Κάποτε η Αριστερά ήταν φορέας προόδου. Ανοιχτή στα νέα ρεύματα, στις ιδέες, σε ό,τι προωθούσε την κοινωνική πρόοδο. Και η Δεξιά, αγκυροβολημένη στην ακαμψία, φοβική προς το καινούργιο. Ε λοιπόν, η συζήτηση στη Βουλή για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο έδειξε ότι οι διαχωριστικές αυτές γραμμές αλλοιώθηκαν και μετατοπίστηκαν σε άλλο πεδίο.
Η συζήτηση γίνεται πλέον μεταξύ αυτών που επιδιώκουν τη βελτίωση της εκπαίδευσης, προκειμένου η Ελλάδα - να προσπαθήσει τουλάχιστον - να βρεθεί μεταξύ των σύγχρονων δυτικών χωρών που επιταχύνουν την επιστημονική πρόοδο. Να δημιουργήσει πανεπιστήμια στα οποία θα υπάρχει πλαίσιο ευνομίας και θεραπείας της επιστήμης, χωρίς να γίνεται άντρο ανομίας, εξωπανεπιστημιακού τραμπουκισμού, χειροδικιών κατά καθηγητών, φασιστικής απαγόρευσης της αντίθετης άποψης.
Όλα όσα δηλαδή καταγγέλλει ρητορικώς και η αριστερά, αλλά εμπράκτως αποδέχεται. Η επικέντρωση στο όργανο που θα εντέλει το αστυνομικό σώμα φύλαξης των πανεπιστημίων (οι πρυτάνεις ή η φυσική ηγεσία της αστυνομίας), αδίκησε και το νομοσχέδιο και την ίδια την Αριστερά – δηλαδή την παράδοση που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενες γενιές της.
Κατά την συζήτηση στη Βουλή, περίσσεψαν οι μεγαλοστομίες που κατάντησαν αερολογίες.
Ένας από τους… «Νέστορες» του ΣΥΡΙΖΑ ένιωθε ότι ζει ημέρες του 114 (αν και ιδεολογικά δεν ανήκε σε αυτούς που διαδήλωναν για το 114)! Άλλοι έκαναν καραμέλα ότι οι δυνάμεις γερμανικής κατοχής «σεβάστηκαν το άσυλο των πανεπιστημίων» (τους διέφυγε ότι το άσυλο ολόκληρης της χώρας δεν σεβάστηκαν), και προειδοποιούσαν την κυβέρνηση ότι θα βρει μπροστά της ολόκληρο παλλαϊκό κίνημα (το οποίο φυσικά στο συγκεκριμένο θέμα είναι υπέρ της κυβέρνησης).
Και φυσικά έγινε ιερόσυλη υπερκατανάλωση του στίχου για «τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα έλεγαν αλήτες», στον οποίο χωρίς συναίσθηση, ενσυναίσθηση και ντροπή, προσομοίαζαν τους διαδηλωτές κατά του νομοσχεδίου! Το διέπραξε και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μπέρδεψε τη Γενιά του 40 με τη Νεολαία Λαμπράκη, μέσα από τους στίχους του Ελύτη, παραφράζοντας και τον ίδιο τον στίχο. Τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» και όχι τα «παιδιά», υμνούσε ελεγειακά ο ποιητής. Ψιλά γράμματα για όσους χρησιμοποιούν για κομματική προπαγάνδα, στίχους που για τους πολλούς από μας αποτελούν εθνική παρακαταθήκη.
«Αλήτες», ναι, οι «αλήτες» που κάνουν διαδηλώσεις, που δεν σκέπτονται τη δημόσια υγεία, που έχουν το θράσος να ομιλούν, να σκέφτονται, έχουν το θράσος να ονειρεύονται, έχουν το θράσος να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή, είπε έμπλεος - λυρικής - οργής ο Αλέξης.
