Δεν θα μπορούσε να επιλεγεί καταλληλότερος χώρος από αυτόν του αρχαίου μαντείου των Δελφών για τη διεξαγωγή των εργασιών του «Φόρουμ των Δελφών» που έχει πλέον καθιερωθεί να γίνεται κάθε χρόνο ως μία πολύ σημαντική διεθνής οικονομική, πολιτική, επιστημονική και πολιτιστική συνάντηση.
Κι αυτό γιατί εκτός από τους διακεκριμένους ομιλητές που αναλύουν στα τραπέζια των συζητήσεων τις εμπειρίες, τις σκέψεις και τις προτάσεις τους γύρω από τα μεγάλα ζητήματα και τις προκλήσεις που απασχολούν τη χώρα και τον κόσμο, εμφανίζονται και κάποιοι πολιτικοί που βγάζουν, ως σύγχρονες Πυθίες, χρησμούς για το δικό τους προσωπικό μέλλον από το οποίο εξαρτάται υποτίθεται η σωτηρία της χώρας.
Τον ρόλο μιας τέτοιας Πυθίας ανέλαβε να παίξει στις εργασίες του φετινού Φόρουμ ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώην Πρωθυπουργός και πρώην Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε άμεσα μπροστά το project «rebranding Tsipras» μια βδομάδα περίπου από τη στιγμή που το πρωτοσέλιδό του είδε το φως της δημοσιότητας. Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε δικαίωμα να επιχειρήσει να κάνει επανεκκίνηση της πολιτικής του σταδιοδρομίας διεκδικώντας για το μέλλον του κάτι καλύτερο από τη μέχρι σήμερα πορεία του.
Άλλωστε το προανήγγειλε και στη συνέντευξή του στο Φόρουμ λέγοντας ότι «παραιτήθηκε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και όχι από την πολιτική». Ωστόσο, αυτό που δεν δικαιούται να κάνει είναι να μηδενίσει το κοντέρ της μέχρι σήμερα διαδρομής του στην πολιτική, προσποιούμενος ότι δεν τη διήνυσε ποτέ ούτε ο ίδιος ούτε η χώρα.
Στη συνέντευξή του, ο πρώην Πρωθυπουργός, επισείει τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Να μην ήταν αυτός ο ίδιος που συνέπραξε με τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ για τον σχηματισμό κυβέρνησης δυο φορές μέσα στο 2015 ανοίγοντας διάπλατα στην Ακροδεξιά τις πύλες της εξουσίας; Να μην είναι ο Αλέξης Τσίπρας που σφιχταγκαλιαζόταν με τον Πάνο Καμμένο στις εξέδρες των εκλογικών θριάμβων;
Να μην ήταν αυτός ο ίδιος που συγκυβέρνησε επί χρόνια, σε αγαστή συνεργασία με τον ακροδεξιό συνεταίρο του δίνοντάς του τα κλειδιά της άμυνας της χώρας, αυτός που και μετά την παραίτηση του Καμμένου με το πρόσχημα της συμφωνίας των Πρεσπών διατήρησε στις θέσεις και τα αξιώματά τους όλα τα στελέχη των ΑΝΕΛ; Μήπως ο σωτήριος δήθεν, πριν μερικά χρόνια, «αναγκαστικός μονόδρομος» της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με την Ακροδεξιά δεν είναι σήμερα παρά ένα φάντασμα-πρόσχημα για τη συσπείρωση της Κεντροαριστεράς υπό τον Αλέξη Τσίπρα;
Δεν παρέλειψε βέβαια ο πρώην Πρωθυπουργός να αναφερθεί και στην Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. «Δεν φτάνει να μένουμε Ευρώπη, πρέπει και να γίνουμε Ευρώπη» είπε! Να ξέχασε άραγε ότι το 2015 είχε διεξάγει δημοψήφισμα με διακύβευμα την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη; Να μην θυμάται ότι ο ίδιος και το κόμμα του είχαν ταχθεί υπέρ του «ΟΧΙ» και ότι οι «μενουμευρωπαίοι» αντίπαλοί του είχαν μειοψηφίσει;
Ότι χρειάστηκε να ανατρέψει άμεσα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για να προχωρήσει στη συνέχεια στην υπογραφή του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου; Να πιστεύει αληθινά ότι οι πολίτες μπορεί να πάρουν στα σοβαρά τα λόγια του ανθρώπου που τους οδήγησε στην πόρτα της εξόδου από την Ευρώπη θεωρώντας ότι τώρα ανησυχεί δήθεν για την πορεία εξευρωπαϊσμού της χώρας;
Κι όσο για το πρώην κόμμα του - μια και τώρα εμφανίζεται υπεράνω μικροκομματικών λογικών - μπορεί να παραιτήθηκε από την ηγεσία του, ωστόσο δεν παραιτήθηκε ούτε στιγμή από την ιδέα να του επιβάλει ο ίδιος την πολιτική που τον βολεύει. Αυτός ήταν και ο λόγος της επιστολής που έστειλε λίγο πριν την έναρξη του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.
«Η Αριστερά πρέπει να επανασυνδεθεί με την πολιτική» διεμήνυσε στον διάδοχό του ο παραιτηθείς ηγέτης. Πότε άραγε διαπίστωσε την αποσύνδεση της Αριστεράς από την πολιτική ο Αλέξης Τσίπρας; Και πότε έγινε ακριβώς η αποσύνδεση αυτή; Στο διάστημα από την παραίτησή του ως την εκλογή του Κασσελάκη; Ή μήπως η απόλυτη αποϊδεολογικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ είχαν μετατρέψει από καιρό το κόμμα σε ένα συνονθύλευμα κάθε λογής στελεχών ευεπίφορο στην εκλογή κάποιου απολιτικού Κασσελάκη;
Προφανώς, τόσο το περιεχόμενο όσο και οι ατάκες της συνέντευξης είχαν προετοιμαστεί από το επιτελείο των επικοινωνιολόγων οι οποίοι έχουν αναλάβει το project “rebranding Tsipras”. Είχαν άραγε υπ’ όψη τους όλα αυτά τα ερωτήματα που δημιουργεί η επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο; Όπως και να ‘χει πάντως θα πρέπει να γνωρίζουν καλά ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να επανακάμψει ένας πολιτικός μετά από τόσο βαριές ήττες, τόσο σε εθνικό όσο και σε εσωκομματικό επίπεδο αν δεν σταθεί αυτοκριτικά μπροστά στα λάθη και τις ευθύνες του.
Ιδιαίτερα όταν τα λάθη αυτά έχουν προξενήσει τόσο μεγάλη ζημιά στην κοινωνία και στη χώρα. Αν ο πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποφασίσει να κρατήσει μια τέτοια στάση, τότε κανένας επικοινωνιολόγος δεν θα καταφέρει να αντιστρέψει την εικόνα που τον συνοδεύει. Και τότε, ο Αλέξης Τσίπρας θα περιοριστεί στο να διασώσει, μέσω του ιδρύματός του, ότι μπορέσει από την υστεροφημία του.
