Να λοιπόν που η ζωή έδωσε τη λύση, ακόμα μια φορά.
Η τοξικότητα νικήθηκε, οι προσωπικές επιθέσεις και οι δολοφονίες χαρακτήρων τιμωρήθηκαν και η ομαλότητα επέστρεψε στη χώρα.
Ποιος να το περίμενε από τον υπέρμετρα συναισθηματικό Έλληνα, ότι θα κάνει ορθολογική επιλογή; Ότι θα επιβραβεύσει τη στοχοπροσήλωση, την προετοιμασία, τα μετρήσιμα αποτελέσματα, τη θεσμική προσέγγιση και τη νηφαλιότητα;
Ένας καθηγητής μου στις ΗΠΑ έλεγε, ότι πάντα η λογική νικά το συναίσθημα, αν της δοθεί χρόνος… Μάλλον αυτό συνέβη και εδώ.
Μέσα στον κυκεώνα των προκλήσεων που θα αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση, είναι η διαρκής πρόκληση της ασφάλειας. Ο όρος έχει γίνει πιο περιεκτικός τελευταία, όχι μόνο στην Ελληνική πραγματικότητα αλλά στο παγκόσμιο στερέωμα. Η έννοια της ασφάλειας ξεκινά από την προστασία της ατομικής περιουσίας ενός πολίτη και εκτείνεται ως εκεί που εφάπτονται οι πυλώνες της Εθνικής άμυνας και της εσωτερικής ασφάλειας.
Ας δούμε τι πέτυχε η προηγούμενη κυβέρνηση που αποτελεί χρήσιμη παρακαταθήκη γι’ αυτήν που μόλις ορκίστηκε.
Η καταστροφική (και στον τομέα της ασφάλειας) κυβερνητική θητεία του Σύριζα, είχε καταρρακώσει το status στον νευραλγικό τομέα της προστασίας του πολίτη.
Σώματα ασφαλείας απαξιωμένα, χωρίς ηθικό, με πολιτικούς προϊσταμένους, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση δεν καταλάβαιναν καν την αποστολή τους και στη χειρότερη δεν πίστευαν σε αυτήν.
Εκχώρηση της κρατικής εξουσίας σε ομάδες του περιθωρίου, πρακτική που αποτυπωνόταν με εκτεταμένες και πολυετείς καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών χώρων, προκλητικά έκνομες ενέργειες μέσα στον αστικό ιστό, ακόμα και «περιπολίες» ομάδων με παραστρατιωτική φύση στα Εξάρχεια και αλλού.
Όλα αυτά φυσικά σε συνδυασμό με τη γνωστή απάθεια στη φύλαξη των συνόρων και τη διακυβέρνηση της χώρας ως …ΜΚΟ, προτάσσοντας έναν δήθεν ανθρωπισμό μπροστά στην περιφρούρηση της εθνικής κυριαρχίας.
Όλες αυτές οι πολιτικές ήταν μειοψηφικές.
Ο μέσος πολίτης ήθελε - απαιτούσε - το αυτονόητο για κάθε πολίτη ευνομούμενης δυτικής χώρας. Προστασία σε ατομικό, κοινωνικό καθώς και εθνικό επίπεδο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ λοιπόν ανέκτησε την παρανόμως και ανοήτως εκχωρηθείσα εξουσία του Κράτους. Η αστυνομία ανακατέλαβε τους δρόμους, διέλυσε τις καταλήψεις, εξοπλίστηκε, χτύπησε το έγκλημα ενώ ταυτοχρόνως απέκτησε ένα πιο φιλικό πρόσωπο προς τον μέσο πολίτη.
Και όλα αυτά ενώ αντιμετώπισε επιτυχώς πρωτόγνωρες κρίσεις, όπως η αστυνόμευση των μέτρων της πανδημίας αλλά και ο - συνεχιζόμενος - υβριδικός πόλεμος στα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας (με τον καθοριστικό ρόλο του ΛΣ).
Αυτή η πολύτιμη παρακαταθήκη οφείλει και θα γίνει η «σιρμαγιά» για την υλοποίηση ενός σύγχρονου δόγματος ασφάλειας, το οποίο αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την περαιτέρω βελτίωση των συνθηκών ζωής του λαού.
Διότι η ασφάλεια είναι από τις λίγες μη ταξικές έννοιες. Την έχουν ανάγκη το ίδιο εύποροι και πένητες.
Οι προκλήσεις είναι πολυάριθμες, συνεχώς μεταβαλλόμενες ως εκ τούτου οφείλει η πολιτεία να προετοιμαστεί. Ακολουθούν κάποιες προτάσεις που φρονώ, ότι θα συμβάλλουν τα μάλα στην ενδυνάμωση του αισθήματος ασφάλειας.