Βέβαια όλοι αυτοί ήταν 3-4 χιλιάδες άνθρωποι μαζί με καθηγητές, κομματικά στελέχη και… μπαμπάδες (όπως ο μπαμπάς του Νίκου Παππά), που συμπαραστέκονταν στον «αγώνα». Οι υπόλοιποι νέοι της χώρας, οι υπόλοιποι φοιτητές (περί τις 700 χιλιάδες είναι μαζί με αιώνιους και τους προδικτατορικούς), δεν έχουν προφανώς το θράσος να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή. Υποτάχθηκαν στα απάνθρωπα σχέδια της «χούντας Κούλη».
Ιερόσυλα επίσης επικαλέστηκε ο κ. Τσίπρας τις διαδηλώσεις του «black lives matter» για να παραλληλίσει τις συναθροίσεις σε καιρό πανδημίας, εναντίον ενός νομοσχεδίου που κάθε άλλο παρά «στα μουλωχτά» κατατέθηκε, αφού αποτελούσε προγραμματική πρόταση της κυβέρνησης, και το οποίο διεξοδικά συζητήθηκε στη Βουλή.
Δεν τον μηδενίζουμε τον Τσίπρα παντελώς. Έχει αξία το ερώτημά του τι θα γίνουν τα παιδιά που θα μείνουν εκτός πανεπιστημίων. Επί αυτού θα άξιζε να γίνει εκτενέστατη συζήτηση. Να κάνει ο ίδιος προτάσεις και να κληθεί η κυβέρνηση να προβληματιστεί, και - γιατί όχι; - να εξηγήσει, ως προς το τι προγραμματίζει σε σχέση με την τεχνική εκπαίδευση, προκειμένου να βρουν διέξοδο οι νέοι που θα μείνουν εκτός. Και τους οποίους έχει ανάγκη η παραγωγική βάση της χώρας, περισσότερο από τους άνεργους πτυχιούχους της ελάσσονος προσπάθειας.
Από την ομιλία του κ. Τσίπρα, όπως και από την συνέντευξή του στον Alpha, τεκμαίρεται ότι ηττήθηκε πολιτικά. Αποδέχεται πλέον πως το πρόβλημα της ανομίας υπάρχει στα μεγάλα κεντρικά πανεπιστήμια. Έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το γεγονός ότι τα ξένα πανεπιστήμια χρησιμοποιούν τεχνολογίες (οθόνες επιτήρησης) οι οποίες «μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά στην επιτήρηση». Και ρώτησε: «έχετε συζητήσει με κάποιον πρύτανη και αν το έχει αρνηθεί αυτό; - γιατί στο Κέιμπριτζ και στην Οξφόρδη δεν την κάνουν ένστολοι αστυνομικοί αυτή την διαδικασία, φύλακες την κάνουν»!
Δηλαδή ενώ πριν στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης η επιτήρηση μέσω οθονών ήταν οργουελικό φαινόμενο (αν και το συγκεκριμένο βιβλίο αναφέρεται στο σταλινικό καθεστώς), τώρα είναι αποδεκτό!
Εν μέσω της κοινωνικής αποδοχής που είδαν ότι έχει το μέτρο, το επιχείρημα μετατέθηκε στο ποιος θα ελέγχει τις οθόνες, όχι στο αν θα υπάρξουν. Το ίδιο αποδέχτηκε και το ΚΙΝΑΛ. Είναι δεκτό το αστυνομικό τμήμα εντός των πανεπιστημίων, αρκεί να είναι υπό τους πρυτάνεις - οι οποίοι πρυτάνεις δεν είχαν κουνήσει το δαχτυλάκι τους να καλέσουν την αστυνομία όταν τους έβριζαν και τους έχτιζαν (τι ξεφτίλα γι’ αυτούς… ). Πριν το θέσει η κυβέρνηση ήταν αδιανόητο!
Αν αυτό δεν είναι ήττα, ίσως εμείς (ή αυτοί) δεν γνωρίζουμε την έννοια της λέξης.
