ελλάδα μετά την περιβόητη έξοδο από τα μνημόνια δεν μπορεί να βγει στις αγορές με δεκαετές η πιο μακροπρόθεσμο ομόλογο, καθότι τα επιτόκια είναι απαγορευτικά. Επίσης το επιτόκιο 3,5% του πενταετούς είναι ήδη δυσθεώρητο αν συγκριθεί με το αντίστοιχο μιας χώρας που πέρασε και αυτή μνημόνιο, της Πορτογαλίας, και το οποίο βρίσκεται στο 0,32%.
Στην ουσία πρόκειται για μια κίνηση εντυπώσεων η οποία θα ενισχύσει απλώς το οπλοστάσιο του προπαγανδιστικού μηχανισμού να ισχυρίζεται ότι βγήκαμε στις αγορές και να το αποδίδει στην επιτυχία της οικονομικής κυβερνητικής πολιτικής.
Έξεστιν… Συριζαίοις προπαγανδίζειν. Στο κυβερνάν το χάνουν.
