Μας κατηγορούν συχνά αρκετοί φίλοι και οπαδοί του ΠΑΣΟΚ ότι διακατεχόμαστε από εμμονές για το κόμμα τους και τον αρχηγό τους.
Ουδέν αυτού ψευδέστερον όπως θα έλεγαν κάποτε και οι παλιοί.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ιστορικό κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα με τα καλά του και τα κακά του, για κάτι λιγότερο απ' τα μισά χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Και το ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεών του έκανε μεν πολλά σωστά, έκανε όμως και πολλά λάθη.
Αλλά είναι θέμα στοιχειώδους πολιτικής αντίληψης και λεπτών διακρίσεων, το να μπορεί κανείς να αποτιμήσει το τελικό πρόσημο ανά ιστορικές περιόδους.
Διότι άλλο το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1981-1988 με τις εξαλλοσύνες, τους πρασινοφρουρούς, τα ξεβρακώματα των οδηγών λεωφορείων από τους σταμουλοκολλάδες, το αίσχος των παρακολουθήσεων με τον ΟΤΕ του Τόμπρα, τους Κουρήδες της Αυριανής, το νόμο Κουτσόγιωργα και το σκάνδαλο Κοσκωτά και την αλητεία απέναντι στον Καραμανλή με την προεδρική εκλογή του ‘85 και άλλο το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1993-1995 μ' έναν πολύ πιο ώριμο Παπανδρέου και με μεταρρυθμίσεις όπως αυτής του ΑΣΕΠ και παρ' όλα τα προβλήματα με το θέμα της υγείας του αλλά και την απόλυτη παρακμή με την καμαρίλα της Μιμής που μαζί με κάποιους γραφικούς αστρολόγους διαφέντευαν στην πραγματικότητα τη χώρα.
Άλλο επίσης το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που κατά γενική ομολογία πήγε τη χώρα μπροστά με το νοικοκύρεμα της οικονομίας και την ένταξη στην ευρωζώνη και παρά τα προβλήματα απ' την εκτεταμένη διαφθορά της περιόδου αυτής.
Και εντελώς άλλο το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου που ολιγώρησε μεν στην αρχή ανεπίτρεπτα όταν η χώρα πήγαινε ολοταχώς προς τα βράχια εκεί προς το τέλος του 2009, πήρε όμως τελικά τις αναγκαίες επώδυνες αποφάσεις, κάνοντας και αρκετές μεταρρυθμίσεις στη συνέχεια με το νόμο Διαμαντοπούλου, τη Διαύγεια, την ηλεκτρονική συνταγογράφηση.
Μπορεί και να κάνω λάθος, νομίζω πάντως πως η πιο γόνιμη περίοδος του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτή της συγκυβέρνησης με τον Σαμαρά το 2012-14 όταν η χώρα διασώθηκε και παρέμεινε στον πολιτισμένο κόσμο παρά τη λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που ακολούθησε μετά.
Και πρέπει να παραδεχτούμε εδώ ότι το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε τότε δυσανάλογο πολιτικό τίμημα.
Και μετά απ' όλα αυτά τι να πει κανείς τώρα για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη;
Ότι αμέσως μετά την εκλογή του προσκλήθηκε θεσμικά από τον πρωθυπουργό και με διάφορες παιδαριώδεις δικαιολογίες έστριψε δια του αρραβώνος ;
Ότι μετά την πρώτη περίοδο ενθουσιασμού, άρχισε να εκπέμπει ένα θολό πολιτικό μήνυμα;
Ότι αντί να πει το αυτονόητο που είπε ακόμη και η Φώφη, ότι δηλαδή δεν θ' αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη, έθεσε και θέτει τέτοιους μαξιμαλιστικούς όρους που καθιστούν στην πράξη οποιαδήποτε συνεργασία με τη ΝΔ, αδύνατη;
Ότι αντί να χειριστεί το θέμα των υποκλοπών έξυπνα, υπεύθυνα και θεσμικά, υπερφαλαγγίστηκε τελικά από τον Τσίπρα που το έκανε σημαία για τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους;
Ότι το πολιτικό του αφήγημα ελάχιστα πια είναι ελκυστικό γιατί καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα και γιατί και ο ίδιος δεν πείθει;
Ότι επιμένει να μιλά για τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας και τον κόσμο της εργασίας, ενόσω ο ίδιος δεν έχει εργαστεί λεπτό;
Ότι μετά από 10 χρόνια στην ευρωβουλή, τα αγγλικά του είναι χειρότερα κι απ' αυτά του Τσίπρα; Πώς δηλαδή θα σταθεί ένας τέτοιος άνθρωπος στα διεθνή fora σε μια εποχή υψηλών απαιτήσεων ;
Ότι δεν έχει συγκεκριμένο σχέδιο για τη χώρα;
Ότι οι βασικοί του συνεργάτες εκπέμπουν κι αυτοί μια παρωχημένη ρητορική που μυρίζει μούχλα, βαρβατίλα και παλαιοκομματισμό της δεκαετίας του ‘80;
Ότι χρέωσε, χωρίς να ντρέπεται, διεφθαρμένα στελέχη του στη ΝΔ;
Εκεί ακριβώς είναι οι ενστάσεις μας, φίλες και φίλοι του ΠΑΣΟΚ.
Οι καιροί θα απαιτούσαν ένα νέο Σημίτη που δυστυχώς δεν υπάρχει οπότε προέκυψε ένας Ανδρουλάκης που αποδείχθηκε ικανότατος μεν εσωκομματικά, αυτό όμως δυστυχώς δεν φτάνει για να καταστήσει κάποιον ηγέτη.
Οι καιροί θα απαιτούσαν επίσης ένα minimum συνεννόησης τουλάχιστον για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και μια κοινή συναντίληψη που θα οδηγούσε ενδεχομένως σε μια νέα συγκυβέρνηση αν οι επικείμενες εκλογές δεν δώσουν αυτοδυναμία.
Ούτε αυτό όμως δυστυχώς διαφαίνεται στον ορίζοντα, κυρίως γιατί πρώτος ο Ανδρουλάκης φρόντισε να κόψει τις γέφυρες με τη ΝΔ- και αυτό πολύ καιρό πριν από το θέμα των υποκλοπών.
Από το να έχει λοιπόν κανείς έναν προβληματικό εταίρο που δεν έχει σαφές όραμα για τη χώρα, χίλιες φορές καλύτερα να κυβερνά μόνος του.
Γι’ αυτό και η αυτοδυναμία της ΝΔ είναι πια το ζητούμενο και η απόλυτη ιστορική ανάγκη για τη χώρα.
*Ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
