Το τριήμερο των αντιπαραθέσεων στη Βουλή, έληξε και οι οπαδοί κάθε κόμματος κάνουν ταμείο.
Προφανώς, όλοι θεωρούν πως βγήκαν νικητές, ο καθένας για δικούς τους λόγους. Μόνο που κανείς δεν έδωσε την παραμικρή σημασία πως από το βήμα της Βουλής ανακοινώθηκε το μανιφέστο του νέου κύματος ανορθολογισμού που θα πλήξει τη χώρα. Θεωρίες συνωμοσίας, υφέρπουσες, αστήρικτες φήμες και μια γενικευμένη επίθεση στον τρίτο πυλώνα της Δημοκρατίας που είναι η Δικαιοσύνη.
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως πολλά πράγματα επιτρέπονται στην πολιτική κονίστρα. Όχι, όμως, όλα. Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο, ένα όριο, το οποίο δεν πρέπει να ξεπερνάει κανείς. Το κάνουν, ωστόσο, πολλοί, ιδίως όσοι έχουν κοντόθωρη πολιτική σκέψη και εν προκειμένω ο ορίζοντας τους φτάνει μέχρι τις ευρωεκλογές.
Τούτων δοθέντων, παραμένει για το ευρύ κοινό ανεξήγητη, όχι μόνο η σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, αλλά όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα η εν κρυπτώ συνεννόηση των δύο αυτών κομμάτων με στόχο να πλήξουν την κυβέρνηση.
Και ναι μεν από τον ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν περιμένει κάτι άλλο, ιδίως την περίοδο που ξεθωριάσει το αστραφτερό χαμόγελο του αρχηγού του και αποκαλύπτονται διάφορα για τις επιχειρήσεις του στο εξωτερικό, οι αψυχολόγητες δηλώσεις του περί διεθνών παρατηρητών στις εκλογές και η εμμονή του πως στη χώρα μας δε υπάρχει κράτος Δικαίου, άσχετα από γεγονός ότι τον διαψεύδουν εγνωσμένου κύρους συνταγματολόγοι. Η αμηχανία πολλών ηγετικών στελεχών του κόμματος, είναι μια επιπλέον επιβεβαίωση.
Το ερώτημα, ωστόσο, αφορά κυρίως το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, το οποίο πλειοδότησε σε λαϊκισμό με ένα «άρωμα παρακολουθήσεων», το οποίο, όπως δείχνουν τα πράγματα απασχολεί μονοθεματικά την ηγεσία του.
Έχει ανάγκη το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ να μετατραπεί σε έναν «πράσινο ΣΥΡΙΖΑ;» Προφανώς, κάτι τέτοιο πιστεύουν στην ηγεσία τους, βλέποντας τη μικρή δημοσκοπική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τον κίνδυνο να βρεθούν στην τρίτη θέση στις ευρωεκλογές.
Μόνο που θα έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους και μία άλλη, πιο δυναμική δημοσκοπική άνοδο, εκείνη του κόμματος του κ. Βελόπουλου, στον οποίο άνοιξαν την κερκόπορτα της υπονόμευσης του δημοκρατικού πολιτεύματος, προσφέροντας του άπλετο χρόνο στο βήμα της Βουλής.
Από την άλλη πλευρά, είναι κατανοητή αυτή η συμπόρευση, γιατί και τα δύο αυτά κόμματα έχουν ως στόχο την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης που εξελέγη με συντριπτικό ποσοστό πριν από μόλις δέκα μήνες.
Το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, πέραν του ταυτοτικού του προβλήματος, αντιμετωπίζει ένα ακόμη πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο, το υπαρξιακό. Κακά τα ψέματα, γιατί κάποιος να ψηφίσει έναν κλώνο και όχι το πρωτότυπο; Γιατί να επιλέξει κάποιον που σέρνεται πίσω από έναν άλλον και να μην προτιμήσει εκείνον που ξέρει καλά. Όπως λέει και η παροιμία: καλύτερα ένα διάβολο που ξέρω, παρά έναν άγγελο που δεν γνωρίζω.
Συνεχίζοντας αυτή την άτοπη και παρά φύση συμπόρευση το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, όχι μόνο δεν θα υπερκεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα «πράσινο κλώνο» του, με όλα τα ολέθρια εκλογικά και πολιτικά αποτελέσματα. Ίσως, όσο υπάρχει ακόμη καιρός να αναθεωρήσουν. Αν όχι, δεν θα τους φταίει κανείς.
