Ουκ εα με καθεύδειν το του Φέλιξ Τζερζίνσκι τρόπαιον, του ιδρυτή της διαβόητης ΤΣΕ.ΚΑ, των μπολσεβίκων, θα σκέφτηκε ο Χρήστος Σπίρτζης, κοιτάζοντας το είδωλο του στον καθρέφτη, λίγο πριν βαπτιστεί για άλλη μια φορά «στην επικοινωνία με τον λαό».
Υποθέτω πως φαντάζεται τον εαυτό του σε ρόλο κομισάριου, ο οποίος συνομιλώντας με το πεπρωμένο του και την μεγάλη ιστορία, θα αναλάβει να νουθετήσει τον πολυαγαπημένο του λαό και να «επαναφέρει τη Δημοκρατία είτε με το καλό, είτε με το άγριο».
Ομολογώ πως αδυνατώ να καταλάβω αν σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι πριν εκστομίσουν τέτοια φράση δημοσίως. Γιατί ιδιωτικώς, λένε πολύ χειρότερα. Φαντασιώνονται κομισαριάτα και έκτακτα διατάγματα για τον έλεγχο των «αρμών της εξουσίας», «κάθαρση του δημοσίου από τους υπονομευτές και σαμποτέρ» και άλλα φαιδρά και διασκεδαστικά στην εποχή μας, η οποία απέχει έναν αιώνα και πλέον από τότε που εφαρμόστηκαν παρόμοιες πολιτικές σε μια χώρα που έπαψε εδώ και δεκαετίες να υπάρχει στον χάρτη, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και εκατομμύρια αθώα θύματα.
Από μία πλευρά, καταλαβαίνω τον κ. Σπίρτζη, στο δρόμο προς τις κάλπες πρέπει να συσπειρώσει το εκλογικό του ακροατήριο, αφήνοντας μια χαραμάδα ελπίδας πως «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Μα και την πρώτη αλλιώς ήταν. Υποσχέθηκαν την κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο και, τελικά, υπέγραψαν φαρδιά πλατιά ένα τρίτο, αχρείαστο, με δυσχερέστερους όρους, δεσμεύοντας τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Ήταν μάλιστα τέτοια η πρεμούρα τους να το υπογράψουν με τις τράπεζες κλειστές και η προοπτική μιας κατάρρευσης της οικονομίας ορατής, που είμαι σίγουρος ότι αν τους έδιναν λευκές χαρτοπετσέτες, θα τις υπέγραφαν κι αυτές.
Πόσο χειρότερα θα είναι τη δεύτερη φορά; Επαφίεται στη φαντασία του κ. Σπίρτζη.
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει κάποιος να ενημερώσει τον κ. Σπίρτζη πως δεν χρειάζεται να επαναφέρει τη Δημοκρατία στη χώρα, γιατί αυτή δεν έφυγε ποτέ από αυτή τα τελευταία πενήντα χρόνια. Εκτός εάν, ο κ. Σπίρτζης ζει σε άλλη πραγματικότητα, πράγμα που απεύχομαι για το δικό του καλό. Είναι γνωστό ότι η μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα, προκαλεί βαθιά και ανεπούλωτα τραύματα στον άφρονα που δεν άλλαξε εγκαίρως πορεία.
Από το 1974 και μετά, στη χώρα πραγματοποιήθηκαν περίπου δύο δεκάδες φορές εκλογές και η εναλλαγή των κομμάτων έγινε ομαλά, χωρίς παρατράγουδα. Ο στρατός παραμένει στους στρατώνες του και ασχολείται με την αποστολή του, οι θεσμοί βελτιώνονται, προστίθενται καινούργιοι, ενώ η χώρα έχει βρει το βηματισμό της μαζί με άλλες προηγμένες χώρες της Ευρώπης, αλλά και του Δυτικού κόσμου, εν γένει.
