Στον παλιό σοβιετικό κόσμο υπήρχε μυστικότητα σε σχέση με τις ανακατατάξεις δύναμης στο εσωτερικό της σοσιαλιστικής πατρίδας, και τον προσανατολισμό της πολιτικής της.
Έτσι τα μάτια των αναλυτών διεθνούς πολιτικής στρέφονταν διερευνητικά στο χώρο των επισήμων κατά τη μεγάλη παρέλαση για την Οκτωβριανή επανάσταση, στην Κόκκινη Πλατεία.
Η διάταξη των προσώπων, η εγγύτητα στον γενικό Γραμματέα του κόμματος, ή η απομάκρυνσή του από αυτόν, επέτρεπαν τη διεξαγωγή συμπερασμάτων για τα εσωτερικά της υπερδύναμης. Ήταν μια αναγκαία διαδικασία παρότι μη εχέγγυα. Αλλά ήταν αναγκαία διαδικασία.
Στην ελαφρότητα της πολιτικής ζωής της Ελλάδας, συμβαίνει κάτι παρόμοιο με στοιχεία ευτέλειας. Μια φωτογραφία του Ανδρουλάκη με τον κασσελακικό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρο Παππά σε δημόσια εκδήλωση, τροφοδότησε σενάρια για μετανάστευσή του στο ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί, ως υπόθεση εργασίας το λέμε, σε κάποιο χρόνο να συμβεί, καθώς εάν νικηθεί ο Στέφανος στο συνέδριο, οι βουλευτές που έχουν ξεσπαθώσει υπέρ του, θα βρεθούν σε άξενο τόπο.
Άλλωστε και ο ίδιος στις δηλώσεις του δεν είναι και… τόσο ΣΥΡΙΖΑ. Σοσιαλδημοκράτης δείχνει, με χαρακτηριστική τη δήλωσή του που…ανατρίχιασε τους πούρους Συριζαίους: Ότι έπρεπε να τιμωρηθεί ο φαντάρος που ένστολος σε εκδήλωση της ΚΝΕ, αμφισβήτησε συνολικά και με επιθετικότητα, τη συνολική εξωτερική πολιτική της χώρας, και όχι της κυβέρνησης.
Αλλά μια φωτογραφία αστικής ευγένειας σε δημόσια εκδήλωση, δεν μπορεί να τροφοδοτεί σενάρια. Το ίδιο βεβαίως και με τη φωτογραφία του Αντώνη Σαμαρά με τον 13-0 Νίκο Παππά. Μια χειραψία χαμογελαστής ευγένειας εξέπληξε πολλούς - και τον γράφοντα. Αλλά είναι υπερβολικό και αντιπαραγωγικό να εξάγονται πολιτικά συμπεράσματα, και από μόνη της να τροφοδοτεί πολιτικές συγκρούσεις.
Η ελαφρότητα συνεχίστηκε και χθες με την εκδήλωση του ιδρύματος Καραμανλή, σε επετειακή εκδήλωση για την επικύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και τα 75 χρόνια από την ίδρυση του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Τη χειραψία και τις εκφράσεις των προσώπων Μητσοτάκη, Σαμαρά, Καραμανλή κατά τη συνάντησή τους, δεν περίμεναν μόνο οι φωτορεπόρτερ προκειμένου να βρουν θέμα οι μικροπολιτικές σελίδες. Περίμεναν και οι δημοσιογράφοι και οι παρευρισκόμενοι βουλευτές για να θερμομετρήσουν την ατμόσφαιρα μεταξύ των τριών.
Παράλληλα απασχόλησε αναλύσεις για το γεγονός ότι Σαμαράς και Καραμανλής δεν παραβρέθηκαν στο πάρτι της Ρηγίλλης (και έχασαν την ευκαιρία να ακούσουν τον ύμνο «Ζήτω η πατρίδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία»), ή γιατί δεν θα δώσουν το παρών στην εκδήλωση για τα 50 χρόνια της ΟΝΝΕΔ το ερχόμενο Σάββατο. Ε και; Τι εκπροσωπούν και – κυρίως - γιατί να εκπροσωπούν; Παροπλισμένοι από τον λαό είναι πλέον (για τους «πρόθυμους» υπενθυμίζουμε ότι το ίδιο λέει ο γράφων και για ΓΑΠ και Τσίπρα).
Η ίδια ελαφρότητα συνοδεύεται και με την επερχόμενη εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Ένας θώκος που έχει τεράστιο συμβολικό αλλά κανένα πρακτικό βάρος, αφού είναι απογυμνωμένος από κρίσιμες παρεμβατικές δυνατότητες, έχει αρχίσει να γίνεται πολιτικό σίριαλ.
Ονόματα πέφτουν βροχηδόν στη δημόσια συζήτηση. Άλλα για να καούν, μερικά γιατί τα εμπνέονται ευφάνταστοι πολιτικοί σεναριογράφοι, και κάποια από κάποιους για να δείξουν ότι είναι μέσα στα πράγματα.
Το πρόσωπο του Προέδρου συμβολίζει την ενότητα του έθνους, πέρα από τάξεις, γεωγραφικά όρια, και χρονική επικαιρότητα.
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο όμως γίνεται αφορμή για να απειλούν ότι θα εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους οι θεωρούμε ως ριγμένοι βουλευτές, αυτοί που δεν απόλαυσαν θέση στο κυβερνητικό σχήμα. Είτε οι δυσαρεστημένοι με πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής (π.χ. γάμος ανεξαρτήτως φύλου).
Ενίοτε παίρνει και μορφή εμμέσου εκβιασμού προς την κορυφή της κυβέρνησης. Δεν θα ψηφίσουν εάν ο Πρόεδρος δεν προέρχεται από τη Δεξιά παράταξη.
Από την ίδια λογική εμφορείται και η αντιπολίτευση. Θεωρεί ότι η εθνική ομοψυχία θα πραγματωθεί μόνο εφόσον το πρόσωπο του Προέδρου θα προέρχεται από το χώρο της Κεντροαριστεράς. Επικαλούνται μάλιστα και το διαχρονικό έθος, ο ΠτΔ να επιλέγεται από τον ευρύτερο χώρο της αντιπολίτευσης. Αν όχι, μπορεί και να μην ψηφίσουν!
Έτσι όμως αφυδατώνεται ο αναγκαίος συμβολισμός του θώκου. Δεν αξιολογείται το πρόσωπο, κατά πόσο με το κύρος και την εμβέλειά του μπορεί να εκπροσωπήσει την ενότητα των Ελλήνων. Γίνεται αντικείμενο κομματικών σκοπιμοτήτων, κομματικού παζαριού, και ευτελίζεται.
