Επί μακρόν οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τον κύριο Νίκο Ανδρουλάκη να υπολείπεται του κόμματος του, να μην θεωρείται πρωθυπουργίσιμος ούτε καν από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, να βλέπει μέχρι και την πλάτη του Κυριάκου Βελόπουλου, στο ερώτημα, ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός.
Στην τελευταία έρευνα της εταιρείας Interview, που διενεργήθηκε αφότου η Χαριλάου Τρικούπη αποφάσισε να καταψηφίσει το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται δημοφιλέστερος μόνον από τον αρχηγό της Νίκης και των Σπαρτιατών και έπεται όλων των άλλων, ακόμη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Πλην όμως της αποκαρδιωτικής προσωπικής επίδοσης του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, που θεωρείται καταλληλότερος για πρωθυπουργός από το 7% των ερωτηθέντων ενώ το 14% προτιμά τον Στέφανο Κασσελάκη, τίθεται πλέον σε αμφισβήτηση ακόμη και η τρίτη θέση του κόμματος στις ευρωεκλογές. Το ΠΑΣΟΚ οριακά δείχνει να ξεπερνά την Ελληνική Λύση του Κυρ. Βελόπουλου στην πρόθεση ψήφου για τις ευρωεκλογές, με ποσοστό 10,5% έναντι 10,2%.
Εάν το εύρημα αυτό επαναληφθεί και στις έρευνες άλλων εταιρειών, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα βρεθούν ενώπιος ενωπίω με τον «ελέφαντα» μέσα στο κόμμα τους. Το πρόβλημα που δεν ομολογείται. Δηλαδή ότι ο πρόεδρος αποτελεί το βαρίδι για το κόμμα και οι στρατηγικές επιλογές του, παρασύρουν πλέον και το ΠΑΣΟΚ προς τα κάτω.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη με την ιδιότητα του προέδρου των «Δημοκρατών», έθεσε σχεδόν ωμά το ζήτημα εκτιμώντας ότι με αρχηγό τον Ανδρουλάκη, το ΠΑΣΟΚ δεν θα γίνει ξανά κυβέρνηση. Εξαιτίας όπως είπε, της βουτιάς που έχει κάνει τελευταία και της ταύτισής του με τα κόμματα της Αριστεράς.
Δεν είναι ακριβές ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης βούτηξε το τελευταίο διάστημα, προς τα αριστερά.
Ανέκαθεν διαφήμιζε το αριστερόστροφο προφίλ του, συνδυαστικά με μια παλαιάς κοπής αντιδεξιά ρητορική και ένα αντιμητσοτακικό μένος πάνω και πέρα από όλα.
Ταυτόχρονα, έχει διακριθεί για την αβρότητα με την οποία αντιμετώπιζε διαχρονικά το ΣΥΡΙΖΑ και τον πρώην αρχηγό του, τακτική την οποία ακολουθεί μέχρι και σήμερα, που θεωρητικά «αντιμάχεται» τον κύριο Κασσελάκη για την κατάκτηση της επίζηλης θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κι αν σήμερα υπάρχει μια λογικοφανής εξήγηση για τη μεγαθυμία του προς την Κουμουνδούρου, προσβλέποντας ίσως σε μια «συγχώνευση» μετά τις ευρωεκλογές, δεν ισχύει για τον παρελθόντα χρόνο.
Τότε που το κράτος δικαίου δεινοπαθούσε, από τις …ατυχείς σκευωρίες, και τα παρασυστήματα δικαιοσύνης των κυρίων Τσίπρα, Παππά, Πολλάκη, Παπαγγελόπουλου και Σια. Ούτε ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ούτε ως ευρωβουλευτής, έλαβε ποτέ δημοσίως θέση, ούτε κινήθηκε ποτέ να προστατέψει τους θεσμούς. Εκανε την πρώτη αυστηρή παρέμβαση του για τη Νοβάρτις, όταν έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και ενώ βάδιζε προς τις εκλογές του ’23, τότε που το σύστημα που υπηρέτησε τη σκευωρία Νοβάρτις «εκβίαζε» ξανά τον Αν. Λοβέρδο και μέσω αυτού τη Χαριλάου Τρικούπη.
Και την τραγωδία στο Μάτι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ την έζησε ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες, οπότε εν μέρει είναι λογικό ο συγκλονισμός του να ήταν ελαφρύτερος. Να μην αισθάνθηκε τότε ότι όφειλε στα θύματα να αποδοκιμάσει και εκείνος με μια δημόσια αναφορά, το κυνικό θέατρο των κυβερνώντων. Η ακόμη και να αναζητήσει το πως και το γιατί δεν προχώρησε ποτέ η σύμβαση για το «112», που εάν λειτουργούσε, ενδεχομένως κάποιοι άνθρωποι να είχαν σωθεί.
Καμιά όψιμη στροφή προς τα αριστερά δεν έκανε ο κύριος Ανδρουλάκης.
Η πολιτική ιδιοσυστασία και κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του, είναι απολύτως συμβατά με όσα πρέσβευε και υπηρέτησε η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκπέμπει εχθροπάθεια, πολιτεύεται με ξεπερασμένα δίπολα, επιχειρεί να στήσει ένα πασοκικό ηθικό πλεονέκτημα ως ανταλλακτικό του κατεστραμμένου αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, παλινωδεί, αλλάζει με πολιτικό καιροσκοπισμό θέσεις αρχής, ενώ και στο εσωτερικό του κόμματός του επιδεικνύει έναν αυταρχικό αρχηγισμό.
Όλα αυτά τον κρατούν μακριά από το μεσαίο χώρο που αποδεδειγμένα είναι το έδαφος για να εξελιχθεί ένα κόμμα, σε κυβερνητική δύναμη.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν επιθυμεί να εκφράσει τους πολίτες που κινούνται σε αυτό το χώρο, προφανώς γιατί η μετριοπάθεια δεν τον εκφράζει. Περιμένει ως άλλος Τσίπρας ένα κύμα οργής και αγανάκτησης να τον ξεβράσει στην όχθη της εξουσίας. Ίσως και να μην περιμένει πια τίποτα περισσότερο από το να βρεθεί στη δεύτερη λυτρωτική θέση…
