Η εικόνα του Canadair την στιγμή της πτώσης του σε πάγωνε. Δεν περίμενες να μάθεις το τέλος. Το ψυχανεμιζόσουν αμέσως βλέποντας την μπάλα της φωτιάς που σηκώθηκε και στη συνέχεια τη στήλη του μαύρου καπνού.
Η ευχή να βγούνε ζωντανοί οι δυο πιλότοι, που με αυτοθυσιαστική διάθεση ορμούσαν κατευθείαν πάνω στη φωτιά στο στενό ρουμάνι και έπαιζαν κρυφτό με τον χάρο ξυστά από την κορυφή των δένδρων, ήταν η αρχέγονη ορμέμφυτη ανθρώπινη ευχή. Αλλά το πάγωμα δεν ήταν για όλους.
Αμέσως άρχισε στα σόσιαλ μίντια η άγρια χαρά, ο χορός των τεράτων. Όχι τόσο για τους δυο πιλότους που έπεσαν στον καθήκον με αυταπάρνηση και γενναιότητα, όπως αυταπόδεικτα έδειξε το βίντεο της πτώσης. Και γι’ αυτούς βέβαια αλλά δεν συγκινήθηκαν ιδιαίτερα. Ήταν ένστολοι, άρα όργανα της εξουσίας, όχι κατατρεγμένοι όπως η μικρή Μαρία του Έβρου.
Ο θάνατος ήταν ευκαιρία να μιλήσουν για «έγκλημα του κράτους, να εκφράσουν την κακεντρέχεια για το 41% που ψήφισε Μητσοτάκη και άρα καλά τα παθαίνει. Για το ρωσικό Be 200 των 32 μέτρων και των 40 τόνων που με την πολιτική Μητσοτάκη στο ουκρανικό το χάσαμε (έστω και αν το συγκεκριμένο ήταν για στέπες και όχι για στενά ρουμάνια στα οποία όπως είδαμε επιχειρούσε το μοιραίο καναντέρ). Για τα πεπαλαιωμένα καναντέρ που δεν τα ανανέωσε η κυβέρνηση «του εγκληματία Μητσοτάκη», για τον ίδιο που πρέπει να παραιτηθεί - όπως παραιτήθηκε ο Τσίπρας για τους 104 νεκρούς.
Παράλληλα θέριεψε ο λαϊκισμός του «βούτυρο ή κανόνια». Αν είχαμε πάρει ένα Ραφάλ λιγότερο, θα είχαμε περισσότερα πυροσβεστικά. Βεβαίως, γράμματα ξέρουν, θα μπορούσαν από το ιντερνέτ να μάθουν ότι η εταιρεία που παράγει τα καναντέρ έχει κλείσει την γραμμή παραγωγής και θα την αναστήσει εφόσον παραλάβει σημαντικό παραγγελιών.
Θα μάθαιναν ότι εφόσον ξαναλειτουργήσει, πρώτοι θα πάρουμε πέντε νέα αεροσκάφη, και δύο επί πλέον από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Rescue. Υπάρχει παράλληλα το πρόγραμμα ΑΙΓΙΣ, πρόγραμμα πολιτικής προστασίας, που ψηφίστηκε πέρυσι και φτάνει το κοντά στα δύο δισ. ευρώ.
Βεβαίως, τα προγράμματα του μέλλοντος δεν απαλύνουν τις πληγές του σήμερα. Η κυβέρνηση ηττήθηκε από τη φωτιά, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη σκύλευση νεκρών από τους αφιονισμένους της αριστερής αντιπολίτευσης. Δεν δικαιολογεί να γίνεται ο θάνατός τους εργαλείο προπαγάνδας.
Γιατί δεν είναι μόνο τα τρολ αριστερής κατεύθυνσης που χαίρονται για τα παθήματα της χώρας επειδή ο κόσμος ψήφισε ΝΔ, και θεωρούν δίκαιη την καταδίκη. Είναι και η παντιέρα του κόμματος η Αυγή, που με αντιδημοσιογραφική κοπτοραπτική, σαν τρολ του τουίτερ, παρουσίασε τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Θ. Λιβάνιο ως κυνικά αδιάφορο για τον θάνατο των δύο πιλότων, αποκόπτοντας από την ροή του λόγου του τη φράση του «η ζωή συνεχίζεται»
Απέκρυψε ότι ο υπουργός, πριν ανακοινωθεί ο θάνατος των πιλότων είχε πει «είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το τίμημα της αυτοθυσίας, που είναι πολύ μεγάλο και το οποίο κάποιες φορές πληρώνεται και με τη ζωή των πιλότων, «ας ευχηθούμε να είναι όλα καλά, αλλά...».