Η αστυνομία ως θεσμός βασίζεται στην κοινωνική αποδοχή. Ο μέγιστος Sir Robert Peel, ιδρυτής της Scotland Yard, θέλοντας να επισημάνει, ότι ο μέσος αστυνομικός είναι σαρξ εκ της σαρκός της κοινωνίας, χαρακτήρισε τους αστυνομικούς «πολίτες με στολή». Η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, απαιτεί κοινωνική συνδρομή για την επίτευξη της αστυνομικής αποστολής. Η σύσφιξη λοιπόν των σχέσεων κοινωνίας - αστυνομίας - κοινωνίας οφείλει να είναι υψίστη κυβερνητική προτεραιότητα.
Έχουν γίνει πολλά σε αυτόν τον τομέα, οφείλουμε να κάνουμε περισσότερα.
Η αστυνομία, ως εκ της αποστολής της, καλείται να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Να είναι σκληρή με το έγκλημα και φιλική με τους πολίτες, χωρίς τα όρια να είναι ευδιάκριτα.
Η αποστολή αυτή πρέπει να καταστεί σαφής στον μέσο πολίτη. Να αντιληφθεί τη σκληρή καθημερινότητα του αστυνομικού και να γίνει ο χρήσιμος συνεργάτης του, με στόχο πάντα το κοινωνικό όφελος.
Η Πολιτεία, δια της αστυνομίας, οφείλει να υπογράψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τους πολίτες. Να υπάρξει μια ανανέωση της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς το αστυνομικό λειτούργημα.
«Η κοινωνία είναι ταυτοχρόνως το αφεντικό μας και ο συνέταιρός μας», έλεγε ένας σπουδαίος αρχηγός της Αστυνομίας του Chicago. Αυτή πρέπει να είναι μια έννοια, η οποία θα πρέπει να γίνεται καθημερινά πράξη.
Ένα άλλο ζήτημα που άπτεται της εύρυθμης λειτουργίας της αστυνομίας, είναι η αναδιοργάνωσή της. Η ύπαρξη πολλών αστυνομικών τμημάτων που στερούνται προσωπικού και είναι ουσιαστικά «τμήματα - ταμπέλες» είναι πρακτική που ανήκει στο παρελθόν και πρέπει να εξαλειφθεί.
Τα πολυδύναμα αστυνομικά τμήματα που τόσο λοιδορήθηκαν στο παρελθόν είναι πλέον παγκόσμια πρακτική. Αναλογιστείτε, ότι ολόκληρο Chicago έχει μόλις 22 τμήματα. Είναι όμως στελεχωμένα και εξοπλισμένα σαν μικρά στρατόπεδα, βγάζοντας πολλές περιπολίες και ασκώντας ουσιαστικό αστυνομικό έργο.
Ένας «Αστυνομικός Καποδίστριας» είναι επιβεβλημένος σε βάθος χρόνου. Εξοικονόμηση δυνάμεων, πόρων και χρημάτων σε συνδυασμό με ουσιαστική βελτίωση του παρεχόμενου έργου. Win win.
Κομμάτι αυτής της αναδιοργάνωσης, πρέπει να είναι η ίδρυση νέων υπηρεσιών. Η αστυνομία είναι ζωντανός οργανισμός, ο οποίος (οφείλει να) προσαρμόζεται και να ανταποκρίνεται στις ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες και να απαντά στις νέες κοινωνικές προκλήσεις. Ζητήματα που απασχολούν τη μέση οικογένεια ήταν μέχρι πρότινος κυριολεκτικά ανύπαρκτα στην Ελληνική πραγματικότητα αλλά πλέον κυριαρχούν και η κρατική ανταπόκριση οφείλει να είναι άμεση.
Κρίνεται επιβεβλημένη η ίδρυση υποδιεύθυνσης παιδικής παραβατικότητας, η οποία θα ασχολείται αποκλειστικά με το φλέγον ζήτημα της νεανικής εγκληματικότητας που παίρνει διαστάσεις. Σε συνεργασία με γονείς και σχολεία, η ΕΛ.ΑΣ πρέπει να εντάξει το θέμα στα ζητήματα με τα οποία ασχολείται.
Προφανώς η λίστα με τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις δεν εξαντλείται στα προαναφερθέντα. Οι ανωτέρω δράσεις όμως είναι εκ των ων ουκ άνευ για την νέα αστυνομία που οραματιζόμαστε, η οποία θα αποτελεί θεματοφύλακα της προόδου, των ιδανικών του λαού μας και της ευημερίας της πατρίδας.
Η πατριωτική διάσταση της αστυνόμευσης είναι πλέον ολοφάνερη, ο μέσος αστυνομικός εμφορείται από έντονα συναισθήματα φιλοπατρίας και εκεί οφείλουμε να προσανατολίσουμε το πνεύμα της αποστολής του.
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ κοινωνιολογίας της αστυνόμευσης.
