Τους στόχους του Έθνους που αφορούν όχι μόνο τους στόχους της οικονομίας, αλλά και για την κοινωνία και την πολιτική στο σύνολό της για την επόμενη δεκαετία παρέθεσε σε ομιλία του στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Μιλώντας στη συζήτηση «Οι στόχοι του Έθνους», εξήγησε πως «τα έθνη σπανίως έχουν ενιαίους στόχους, ευκρινείς και αυτονόητους» και ανέφερε πέντε στόχους που περιλαμβάνουν την επιβίωση του Έθνους, το ενεργό συλλογικό υποκείμενο, το στοίχημα του χρόνου, ένα θεμελιώδες οργανωτικό εργαλείο και ένα σταθερό πλαίσιο αναφοράς.
Πιο αναλυτικά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπογράμμισε πως «Πρώτος στόχος είναι η επιβίωση του Έθνους. Επιβίωση σημαίνει όχι μόνον βιολογική επιβίωση, δηλαδή δημογραφική επιβίωση. Η επιβίωση αφορά τη γλώσσα ως παρακαταθήκη της συλλογικής συνείδησης και μνήμης, κάτι με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρότερα. (...) Άρα χρειάζεται ένας νέος πατριωτισμός ο οποίος δεν είναι εύκολο να οικοδομηθεί και αυτό συνδέεται πράγματι, όπως ειπώθηκε, με την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας και με την εθνική συναίνεση αλλά με όρους ειλικρίνειας και διορατικότητας και όχι ως μικροπολιτικό, συγκυριακό παίγνιο. (...) Όταν μιλάμε για εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και άμυνας, μιλάμε για ζητήματα με κίνδυνο στρατιωτικής εμπλοκής. Μιλάμε πρωτίστως για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό».
«Δεύτερο, για να έχει στόχους το Έθνος, πρέπει να διαθέτει ένα ενεργό συλλογικό υποκείμενο. Άρα το ζήτημα είναι εάν μπορεί η κοινωνία να υιοθετήσει το εκσυγχρονιστικό πρόταγμα για τα πάντα, για τους θεσμούς, για την ανάπτυξη, για τη 4η βιομηχανική επανάσταση για τα πάντα, εξαιρετικά δύσκολο αυτό. Είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί τα τελευταία χρόνια έχει αποδιαρθρωθεί η μεσαία τάξη. Χωρίς μεσαία τάξη δεν έχεις ανάπτυξη, κινδυνεύεις να μην έχεις δημοκρατία και κινδυνεύεις να μην έχεις εθνική συνείδηση», ανέφερε.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος τόνισε πως «τρίτον, η Ελλάδα για να αντέξει τον διεθνή ανταγωνισμό πρέπει να κερδίσει το στοίχημα του χρόνου».
«Τέταρτο, το έθνος για να έχει στόχους και στρατηγική χρειάζεται ένα θεμελιώδες οργανωτικό εργαλείο που εξακολουθεί να έχει σημασία παρά την αφομοίωση της εθνικής κυριαρχίας. Δηλαδή, τέταρτος στόχος είναι ένα άλλο κράτος,όχι κυρίαρχο με την παλιά έννοια, ένα κράτος – μέλος, αλλά πάντως ένα κράτος εθνικό, ευέλικτο και αποτελεσματικό», επεσήμανε.
Τέλος, ανέφερε πως «πέμπτον, το έθνος για να έχει στόχους και προοπτική, χρειάζεται σταθερό πλαίσιο αναφοράς, το οποίο είναι και αυτονόητο και δυσνόητο ταυτοχρόνως. Άρα πέμπτος στόχος είναι η ει δυνατόν ισότιμη ξανά, έστω τυπικά γιατί και αυτό έχει πια θιγεί, η τυπική ισοτιμία, και ουσιαστική συμμετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Διότι τώρα πια έχουν φανεί οι ανισότητες, οι φραγμοί μίας διακυβερνητικής κυλιόμενης διαπραγμάτευσης, η σύγκρουση ανάμεσα σε πάγιες εθνικές στρατηγικές των μεγάλων κυρίως κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την Ένωση ως τέτοια.
Υπογράμμισε επίσης πως «η Ευρώπη είναι σε μια κρίση ταυτότητας και σε μια κρίση στρατηγικής. Αυτό γεννά και την κρίση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην αρχή, γιατί η Ευρώπη είναι σοσιαλδημοκρατική στο σύνολό της ως σύλληψη. Αυτό γεννά την κρίση όλων των συμβατικών - συστημικών κομμάτων στη συνέχεια, των κυβερνώντων κομμάτων και τώρα βέβαια φτάνουμε στη διόγκωση των λεγόμενων λαϊκιστικών, αντιευρωπαϊκών, αντισυστημικών κομμάτων, τα οποία οδηγούν στην ανάγκη να συναφθούν άλλοι μεγάλοι συνασπισμοί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εν πολλοίς διαφορετικοί από αυτούς που υπάρχουν στα κράτη - μέλη, στα εθνικά πολιτικά συστήματα».