Έπρεπε να μιλήσει για το νομοσχέδιο ψήφου των αποδήμων και το «αλλά η ζωή συνεχίζεται» ήταν η συνδετική πρόταση για να περάσει στο αντικείμενο της ομιλίας. Ούτως ή άλλως και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό μίλησαν.
Παράλληλα, τέτοιες ώρες βρήκε η Όλγα Γεροβασίλη και με ανάρτησή μας κάλεσε να… θυμηθούμε ότι το 112 έγινε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (!) και παραδόθηκε σε πιλοτική λειτουργία πριν τις εκλογές του 2019 ! Και οι δυο περιπτώσεις ήταν πλήρης πολιτική εργαλειοποίηση σε στιγμές πάνδημου πένθους.
Καλώς ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας κήρυξε τριήμερο πένθος στις ένοπλες δυνάμεις. Η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει κηρύξει εθνικό πένθος για τον θάνατο των δύο πιλότων. Πρόσφατα κηρύξαμε (και καλώς, παρότι δεν οφείλαμε), για τους μετανάστες που πνίγηκαν σε διεθνή ύδατα.
Ο Πρωθυπουργός αναφερόμενος στον θάνατο των δύο δήλωσε μεταξύ άλλων «Σφίγγουμε, λοιπόν, τα δόντια και μετατρέπουμε τη σιωπή μας σε δύναμη. Στη μνήμη τους, συνεχίζουμε τον πόλεμο με τις καταστροφικές δυνάμεις της φύσης».
Θα περάσουμε αυτό το καλοκαίρι σφίγγοντας τα δόντια μας και μετρώντας απώλειες. Έχουμε ίσως και άλλα μπροστά μας. Ο ακαδημαϊκός Χρήστος Ζερεφός, ζήτησε από τους Έλληνες να «μην πυρπολούν τη χώρα τους». Όμως δεν θα επαναπαυτούμε στο φιλότιμο που δεν υπάρχει. Υπάρχει κυβέρνηση και έχει χρέος να λάβει δρακόντεια μέτρα κατά των εμπρηστών. Και αν τώρα είναι αργά - που δεν είναι - από το Φθινόπωρο θα πάψει να είναι αργά.
Ενδεικτικά ως επίλογο του κειμένου παραθέτουμε απόσπασμα από ρεπορτάζ της δικαστικής ρεπόρτερ Ιωάννας Μάνδρου στην Καθημερινή:
Οι εμπρηστές, η συντριπτική τους πλειονότητα, όπως προκύπτει από τα στατιστικά δεδομένα, προκαλούν καταστροφικές και φονικές πυρκαγιές από εγκληματική αμέλεια και σπανιότερα από πρόθεση, όμως η αντιμετώπισή τους από την κοινωνία δεν ενέχει ηθική απαξία ανάλογη της καταστροφής που προκαλούν.
Και δίνει δύο παραδείγματα: Ποιος γνωρίζει ποια ήταν η εβδομηντάχρονη η οποία το 2007 τηγανίζοντας στην αυλή της προκάλεσε από εγκληματική αμέλεια την τεράστια πυρκαγιά στην Ηλεία που κατέκαψε την περιοχή και οδήγησε το θάνατο 65 ανθρώπους;
Ποιος γνωρίζει τον ηλικιωμένο που με 9 μποφόρ στο Νταού Πεντέλης, προκάλεσε την τραγωδία στο Μάτι με τους 104 νεκρούς και τους δεκάδες εγκαυματίες;
(Για την Ιστορία: Ο συγκεκριμένος εμπρηστής είναι κατηγορούμενος στη δίκη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι και δεν «πατάει στο δικαστήριο… Ούτε ζήτησε δημόσια ποτέ συγγνώμη… Ούτε πήγε φυλακή έστω για μια μέρα!).
Μέσα σε όλα τα «καλοκάγαθα» και προγραμματικά που σκέπτεται να κάνει η κυβέρνηση, πρώτιστο είναι οι δρακόντειοι νόμοι για τους εμπρηστές. Εκούσιοι ή ακούσιοι, από σκοπιμότητα ή βλακεία, πρέπει να σαπίζουν στη φυλακή. Δεν είναι μόνο θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι η απλούστερη και ασφαλέστερη πρόληψη.