Επιπλέον, στην πρόσφατη έκθεση του Economist Intelligence Unit, η χώρα μας ανέβηκε 9 θέσεις στο λεγόμενο «δείκτη δημοκρατίας» καταλαμβάνοντας την 25η θέση διεθνώς. Ψιλά γράμματα, θα έλεγε κάποιος, μπροστά στο όραμα της «δεύτερης φοράς αριστεράς». Βέβαια, η «πρώτη» καταδικάστηκε στις εκλογές κι έκτοτε το κόμμα του κ. Σπίρτζη, παραμένει δεύτερο και καταϊδρωμένο στις δημοσκοπήσεις, γεγονός πρωτοφανές και πρωτάκουστο για την περίοδο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Ας είναι, πολλοί επικαλούνται την πρεσβυωπία τους όσον αφορά στα ψιλά γράμματα. Μετά το πέρας εκ του ταμείου (των εκλογών), όμως, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει: μα έχουμε όλα μας τα προβλήματα λυμένα; Η απάντηση, προφανώς, είναι πως όχι. Η Δημοκρατία, όμως, είναι ένα πολίτευμα δύσκολο, χρειάζεται διαρκή αναστοχασμό, αυτοκριτική, αναθεώρηση και βελτίωση, μόνιμη φροντίδα για τη θεραπεία των αστοχιών και των λαθών. Μόνο όσοι δεν δουλεύουν, δεν κάνουν λάθη, έλεγε ο μακαρίτης Λένιν, τα έργα του οποίου, εικάζω πως ο κ. Σπίρτζης δεν πρόλαβε να μελετήσει εμβριθώς. Συνεπώς, αν από κάπου έφυγε η Δημοκρατία, είναι από το μυαλό του κ. Σπίρτζη και όχι από τη χώρα.
Ως προς το δεύτερο σκέλος του imitation λενινιστικού μανιφέστου του κ. Σπίρτζη και την αποφορά του «άγριου», θα πρέπει κάποιος από το περιβάλλον του να του θυμίσει πως τελευταία φορά που κάποιοι πήγαν με το άγριο να επιβάλλουν τη δημοκρατία στη χώρα, η κοινωνία έμεινε στο γύψο για 7 ολόκληρα χρόνια.
Αντιλαμβάνομαι πως ως προβεβλημένο στέλεχος του κόμματός του ο κ. Σπίρτζης έχει και την αγωνία να επανεκλεγεί. Ίσως γι’ αυτό λέει και καμιά σαχλαμάρα στις κομματικές συγκεντρώσεις, προκειμένου να προσελκύσει τους ψηφοφόρους του, παρουσιαζόμενος ως αρχάγγελος της αλλαγής.
Βέβαια, αυτό το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και τώρα πια, η κόπια με εμφανή τα σημεία της φθοράς, προβάλλεται σε πληκτική επανάληψη σε μισογεμάτους, συνοικιακούς κινηματογράφους, με θεατές κάποιους που το έχουν ξαναδεί, αλλά την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, πλήρωσαν το εισιτήριο για να απολαύσουν δύο ώρες επιστροφής στο ηρωικό και ένδοξο παρελθόν τους. Μόνο που με το τέλος της ταινίας, ξαναβγαίνουν στο δρόμο και στη σκληρή πραγματικότητα.
Κακά τα ψέματα, όσο προχωράμε στις εκλογές, το κλίμα θα πολώνεται και θα γίνεται ολοένα και πιο τοξικό. Είναι εμφανής η προσπάθεια του Σύριζα να προκαλέσει νέες διαιρέσεις και διχασμούς στο κοινωνικό σώμα, γιατί μόνο έτσι έχει την ελπίδα να συσπειρώσει το ακροατήριο του και να πιάσει τον στόχο του, ο οποίος δεν είναι η νίκη στις εκλογές (αυτόν τον έχει ξεγράψει), αλλά να πιάσει το ποσοστό των εκλογών του 2019, προκειμένου να μπορέσει να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που ήδη ανεβάζουν στροφές παρασκηνιακώς.
Μέχρι τότε, ο κ. Σπίρτζης, έχει το ελεύθερο να διακινεί τις φαντασιώσεις του στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Μόνο που στο τέλος, ο ίδιος θα πληρώσει τον λογαριασμό για τα κεράσματα.
